IV Niedziela W. Postu - 10.03.2013

2013-03-10

Przybliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie, mówiąc: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi». Opowiedział im wtedy następującą przypowieść (...). «Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: "Ojcze, daj mi część własności, która na mnie przypada". Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swoją własność, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie, i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał na służbę do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola, żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników. Zabrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: "Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem". Lecz ojciec rzekł do swoich sług: "Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się, ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się". I zaczęli się bawić. Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: "Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego". Rozgniewał się na to i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: "Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę". Lecz on mu odpowiedział: "Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się"».

Post i pokuta windują nas wysoko. Jak wysoko?

Życie duchowe to nie huśtawka miedzy upadkiem a niewinnością. Niektórym wydaje się, że duchowość zamyka się w schemacie: upadek – spowiedź – upadek. Rysując się na skali w wartościach: minus jeden – zero – minus jeden. Czy nigdy nie wychodzimy „na plus”?

Młodszy syn z przypowieści nie tylko rezygnuje z rywalizacji o jedzenie wśród świń (minus jeden) i wraca do domu (zero), ale także otrzymuje sandały, pierścień, szatę i ucztę. Są one skutkami przywróconej relacji z ojcem. I właśnie ta relacja jest największym bogactwem i skutkiem pokuty.

Sandały nosili ludzie wolni. Niewolnicy chodzili boso. Pokutujący z niewolnika staje się osobą wolną. Odzyskuje władzę nad sobą i nie miotają nim okoliczności zewnętrzne (nie ranią jego stóp). Sandały to znak wolności: idę tam, gdzie mogę zrealizować siebie.

Pierścień to oznaka godności - umożliwiał on stawanie twarzą w twarz z władcą. Pokutujący to ten, przed którym otworzyła się możliwość rozmawiania twarzą w twarz z Bogiem. Chce rozmawiać i słuchać.

Szata jest w Biblii znakiem domu. Młodszy syn przyjmując nowe ubranie z pewnością inaczej, mądrzej korzystał ze swojego domu, który teraz z odnowionej perspektywy rozumiał jako dom swojego ojca. Nawrócenie wiąże się z mądrzejszym korzystaniem ze świata – jego bogactw, możliwości i ograniczeń.

Nie byłoby uczty i przyjęcia bez nawrócenia młodszego syna. Nie ma pełnego uczestnictwa w Eucharystii bez osobistego nawrócenia i powrotu do Boga. Wracając, stajemy się uczestnikami radości mieszkańców nieba. Powodem tej radości jest właśnie nasze nawrócenie.

W głowie młodszego syna była przedziwna deklaracja i propozycja: uczyń mnie choćby jednym z najemników. Ale Ojciec nie chce, byś wracał do pozycji sługi. Pragnie twego bogactwa.

Pokuta to nie tylko duchowy stan zero. Generuje ona bogactwo, które uwalnia dla nas otwarta dłoń Ojca. Warto wrócić. Otrzymujemy więcej niż przypuszczaliśmy wracając.

Ojcze, dziękuję Ci za twą hojność. Zmieniaj, proszę, mój sposób myślenia o pokutowaniu i nawróceniu. Nie pozwól mi kombinować i pozostawać na minimalistycznym stanie duchowego zera. Uzdolnij mnie, bym wykorzystał całe bogactwo nawrócenia: darowaną wolność, godność, wrażliwość i komunię. Amen.

Po sakramencie pokuty i pojednania, uciesz się otrzymanymi darami i podziękuj za nie Bogu.