* Czy przykazania Boże są zbyt wymagające (radykalne)?

* Jak zabiegać o świętość u progu XXI w.?

Próbuję wyobrazić sobie Szymona słuchającego kazania na Górze (Mt 5 - 7). Kiedy Mistrz ustanawia nowe Prawo: "A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół...". O czym myślał wtedy prosty rybak pociągnięty obietnicą "łowienia ludzi" (Mt 4, 19; Łk 5, 10). Nie był wykształcony, nie znał języków, nie był obyty w świecie - jak współcześni jego następcy. Jednak kiedy stanął na wzgórzu watykańskim przypomniał sobie wszystko, co Jezus powiedział; przypomniał sobie cuda i uzdrowienia, ale także swój "słomiany zapał", swoje zaparcie się Mistrza, łzy i zapewnienie: Szymonie, Szymonie, oto szatan zażądał, żeby przesiać was jak pszenica. Ja jednak modliłem się za ciebie, abyś nie utracił swojej wiary. A ty, kiedy się nawrócisz, umacniaj twoich braci (Łk 22, 31n).

Przedmiotem modlitwy Jezusa była wiara Apostoła. Jego odpowiedzią - nawrócenie i utwierdzanie (umacnianie) braci w wierze. Jeśli Jezus tak uroczyście zapewnia o swojej modlitwie, jeśli czyni to również Kościół (Dz 12, 5; Jk 5, 16), to próba wiary i nawrócenie (przemiana) Szymona-Piotra (i jego następców) wydaje się konieczna.

W bazylice św. Piotra jest wiele wspaniałych dzieł sztuki, przy których warto się zatrzymać. Turyści zachwycają się nimi, robią zdjęcia... Kiedyś miałem okazję oglądać bazylikę z góry, z wewnętrznej galerii umieszczonej w kopule - robi to imponujące wrażenie. Jak ogromna to świątynia, jaki geniusz budowniczych! Dla mnie jednak wyjątkowa jest przede wszystkim cisza i modlitewne skupienie, które odkrywam w kaplicy adoracji Najświętszego Sakramentu. Buduje też pokorne trwanie na modlitwie wiernych z całego świata przy grobie św. Jana Pawła.

Kościół zbudowany jest na „opoce” (Mt 16,17-19), którą – z woli Jezusa Chrystusa – jest Piotr (aram. Kefa - "skała"), który nie tyle jest jednym z „filarów” (Ga 2, 9), ile wyraźnie „filarem głównym”; „cieszą się poważaniem”, jest "gwarantem jedności" (ut unum sint), o którą modlił się Jezus (J 17,20-25).

Po trzech pierwszych soborach ekumenicznych w Nicei (325), Konstantynopolu (381) i Chalcedonie (451) Rzym zajmował pierwsze miejsce wśród stolic biskupich. Pierwszeństwo to nie wynikało z faktu, że był stolicą Cesarstwa Rzymskiego. To byłoby uzasadnienie polityczne, lecz starożytne świadectwa wyraźnie wskazują, że pierwszeństwo ma przede wszystkim uzasadnienie teologiczne, a mianowicie opiera się na fakcie, że w Rzymie czci się groby apostołów Piotra i Pawła: „Dlatego z tym Kościołem - wyznaje biskup Ireneusz - na mocy jego wyjątkowego pierwszeństwa, musiały zawsze zgadzać się w sposób konieczny wszystkie Kościoły, to znaczy wierni całego świata” (por. Adversus haereses III, 3, 2n).

Rzym jest więc miejscem szczególnej memoria ("pamięci”) Piotra, którą - chociażby ze względów historycznych - muszą uznać inne Kościoły. Pierwszeństwo Piotra objaśniał już biskup Kartaginy Cyprian: „Podobnie jak słońce wysyła wiele promieni, ale tylko jedno światło, i jak drzewo ma liczne konary, ale tylko jeden korzeń, i podobnie jak z jednego źródła wypływają liczne strumienie, mimo to jedność zostaje zachowana, gdyż jeden jest tylko początek”. Gwarantem świętości, powszechności i apostolskości Kościoła jest jedność, będąca darem Zmartwychwstałego Pana. On jest jedynym źródłem jedności i jej podstawą. On też uczynił widzialnym znakiem koinonii osobę Piotra i jedną katedrę biskupią. Uzasadnia to jeszcze jeden tekst biskupa Cypriana: „Mimo że wszystkim Apostołom dał taką samą władzę, to ustanowił jedną tylko katedrę i swoją władzą zdecydował o jednym początku i kształcie jedności. Tym czym był Piotr, byli także inni, ale prymat został udzielony Piotrowi, jeden też Kościół został ukazany i jedna katedra” (KKK 834).