Św. Klemens był trzecim następcą Piotra, po Linusie i Anaklecie. Co do jego życia najważniejsze jest świadectwo św. Ireneusza z Lyonu, który zaświadczył, że "widział [on] Apostołów", "spotykał się z nimi" i "miał jeszcze w uszach ich przepowiadanie, a przed oczyma miał ich tradycję" (Adv. Haer. 3,3,3). Dotykamy zatem samych początków Kościoła, naocznych świadków. Klemens słuchał Ewangelii z ust samego Piotra Apostoła, a nie w relacji Łukasza - jak nam jest to dane. W tym kontekście musimy pamiętać o pojęciu natchnienia. Benedykt XVI w Verbum Domini wyjaśnia: "(...) podobnie jak Słowo Boże stało się ciałem za sprawą Ducha Świętego w łonie Dziewicy Maryi, również Pismo Święte rodzi się z łona Kościoła za sprawą tegoż Ducha. Pismo Święte jest <słowem Boga, dlatego że zostało spisane pod natchnieniem Ducha Bożego> (KO 9). W ten sposób uznaje się w pełni rolę ludzkiego autora, który napisał natchniony tekst, i jednocześnie Boga samego jako prawdziwego Autora" (VD 19).

Co Ewangelia Łukasza mówi dziś do nas? W czterech krótkich zdaniach w formie przysłów, przekazuje nam proste i uniwersalne wskazania: Bądźcie miłosierni.... Nie osądzajcie... Nie potępiajcie... Przebaczajcie... Dawajcie... Zatrzymajmy się na jednym, dotyczącym osądzania. Jak prorok Daniel zróbmy rachunek sumienia i wyznajmy szczerze: "zgrzeszyliśmy, zbłądziliśmy, popełniliśmy nieprawość... Wstyd na twarzach niech okrywa nas...".

"Godne uwagi - podkreśla F. Mickiewicz - jest to, że polskie słowo "krytyka" etymologicznie pochodzi od greckiego czasownika krino - sądzę i rzeczownika krites - sędzia. W tym kontekście można powiedzieć, że powstrzymanie się od krytyki mającej na celu ukazanie przede wszystkim negatywnych stron postępowania drugiej osoby, jest już okazaniem miłosierdzia" (por. NKB do Łk, t. I, 356).

* Czy wstydzimy się jeszcze swoich grzechów, a zwłaszcza grzechów języka - łatwych sądów, niepełnych ocen, pośpiesznych opinii?