II Niedziela Wielkanocna - 27.04.2014 r.

2014-04-22

CZYTAJ!

J 20,19-31

Było to wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia. Tam gdzie przebywali uczniowie, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, Jezus wszedł, stanął pośrodku i rzekł do nich: Pokój wam! A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam. Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane. Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: Widzieliśmy Pana! Ale on rzekł do nich: Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę. A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz /domu/ i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych, stanął pośrodku i rzekł: Pokój wam! Następnie rzekł do Tomasza: Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż /ją/ do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym. Tomasz Mu odpowiedział: Pan mój i Bóg mój! Powiedział mu Jezus: Uwierzyłeś dlatego, ponieważ Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli. I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej książce, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc mieli życie w imię Jego.

Aż dziw bierze. Chrystus Zmartwychwstał i jest z nami, a uczniowie lękają się Żydów. Boją się. Są pełni wątpliwości i wewnętrznego niepokoju. Wtedy przychodzi Ten, który obdarza ich pokojem. Wychodzi naprzeciw ich pragnieniem. Przy Jezusie już nie muszą się niczego bać. Żydzi, ani nikt inny im nie będzie straszny, bo Pan rzeczywiście Zmartwychwstał i jest z nami. Zachęca ich do wzięcia Ducha Świętego dając moc odpuszczania grzechów. Pierwsze spotkanie napełnia pokoje, mocą i daje siłę, by być prawdziwymi świadkami.

Jednak nie każdy chciał im uwierzyć. Nawet jeden z nich, Tomasz, do którego przydomek niewierny został przypisany już na zawsze. Nigdy nie potrafiłem wybaczyć Tomaszowi jego nie wiary. Dziś patrzę na to inaczej. Chrystus nie wyrzuca braku wiary, lecz daje możliwość poznania siebie, wychodzi znów naprzeciw pragnieniom. A nie wiara Tomasz dała możliwość nam niezwykłego błogosławieństwa i szczęścia,bowiem: Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli. Co jest źródłem szczęścia? Wiara. Stanąć przed Panem i wołać: Pan mój i Bóg mój! Nie widzę, lecz wierzę. Drugie spotkanie napełnia nas szczęściem i wiarą.

Jezus uczynił jeszcze wiele innych znaków, o których biblia nie mówi, bo ich nie zapisano. I dziś czyni wiele w naszym życiu. Wiele z nich media wychwytują, inne są zapisane tylko w naszych sercach. Jednak te z biblii musimy czytać, abyśmy wierzyli. Bo wtedy będziemy błogosławieni i będziemy mieli życie w imię Jego.

Łatwiej jednak wierzyć we wspólnocie. Tomasz był sam i nie uwierzył. We wspólnocie apostołowie mieli okazję zobaczyć Chrystusa i w Niego uwierzyć. A my tak często uciekamy przed wspólnotą. Nie mówimy o swojej wierze, maskujemy ten temat, bo po co inni mają to wiedzieć. A gdy dzielimy się wiarą z innymi, wtedy ona się umacnia.

I znów Zmartwychwstanie i spotkanie z Panem zmieniło czyjeś życie. Trzeba nam na nowo spotkać Chrystusa.

Zatrzymaj się w swoim wieczerniku, czyli w miejscu lub czasie, gdy jesteś pełen lęków i obaw, i zastanów się:

• O jakich pragnieniach nie mówiłem jeszcze Chrystusowi?
• Jakie wydarzenia i sytuacje pogłębiają moją wiarę?
• Kiedy lepiej pogłębiam wiarę, gdy jestem sam czy we wspólnocie?
• W jaki sposób świadczę, że wierzę, chociaż nie widziałem?
• Czy Biblia jest dla mnie przyczynkiem do rozwoju wiary?

Zbliżam się w pokorze i niskości swej,

Wielbię Twój majestat, skryty w Hostii tej,

Tobie dziś w ofierze serce daję swe,

O, utwierdzaj w wierze, Jezu, dzieci Twe.

Lecz wyznaję z wiarą, żeś mój Bóg i Pan,

Pomóż wierze mojej, Jezu, łaską swą,

Ożyw mą nadzieję, rozpal miłość mą.

W najbliższym czasie będę chciał wyznawać swoją wiarę. Zarówno przed Panem na modlitwie, a także (a może przede wszystkim) przed ludźmi, szczególnie pośród tych, których przychodzi mi codziennie żyć. A gdy będzie przychodziło to trudno, wtedy będę modlił się o wiarę: Panie wierzę, ale przymnóż mi wiary.