Jezus powiedział do swoich uczniów:«Powiadam wam: Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Słyszeliście, że powiedziano przodkom: «Nie zabijaj», a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. Słyszeliście, że powiedziano: «Nie cudzołóż». A Ja wam powiadam: Każdy, kto pożądliwie patrzy na kobietę, już w swoim sercu dopuścił się z nią cudzołóstwa. Słyszeliście również, że powiedziano przodkom: «Nie będziesz fałszywie przysięgał», «lecz dotrzymasz Panu swej przysięgi». A Ja wam powiadam: Wcale nie przysięgajcie. Niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie. A co nadto jest, od Złego pochodzi”.

Przed trzema laty było nam dane przeżywać jego beatyfikację, a teraz już przygotowujemy się do jego kanonizacji. I niektórym może się wydawać, że przez te trzy lata musiał papież niejako „dorosnąć do kanonizacji”. Tymczasem to nie Jan Paweł II musi okazać się godnym ogłoszenia świętym, ale to my mamy na niego na nowo spojrzeć takim nowym spojrzeniem. Dlatego kanonizacja Jana Pawła II, ogłoszenie go świętym, stanowi dla nas taką niepowtarzalną okazję, przeżywaną raz w życiu i dziejach naszego narodu oraz całego Kościoła, kiedy to mamy w Nim, w jego życiu, w jego świadectwie życia i w jego nauczaniu, dostrzec drogę do naszej osobistej świętości.

Warto w tych dniach przypomnieć sobie m.in. papieskie pielgrzymki do Polski, które tak mocno wpisały się w życie Polski i nas samych. I jedną z ważniejszych chyba papieskich pielgrzymek była pielgrzymka z roku 1991. To była pierwsza pielgrzymka Jana Pawła II po przemianach społecznych, kiedy odzyskaliśmy jak mówimy „wolność”. I właśnie wtedy, Jan Paweł II treścią swoich kazań uczynił Dziesięcioro Bożych Przykazań. Ojciec Święty pokazał nam wtedy, że to jest fundament naszego życia. Że wolność wymaga prawdy, miłości, ładu, właśnie przykazań. Że tam, gdzie zabraknie prawdy, gdzie panoszy się kłamstwo, zakłamanie, gdzie zabraknie miłości, gdzie pojawia się nienawiść, gdzie zabraknie przykazań, tam kończy się wolność i zaczyna się niewola.

Czy dziś tego nie oglądamy na własne oczy?

Ojciec Święty mówił, niemal krzyczał w Kielcach: „Poza prawdą wolność nie jest wolnością. Jest pozorem, jest zniewoleniem. (…) Może dlatego mówię tak, jak mówię, ponieważ to jest moja matka, ta ziemia. To jest moja matka, ta Ojczyzna. (…) Zrozumcie, że te sprawy nie mogą mnie nie obchodzić. Nie mogą mnie nie boleć!”.

Ojciec Święty wiedział do czego może doprowadzić wolność, którą się źle rozumie i do czego może doprowadzić społeczeństwo i narodów życie, które nie jest oparte na właściwym fundamencie.

I dobrze jest kiedy człowiek w swoim w swoich wyborach szuka Boga. W psalmie śpiewaliśmy: „Błogosławieni szukający Boga”. „Naucz mnie Panie, drogi Twoich ustaw, bym ich przestrzegał do końca. Ucz mnie, bym przestrzegał Twego prawa i zachowywał je całym sercem”.

To św. Paweł w Pierwszym Liście do Koryntian, którego fragment czytamy dziś w ramach drugiego czytania, jasno nam przypomina, że w naszych wyborach najbardziej mądrą rzeczą życia będzie wybierać drogę Bożych przykazań, drogę Bożej mądrości. Św. Paweł sam nie głosił mądrości tego świata ani przemijających władców tego świata, ale całym swoim życiem św. Paweł głosił Bożą mądrość, której nie pojęli władcy ówczesnego świata. Dlatego dzisiejszy dar Słowa Bożego przypomina nam niezwykle dobitnie, że w całym naszym życiu stoimy przed wyborem: czy hołdować mądrości świata czy mądrości Bożej, czy zachowywać przykazania w których jest zachowana prawda pochodząca od Boga, czy je lekceważyć. Ewangelia wzywa nas do postawy: tak, tak, nie, nie!

Pozostawanie w środku, na rozdrożu, próba połączenia i pogodzenia, jest z góry skazana na niepowodzenie. W Księdze Apokalipsy św. Jana czytamy: „Obyś był zimny albo gorący! A tak, skoro jesteś letni i ani gorący, ani zimny, chcę cię wyrzucić z mych ust” (Ap 3, 15). I może trzeba dziś na nowo sprawić, aby nasze serce stało się „Namiotem Przymierza” w którym odnowi się nasza więź z Bogiem i pragnienie służby Bożej, co będzie początkiem naszego szczęścia.

Czy właśnie do pójścia taką zapraszał nas błogosławiony, a wkrótce święty Jan Paweł II, nasz papież?

Kiedy lansuje się na siłę wizję życia bez Boga, kiedy głosi się totalną wolność, ale taką w której nie mam prawa wyboru, kiedy muszę się podporządkować, to to nie jest wolność, ale niewola. Trzeba mieć zamknięte oczy, żeby tego nie dostrzegać.

Wiele mówi się o tolerancji, o wolności.Tolerancja to nie jest nagonka. Prawdziwa wolność jest tam gdzie mogę wybierać, gdzie się szanuje każdego człowieka i jego życie i jego poglądy.

Może dziś trzeba nam na nowo zrozumieć to, co wtedy głosił Jan Paweł II i co można powiedzieć wciąż nam głosi, że „ku wolności wyswobodził nas Chrystus” (Ga 5, 13), że wolność stała się miarą wielkości człowieka. Jednak do wolności trzeba „wychowywać”. Wolność to nie jest totalny luz. Inaczej wolność stanie się zniewoleniem. Drogą do wychowania w wolności są przykazania.

Na straży wolności stoją Boże przykazania, które dziś warto sobie na nowo postawić w osobistym rachunku sumienia.