Było to przed Świętem Paschy. Jezus widząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował. W czasie wieczerzy, gdy diabeł już nakłonił serce Judasza Iskarioty, syna Szymona, aby Go wydać, widząc, że Ojciec dał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga idzie, wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy prześcieradło, nim się przepasał. Potem nalał wody do miednicy. I zaczął umywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany. Podszedł więc do Szymona Piotra, a on rzekł do Niego: „Panie, Ty chcesz mi umyć nogi?” Jezus mu odpowiedział: „Tego, co Ja czynię, ty teraz nie rozumiesz, ale później to będziesz wiedział”. Rzekł do Niego Piotr: „Nie, nigdy mi nie będziesz nóg umywał”. Odpowiedział mu Jezus: „Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał udziału ze Mną». Rzekł do Niego Szymon Piotr: «Panie, nie tylko nogi moje, ale i ręce, i głowę”. Powiedział do niego Jezus: „Wykąpany potrzebuje tylko nogi sobie umyć, bo cały jest czysty. I wy jesteście czyści, ale nie wszyscy”. Wiedział bowiem, kto Go wyda, dlatego powiedział: „Nie wszyscy jesteście czyści”. A kiedy im umył nogi, przywdział szaty, i gdy znów zajął miejsce przy stole, rzekł do nich: „Czy rozumiecie, co wam uczyniłem? Wy Mnie nazywacie «Nauczycielem» i «Panem» i dobrze mówicie, bo nim jestem. Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem”.

W Wielki Czwartek Kościół przewiduje dwie celebracje liturgiczne.

Pierwszą z nich jest celebracja Mszy Krzyżma, którą sprawuje się w godzinach przedpołudniowych we wszystkich kościołach katedralnych pod przewodnictwem biskupa diecezji z udziałem wszystkich prezbiterów i wiernych. Właśnie ta Msza św. w sposób szczególny prowadzi nas do uwielbienia Boga za dar kapłaństwa.

W ramach tej celebracji błogosławi się olej katechumenów i chorych oraz konsekruje się krzyżmo, a więc te dary, które są potrzebne w urzeczywistnianiu się sakramentu kapłaństwa.

Ważnym momentem celebracji Mszy krzyżma jest moment odnowienia przyrzeczeń kapłańskich przez wszystkich zgromadzonych w katedrze kapłanów. Dla każdego prezbitera jest to okazja do przypomnienia sobie tego, do czego zobowiązał się w momencie święceń kapłańskich, a więc w chwili wejścia na drogę Chrystusowego kapłaństwa.

Teksty pierwszego czytania z Księgi proroka Izajasza przypominają prawdę, że na wzór samego Chrystusa każdy kapłan jest sługą Boga posłanym, aby głosić dobrą nowinę ubogim (por. Iz 61, 1-3a, 6a. 8b-9). Do tego zostaje wybrany, przeznaczony i podobnie jak sam Chrystus musi mieć świadomość, że jego misja realizuje się w mocy Ducha Pańskiego (por. Łk 4, 16-21). I podobnie jak Chrystus kapłan ma być wiernym świadkiem o którym mówi drugie czytanie liturgii Mszy krzyżma z Księgi Apokalipsy św. Jana (por. Ap 1, 4-8).

Jednak znajdujemy tam także dodatkowe pouczenie, które odnosi się do wszystkich wiernych z racji realizacji powszechnego kapłaństwa, do którego wszyscy zostaliśmy zaproszeni w momencie chrztu świętego. Słowa tego pouczenia zostały wybrane i umieszczone w antyfonie na wejście. Jest tam mowa o tym, że wszyscy jesteśmy królestwem i kapłanami dla Boga i Ojca. Wszyscy jesteśmy powołani, aby na wieki wieków przynosić Bogu cześć i chwałę. Do takiego współdziałania jest zdolny tylko ktoś, kto całkowicie potrafi zanurzyć się w Chrystusie, w Tym, który nas do końca umiłował (por. J 13, 1). Ten jest w stanie spełniać kapłańską funkcję, kto stale i na nowo zanurza się w Chrystusa, kto żyje Jego łaską, Jego słowem, nawet w momencie choroby i cierpienia, i kto żyje świadomością, że został wybrany, umocniony i posłany aby dać świadectwo Prawdzie. Jezus nie pragnie niczego więcej od kapłana, jak tylko świadectwa miłości. Zatem siła kapłańskiego świadectwa tkwi w sile kapłańskiej miłości.

Drugą szczególną celebracją Wielkiego Czwartku jest sprawowana wieczorem we wszystkich kościołach Msza Wieczerzy Pańskiej, która rozpoczyna w Kościele czas świętego Triduum Paschalnego, które zakończy się nieszporami Uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego. Msza Wieczerzy Pańskiej przypomina moment Ostatniej Wieczerzy, którą sprawował Jezus ze swoimi uczniami. Stała się ona momentem ustanowienia Eucharystii. Od tamtej pory Eucharystia jest „niezrównanym skarbem, jaki Chrystus powierzył swojemu Kościołowi” (Jan Paweł II, Mane nobiscum Domine, 29).

Sam moment ustanowienia Eucharystii jest przypomniany w drugim czytaniu Mszy Wieczerzy Pańskiej z Pierwszego List św. Pawła Apostoła do Koryntian. (por. 1 Kor 11, 23-26). Jednak moment ustanowienia Eucharystii, nierozerwalnie łączy się z krzyżową ofiarą Jezusa, z Jego obliczem miłości „do końca” (J 13, 1). Ta miłość była obecna w każdym calu Jego działania, również w momencie umycia nóg apostołom, o czym czytamy w Ewangelii Mszy Wieczerzy Pańskiej (por. J 13, 1-15). To była nauka, które apostołowie nigdy nie zapomnieli. I tylko w pełnej miłości mogło dokonać się to najważniejsze zbawcze wydarzenie, jakim jest wyprowadzenie ludzkości z niewoli grzechu. Zapowiedzią tego wyjścia z niewoli grzechu, było wyjście narodu wybranego z niewoli egipskiej, co zostaje przypomniane w pierwszym czytaniu z Księgi Wyjścia (por. Wj 12, 1-8. 11-14). Boża miłość nie zna innego pragnienia, jak tylko to, by życie człowieka uczynić wolnym i pełnym miłości. Zatem Eucharystia daje nam udział w wolności i miłości Dzieci Bożych.

W konkluzji rozważania otrzymujemy cztery ważne wyrazy, których znaczenie jest zrozumiałe i spójne: kapłaństwo – ofiara – Eucharystia – miłość.

Uwielbiajmy Boga w darze Jego niepojętej miłości, która objawia się w darze Eucharystii.
Dziękujmy Bogu za dar Jego krzyżowej ofiary.
Przepraszamy Boga za naszą oziębłość, za brak miłości i przyzwyczajenia dla Bożych darów.
Prośmy Boga o umiejętność ponoszenia ofiary i świadomego przeżywania kapłaństwa powszechnego.

Staraj się ożywiać swoje uczestnictwo we Mszy świętej, by celebracja Eucharystii była autentycznie źródłem Twojego życia. Dobrą pomocą jest rozważanie Słowa Bożego danego nam celebracjach Triduum Paschalnego.