Rozważania niedzielne: Boże Narodzenie
II Niedziela po Narodzeniu Pańskim - 05.01.2014
2014-01-04
Idea zamieszkania Boga pośród ludu jest znana w Biblii. Mądrość Boża "rozbiła namiot i w Izraelu objęła dziedzictwo". Bóg też posłał swego Syna, by zamieszkał wśród nas. Jeśli Bóg chce być tak blisko, w naszych rodzinach i wspólnotach, to znaczy, że "wybrał nas..., abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem z miłości".
CZYTAJ!
J 1,1-14
Na początku było Słowo,
a Słowo było u Boga,
i Bogiem było Słowo.
Ono było na początku u Boga.
Wszystko przez Nie się stało,
a bez Niego nic się nie stało,
co się stało.
W Nim było życie,
a życie było światłością ludzi,
a światłość w ciemności świeci
i ciemność jej nie ogarnęła.
Pojawił się człowiek posłany przez Boga -
Jan mu było na imię.
Przyszedł on na świadectwo,
aby zaświadczyć o światłości,
by wszyscy uwierzyli przez niego.
Nie był on światłością,
lecz [posłanym], aby zaświadczyć o światłości.
Była światłość prawdziwa,
która oświeca każdego człowieka,
gdy na świat przychodzi.
Na świecie było [Słowo],
a świat stał się przez Nie,
lecz świat Go nie poznał.
Przyszło do swojej własności,
a swoi Go nie przyjęli.
Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli,
dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi,
tym, którzy wierzą w imię Jego -
którzy ani z krwi,
ani z żądzy ciała,
ani z woli męża,
ale z Boga się narodzili.
A Słowo stało się ciałem
i zamieszkało wśród nas.
I oglądaliśmy Jego chwałę,
chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca,
pełen łaski i prawdy.
ROZWAŻ!
Słowo dom odpowiada wielu greckim i hebrajskim wyrazom, np. namiot, miejsce odpoczynku, miejsce
powrotu, miejsce modlitwy, moje miejsce czy dom jako rodzina. Wśród tych określeń szczególnego znaczenia
nabiera – miejsce zamieszkania.
W Starym Testamencie pojawia się ogólny
obraz domu i przebywania w nim (por. Rdz 43,26; Pwt 24,5; 2 Krl 14,10);
najczęściej oznacza on budynek, do którego muszą być wprowadzone zwierzęta z
powodu nadciągającego niebezpieczeństwa (Wj 9,19n) lub miejsce, w którym
mieszka rodzina (Kpł 18,9). Domem Hebrajczyków był pierwotnie namiot (por. Rdz
4,20; 12,8; 26,25; Iz 4,6; Jr 6,3; Hbr 11,7), oni sami prowadzili wędrowne
życie, tęskniąc za własnym domem (por. Ps 137,1.4). Tęsknota ta została w
naturalny sposób utożsamiona z Bogiem: „Najwyższego uczyń swoim mieszkaniem”
(Ps 91,9 – tłum. Edycji św. Pawła). Bóg polecił „zbudować świątynię na Twej
świętej górze i ołtarz w mieście Twojego przybywania, na wzór świętego namiotu,
który przygotowałeś od dawna” (Mdr 9,8).
W Nowym Przymierzu „Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas” – J 1,14 (dosł. „rozbiło namiot pośród swego ludu”; por. Wj 40,34n).
Idea zamieszkania Słowa w rodzinie wiąże się z ideą Namiotu Spotkania (Wj 33,7-11). W tym Namiocie „Pan rozmawiał z Mojżeszem twarzą w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem” (por. Pwt 34,10; J 15,15). Rodzinne czytanie, medytacja i modlitwa nad Słowem Bożym przypomina przyjacielską biesiadę, ponieważ „spodobało się Bogu w swej dobroci i mądrości objawić samego siebie (…). Przez to objawienie niewidzialny Bóg (por. Kol 1,15; 1 Tm 1,17) w swojej wielkiej miłości przemawia do ludzi jak do przyjaciół (por. Wj 33,11; 15,14n) i przestaje z nimi (por. Ba 3,38), aby zaprosić i przyjąć ich do wspólnoty z sobą” (KO 2).
Lektura Słowa Bożego nie jest zastrzeżona dla wybranych. „Święty Sobór szczególnie usilnie wzywa też wszystkich wiernych (…), aby przez częste czytanie pism Bożych osiągnęli «najwyższą wartość poznania Jezusa Chrystusa» (Flp 3,8) (…). Niech więc ochotnie przystępują do świętego tekstu…” (KO 25). Zamieszkanie Słowa Bożego w nas, w rodzinie i wspólnotach musi więc być trwałe, przyjacielskie i radosne.
W Nowym Przymierzu „Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas” – J 1,14 (dosł. „rozbiło namiot pośród swego ludu”; por. Wj 40,34n).
Idea zamieszkania Słowa w rodzinie wiąże się z ideą Namiotu Spotkania (Wj 33,7-11). W tym Namiocie „Pan rozmawiał z Mojżeszem twarzą w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem” (por. Pwt 34,10; J 15,15). Rodzinne czytanie, medytacja i modlitwa nad Słowem Bożym przypomina przyjacielską biesiadę, ponieważ „spodobało się Bogu w swej dobroci i mądrości objawić samego siebie (…). Przez to objawienie niewidzialny Bóg (por. Kol 1,15; 1 Tm 1,17) w swojej wielkiej miłości przemawia do ludzi jak do przyjaciół (por. Wj 33,11; 15,14n) i przestaje z nimi (por. Ba 3,38), aby zaprosić i przyjąć ich do wspólnoty z sobą” (KO 2).
Lektura Słowa Bożego nie jest zastrzeżona dla wybranych. „Święty Sobór szczególnie usilnie wzywa też wszystkich wiernych (…), aby przez częste czytanie pism Bożych osiągnęli «najwyższą wartość poznania Jezusa Chrystusa» (Flp 3,8) (…). Niech więc ochotnie przystępują do świętego tekstu…” (KO 25). Zamieszkanie Słowa Bożego w nas, w rodzinie i wspólnotach musi więc być trwałe, przyjacielskie i radosne.
MÓDL SIĘ!
Zamieszkaj Panie w moi sercu, pośród naszych wspólnot, w naszych parafiach; rozbij namiot na pustkowiu współczesnego świata, wśród ludzi zagubionych, samotnych, oddalonych od Ciebie. Spraw, byśmy na nowo doświadczyli bliskości, ciepła i miłości wzajemnej; byśmy odkryli wartość i sens bycia ze sobą, piękno rozmowy, dzielenia się - życia! Panie przyjdź, zamieszkaj pośród nas. Amen!
ŻYJ SŁOWEM!
Oazowa praktyka "namiotu spotkania" uczy osobistej medytacji nad słowem Bożym. Wybierzmy tekst z liturgii niedzielnej i nawiedźmy naszą świątynię, by pomodlić się w ciszy - przy żłobku słowem, które słało się Ciałem!
ks. Jan Kochel
fot. jk
ŻYJ SŁOWEM!
Oazowa praktyka "namiotu spotkania" uczy osobistej medytacji nad słowem Bożym. Wybierzmy tekst z liturgii niedzielnej i nawiedźmy naszą świątynię, by pomodlić się w ciszy - przy żłobku słowem, które słało się Ciałem!
ks. Jan Kochel
fot. jk
