Uroczystość Ciała i Krwi Chrystusa - 30.05.2013

2013-05-23

CZYTAJ!

Rdz 14, 18-20; 1 Kor 11, 23-26; Łk 9, 11b-17

Jezus opowiadał rzeszom o królestwie Bożym, a tych, którzy leczenia potrzebowali, uzdrowił. Dzień począł się chylić ku wieczorowi. Wtedy przystąpiło do Niego Dwunastu mówiąc: «Odpraw tłum; niech idą do okolicznych wsi i zagród, gdzie znajdą schronienie i żywność, bo jesteśmy tu na pustkowiu». Lecz On rzekł do nich: «Wy dajcie im jeść». Oni odpowiedzieli: «Mamy tylko pięć chlebów i dwie ryby; chyba że pójdziemy i nakupimy żywności dla wszystkich tych ludzi». Było bowiem około pięciu tysięcy mężczyzn. Wtedy rzekł do swych uczniów: «Każcie im rozsiąść się gromadami mniej więcej po pięćdziesięciu». Uczynili tak i rozmieścili wszystkich. A On wziął te pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał i dawał uczniom, by podawali ludowi. Jedli i nasycili się wszyscy, i zebrano jeszcze dwanaście koszów ułomków, które im zostały.

ROZWAŻ!

Wydarzenie rozmnożenia chleba, które z wieloma szczegółami odnotował w czytanym dzisiaj fragmencie Ewangelii św. Łukasz, jest jedynym – oprócz Zmartwychwstania – cudem, zachowanym we wszystkich czterech Ewangeliach (Mk 6,30-44; Mt 14,13-21; Łk 9,10-17; J 6,1-14). Najwyraźniej już dla Apostołów i im współczesnych, zdarzenie to musiało mieć niebagatelne znaczenie. Z jednej strony ukazuje Jezusa Chrystusa jako Tego, który ma Moc. Fizyczne pomnożenie jedzenia, którego świadkami są „rzesze” ludzi z Apostołami na czele, jest sytuacją ewidentnie wykraczającą poza znane nam prawa fizyki. Z drugiej strony ten sam Wszechmocny Jezus jest wyraźnie zatroskany o każdego pojedynczego człowieka: przyjmuje go, słucha, dodaje nadziei, uzdrawia, a każdego głodnego karmi do syta.

Cud rozmnożenia chleba był odpowiedzią Jezusa na głód fizyczny ludzi, którzy przyszli tamtego dnia Go słuchać. Nie chciał jednak, żeby zatrzymali się wyłącznie na takim sensie tego niezwykłego wydarzenia. Dlatego w innym miejscu, w Ewangelii wg św. Jana, mówi do Żydów: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Szukacie Mnie nie dlatego, żeście widzieli znaki, ale dlatego, żeście jedli chleb do sytości. Troszczcie się nie o ten pokarm, który ginie, ale o ten, który trwa na wieki, a który da wam Syn Człowieczy; Jego to bowiem pieczęcią swą naznaczył Bóg Ojciec» (J 6, 26b-27). „Pokarm, który trwa na wieki” to Eucharystia, a cudowne nakarmienie tysięcy ludzi jest jej zapowiedzią.

Tak jak ciało bez chleba męczy się, słabnie, a w końcu nie potrafi już poprawnie funkcjonować i umiera, tak samo bez Eucharystii, czyli Komunii Świętej, moja dusza słabnie, choruje, a w końcu może nawet umrzeć dla Boga.

Obchodzimy dzisiaj Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, inaczej mówiąc, Boże Ciało. Co ciekawe, tradycja łączy świętowanie tego dnia z wyjątkowo uroczystą procesją po ulicach naszych miast i miejscowości. Dlaczego w ogóle to robimy? Czy jest to tylko relikt dawnej pobożności? Może warto zaniechać tej tradycji, przecież zupełnie nie przystaje do naszych czasów. Miejsce Boga jest w kościele! Kardynał Joseph Ratzinger, obecnie emerytowany papież, w swojej książce W drodze do Jezusa Chrystusa napisał: „Taki jest właśnie sens Uroczystości Bożego Ciała. Pana, który stał się ciałem, wynosimy na ulice naszych miast i wsi. Wnosimy Go do codzienności naszego życia. Nasze ulice mają stać się Jego drogami. Chodzi o to, aby Pan nie żył obok nas, zamknięty w tabernakulum, lecz aby był pośród nas, w naszej codzienności. Ma On iść tam, gdzie idziemy, i żyć tam, gdzie żyjemy. Świat, codzienność ma się stać Jego świątynią. Uroczystość Bożego Ciała pokazuje nam, co to znaczy przyjmować komunię. Komunia oznacza przyjęcie Jezusa w całym naszym życiu”[1].

Warto w tym momencie zadać sobie pytanie: co w ogóle jest istotą, celem chrześcijaństwa, którego częścią przecież jesteśmy. Niewątpliwie samym centrum, jądrem – tak chrześcijaństwa, jak i całej rzeczywistości – jest sam Jezus Chrystus. Natomiast naszym zadaniem jako chrześcijan jest uznanie Chrystusa naszym Zbawcą, Panem Kosmosu i Panem mojego życia. Bardzo ważne jest nadto rozgłaszanie tego innym (moją postawą życia i słowem). Nic przecież innego nie robili uczniowie na kartach Dziejów Apostolskich. Warto więc potraktować tegoroczną procesję Bożego Ciała jako formę świadectwa mojej wiary w Jezusa Chrystusa, który jest z nami naprawdę obecny w Eucharystii.

Chlebie Nieśmiertelny,

Chryste Wcielony,

który się dałeś

rozerwać na strzępy

pomiędzy wszystkich

ludzi na ziemi.

Ego sum panis vitae.

Ty, który jesteś Życiem,

daj mi zostać świadkiem

cudu rozmnożenia

Twojego Ciała,

które daje życie.

Na Wieki.

Amen.

ŻYJ SŁOWEM!

„W dajcie im jeść”. Chrystus pragnie, abyśmy w Jego imieniu karmili tych, których spotykamy na naszej drodze. Karmili naszą uwagą, cierpliwością, wolnym czasem, troską, miłością i nadzieją. Mamy ich także karmić naszą wiarą w to, że Jezus jest Jedynym Chlebem, który daje życie. Możemy to robić, dając świadectwo osobistej pobożności eucharystycznej.

ks. Piotr Sękowski