Katedrą Rzymu nie jest, jak by się wydawało, bazylika św. Piotra, ale bazylika św. Jana na Lateranie. To "matka" wszystkich kościołów miasta i świata. Czcimy tutaj dwóch świętych: Proroka pustyni - Jana Chrzciciela i Umiłowanego ucznia - Jana Ewangelistę. Imię Jan oznacza "Bóg [jest] łaskawy - obdarowuje łaską". Obydwaj doświadczyli łaskawości Pana, obdarowani przyjacielską miłością (J 3, 29; 13, 23; 20, 2. 21), żyli w zażyłości ze słowem Boga, które jest "słowem wiary" (Rz 10, 8).

Temat pustyni i walki o żywą wiarę pojawia się w liturgii słowa I niedzieli wielkopostnej. Księga Powtórzonego Prawa przypomina wędrówkę ludu Aramu z niewoli do ziemi obietnicy. Początek i koniec czytania wzywa do złożenia Bogu ofiary i oddania pokłonu. Pustynia oczyszcza i odradza, prowadzi do "ołtarza Pana Boga twego". Przez pustynię przeszedł sam Jezus. Zwyciężył pokusy diabła orężem słowa Bożego. Dlatego Apostoł zapełnia braci w Rzymie: "Słowo jest blisko ciebie, na twoich ustach i w sercu twoim". Jest nam dany miecz obosieczny słowa Bożego, które jest "żywe i skuteczne, ostre, przenikliwe" (Hbr 4, 12). Nade wszystko jest to słowo wiary - budzi wiarę, uzasadnia nadzieję, rodzi pragnienie Boga. Bez zaspakajania głodu i pragnienia słowa Bożego pustynia świata będzie się rozszerzać; postępować będzie duchowe «pustynnienie».

Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki zalecał młodym, by stawiali Namioty Spotkania, szukali oazy "Światła i Życia", by stale czytali i rozważali słowo Boże - karmili się słowem wiary. Wyrosło z tego ludu Aramu wielu uformowanych chrześcijan, którzy dzisiaj mają opuścić pustynię, bo są wezwani do dzieła nowej ewangelizacji. Nie wolno im ulegać pokusie sytości, władzy i uznania. Z Pismem Świętym w dłoniach mają iść i głosić Ewangelię, czynić uczniów. Apostoł zapewnia: "Żaden, kto uwierzy w Niego, nie będzie zawstydzony (...), kto wezwie imienia Pańskiego, będzie zbawiony" (Rz 10, 11. 13).

Słowo wiary budzi pytania:

Bazylika na Lateranie wita nas napisem nad wejścia głównego: Omnium Ecclesiarum Urbis et Orbis Mater et Caput (matka i głowa wszystkich kościołów miasta i świata). Pierwsza ze wszystkich świątyń Rzymu i świata powstała w IV. na terenie posiadłości Plautiusa Lateranusa. Kiedy cesarz Konstantyn w 312 r. odniósł zwycięstwo w bitwie pod Ponte Milvio, ofiarował tę posiadłość papieżowi Milcjadesowi (+314), który rozpoczął na Lateranie budowę pierwszego oficjalnego kościoła chrześcijańskiego. Dopiero w X w. dedykowano go św. Janowi Chrzcicielowi, a w XII w. dodano jeszcze św. Jana Ewangelistę (H. Suchocka).

Pierwszy Jan przygotował na pustyni drogę dla Słowa, drugi Jan wiele uczynił byśmy to Słowo przyjęli i w Nie uwierzyli. Na wyspie Patmos wyznał: "Ten poświadczył słowo Boże i świadectwo Jezusa Chrystusa, które zobaczył. Szczęśliwy, kto odczytuje, i ci, którzy słyszą słowa proroctwa oraz przestrzegają tego, co jest w nim napisane, bo czas jest bliski" (Ap 1, 2n).

Święci [moi] Orędownicy przed Bogiem uczcie mnie wdzięczności za łaskawość Bożą i radości z przebywania w bliskości ze słowem Bożym - "słowem wiary". Chrzcicielu - Proroku pustyni, obym umiał tak, ja ty - być przyjacielem Oblubieńca, który "mu towarzyszy i [słucha go], cieszyć się ogromnie na jego głos". Bym umiał, jak ty wyznać: "I trzeba, aby On wzrastał, ja natomiast abym się umniejszał". A ty uczniu umiłowany, ucz mnie "przyjmować [Matkę] do siebie". Jak Ona "rozważać (...) i zachowywać wszystkie słowa [wiary] w swoim sercu".

Niedziela to wyzwanie, by "nie - dzielić" tego dnia. Jak głosi przysłowie: "Panu Bogu - świeczka, a diabłu - ogarek". Jak przeżywam dzień święty - pamiątka zwycięstwa Pana Jezusa nad śmiercią, grzechem i szatanem - dzień zmartwychwstania? Jaki jest mój wypoczynek "od codziennych zajęć"? Jak świętuję - celebruję liturgię dnia Pańskiego?

Znów wiele pytania, a doświadczenie! Wspólnota wiary i modlitwy jest najpiękniejszym darem, którym chrześcijanie zadziwiali świat! Niech poganie widzą, że nasz Bóg jest Miłością.