Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami. Przyszedł Jezus, stanął pośrodku, i rzekł do nich: „Pokój wam!”. A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzeki do nich: „Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam”. Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: „Weźmijcie Ducha Świętego. Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”.

Słowa wprowadzenia przypominają ważne wydarzenie, jakie na zawsze wpisało się w życie narodu i Kościoła w Polsce, a także w historię życia i posługi bł. Jana Pawła II. Tamte słowa i wydarzenia sprzed ponad 30 lat, stały się początkiem wielkich przemian. Nad Polską „powiał wiatr” Bożego Ducha. Nauczanie Ojca świętego o człowieku, o miejscy Chrystusa w życiu narodu i społeczeństwa, o miejscu Kościoła w tysiącletnich dziejach Polski, pozwoliły narodowi uwierzyć w siebie i powstać. I rzeczy niemożliwe stały się możliwe w mocy Ducha Świętego.

Przeżywając w liturgii Kościoła Uroczystość Zesłania Ducha Świętego wspominamy najpierw wydarzenie narodzin Kościoła, a więc ten moment, w którym Kościół wkroczył na drogę pójścia przez wieki ludzkiej historii, aby spełnić zadanie powierzone mu przez Jezusa Chrystusa. Od tamtej pory Kościół zgromadził w jedno ludzi z każdego pokolenia, z każdego języka, ze wszystkich ludów i narodów. Kościół stał się przedziwną wspólnotą, do której należą i żyją w niej obok siebie ludzie o heroicznej doskonałości, ale też nałogowi grzesznicy, najwięksi uczeni, geniusze, ale także analfabeci, zdrowi i pełni sił, ale też ludzie chorzy i umierający. W swej historii Kościół miał różne momenty. Był prześladowany, ale był też chwalony i wynoszony „pod niebiosa”. Były też czasy trudne, w których Kościół nie bał się głosić prawdy, ale były też lata, w których Kościół stał się rzeczywistym oparciem i nadzieją. I chociaż został podzielony przez ludzki egoizm, to jednak dziś powoli i na nowo się jednoczy.

Najważniejsze jest jednak to, że od momentu Zesłania Ducha Świętego w Wieczerniku do dziś, Święty Kościół spełnia wiernie swą świętą misję i że będzie ona trwała do powtórnego przyjścia Chrystusa na końcu czasów. Przecież Pan Jezus powiedział do Piotra, że „bramy piekielne go nie przemogą” (Mt 16, 18).

Każdemu, kto realnie patrzy na życie Kościoła, nie trzeba chyba przypominać też prawdy o społecznym znaczeniu Kościoła, o tym, jak wielka jest rola i znaczenie Kościoła w dziejach człowieka i świata.

Bo kto pierwszy w dziejach otaczał opieką ludzi chorych i upośledzonych?
Kto zakładał pierwsze sierocińce?
Kto zakładał uniwersytety, biblioteki i krzewił wiedzę?
Gdzie przede wszystkim tworzono kulturę muzykę, sztukę?
Kto pomagał przetrwać narodowi w latach niewoli?
Kto był siłą narodu w latach komunistycznego niewolenia?
Kto jak nie Prymas kard. Stefan Wyszyński przeprowadził nas jak Mojżesz przez „Morze Czerwone”?
Kto jak nie papież, Polak przywrócił nam poczucie godności i wolności?

Może niektórym osobom trudno przyjąć prawdę, że Kościół jest święty. Ale tak jest. Kościół jest święty, bo zrodził się z Bożego ustanowienia i żyje dzięki Duchowi Świętemu. Jednak Kościół jest też grzeszny, bo tworzymy go my, ludzie, a więc grzesznicy. I o tym nigdy nie możemy zapomnieć.

Jednak Kościół jest nam dany jako nasza droga do zbawienia, z której powinniśmy być dumni. Stąd w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego, w dniu ponownego odnalezienia roli i misji Kościoła, szczególnie w przeżywanym Roku Wiary, istniej potrzeba ponownego przypomnienia sobie prawdy, że nasze trwanie w Kościele jest największym bogactwem naszego życia, największą wygraną. Dlaczego? Bo żyjąc w Kościele jesteśmy prowadzeni i umacniani działaniem Bożego Ducha. Jak słyszymy w dzisiejszym fragmencie Listu św. Pawła Apostoła do Koryntian: nikt bez pomocy Ducha Świętego nie może powiedzieć: „Panem jest Jezus” (1 Kor 12, 3).

Duch Święty jest zatem realną mocą Kościoła i każdego wierzącego, czego potwierdzeniem są słowa wypowiedziane przed ponad 30 laty przez Jana Pawła II. To była jego gorąca modlitwa, po której odnowiło się oblicze „tej ziemi”. Niech Ducha Święty nieustannie odnawia oblicze naszych serc i umysłów. Wciąż prośmy tak, jak przed laty prosił Jan Paweł II: „Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię”.

Kiedy czytasz słowa tego rozważania, zechciej otoczyć Twoją gorącą modlitwą do Ducha Świętego kogoś, kto według ciebie najbardziej potrzebuje dziś Bożych darów i odmiany oblicza swego życia.