Nowy Rok rozpoczynamy z nową nadzieją, bo w objęciach Świętej Bożej Rodzicielki Maryi. Ona jest Gwiazdą Nowej Ewangelizacji, pomaga nam dostrzec właściwy kierunek i wejść w nowy czas z dobrą nowiną, aby "radość Ewangelii dotarła aż po krańce ziemi".

Pasterze udali się z pośpiechem i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. A wszyscy, którzy to słyszeli, dziwili się temu, co im pasterze opowiadali. Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to było powiedziane. Gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać Dziecię, nadano Mu imię Jezus, którym Je nazwał anioł, zanim się poczęło w łonie [Matki].

Nowy rok - nowy początek - nowa nadzieja, która nie tyle wynika z codziennej obserwacji życia, ile z wiary w to, że prawdziwym i jedynym Panem czasu i historii jest sam Bóg. To dlatego z ufnością patrzymy w przyszłość, pamiętając o tym, że "czas jest wysłannikiem Boga" - jak mawiał Piotr Faber SJ.

Papież Franciszek postanowił rozciągnąć na cały Kościół kult tego kapłana, wpisując go w poczet świętych. W liturgiczne święto Najświętszego Imienia Jezus - 3 stycznia 2014 r. w rzymskim kościele Il Gesu papież odprawił Mszę św. dziękczynną za dar nowego Świętego Kościoła. Jest to kolejny przykład tzw. kanonizacji równoważnej, która pomija kanoniczne formalności, a następuje przez odprawienie Mszy św. z wymieniem imienia nowego świętego i z modlitwą do niego (por. św. Jadwiga Królowa - Jan Paweł II; św. Hildegarda z Bringen - Benedykt XVI; św. Aniela z Folignio - Franciszek). Św. Piotr Faber był pierwszym kapłanem wśród jezuitów. Został wyświęcony w 1534 r. I to on w tym samym roku odprawiał Mszę, podczas której wszyscy ówcześni jezuici, łącznie ze św. Ignacym, złożyli śluby na Montmartre. Ks. Piotr był w tym czasie odpowiedzialny za całą tę grupę, był ich kierownikiem duchowym.

"Czas jest wysłannikiem Boga"! (Evangelii gaudium nr 171). Bóg jest ponad czasem, ale swojego Syna posłał w czasie. W liście do Galatów czytamy: "Gdy [jednak] nadeszła pełnia czasów, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, byśmy mogli otrzymać przybrane synostwo" (Ga 4, 4n).

Pierwszym świadkiem wypełnienia się tej tajemnicy stała się "niewiasta" - Matka Maryja. Maryjna miara czasu ukierunkowana jest na wnętrze, na medytację nad słowem Boga (na życie duchowe). Ona zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu (Łk 2, 19. 51) - gromadziła różne wspomnienia z życia Jezusa, rozważała je w swoim sercu, a na tej podstawie próbowała wyjaśnić ich znaczenie. Pasterze zaś opowiadali, a ludzie zdumiewał się nad tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. Wszystko jednak dokonało się w konkretnym (historycznym) czasie. Wiemy kiedy narodził się Jezus (ok 6 r. po Chr.) - wiemy gdzie (Betlejem), znamy też kontekst, bo "w owym czasie wyszedł dekret cesarza Augusta" (Łk 2, 1).

Dla nas czas jest ważny, liczmy się z czasem, precyzyjnie go odmierzamy, choć misjonarze zaświadczają, że mieszańcy Afryki przekonują: "To wy macie zegarki, a my mamy czas!". Uświadamiają tym samym nam - Europejczykom, że nie potrafimy docenić czasu, nie umiemy się nim uciszyć, nie potrafimy też zatrzymać się, rozważyć w sercu sprawy (słowa), jak Maryja; nie umiemy zdumieć się nad opowiadaniem o tym, co się wydarzyło, na wzór pasterzy i mieszkańców Betlejem. Wciąż biegamy, denerwujemy się, wszystko chcemy mieć "od razu, natychmiast" (kultura instant). A przecież "czas jest wysłannikiem Boga" - jest nam dany i zadany! Bóg posyła nam tyle czasu, ile potrzeba nam do zbawienia. Miarą Boga jest życie wieczne!
 

Szybko mija czas odmierzany wskazówkami zegara, wolniej mija zaś czas mierzony opowieścią o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym, który stał się człowiekiem, umarł i zmartwychwstał dla naszego zbawienia.

W kontekście tej historii - historii zbawienia warto pytać:

• Jak wykorzystuję czas dany mi przez Boga?
• Jak przyjąłem "czas - wysłannika Boga" w minionym roku?
• Czego uczy mnie Boża Rodzicielka "zachowując wszystkie słowa [Boże] i rozważając je w sercu"?
• Co mnie  pociąga, co mnie inspiruje w Słowie życia, inaugurującym Nowy Rok?
  

Warto podjąć lekturę adhortacji Franciszka O głoszeniu Ewangelii w dzisiejszym świecie. Jest to dokument programowy jego pontyfikatu i wyzwanie dla wszystkich chrześcijan. Papież z wielkim zapałem ukazuje nam wizję Kościoła i współczesnego świata. Jednak to od naszego zaangażowania zależeć będzie realizacja programu nowej ewangelizacji dla przekazu wiary dzisiaj.