Właśnie fragment przypowieści o Dobrym Pasterzu jest czytany dziś w ramach niedzielnej Liturgii słowa. Są to początkowe wersy tej wyjątkowo głębokiej przypowieści. Jezus mówi o sobie, że jest „bramą owiec” (por. J 10, 1-10) Dla umierającego św. Jana Pawła II spotkanie z tym żywym Słowem Boga musiało być moment w którym dostrzegł on siebie i swoje posługiwanie jako spełnienie pragnienia Chrystusa by prowadził Kościół, by głosił Słowo przez które inni poczują się blisko u boku Jezusa, jak u boku kogoś bliskiego. Słuchając tych słów mógł też swoje cierpienie i odchodzenie zobaczyć jako moment dopełnienia cierpień Jezusa. To właśnie w drugim czytaniu niedzielnym z Pierwszego Listu św. Piotra Apostoła czytamy, że cierpiał za nas i zostawił nam wzór, abyśmy szli Jego śladami (por. 1P 2, 20b-25). Jego rany stały się naszym „uzdrowieniem”. Bo błądziliśmy jak „owce”, ale On stał się stróżem naszych dusz. Czy w taką misję Jezusa Chrystusa nie wpisuje się misja życia św. Jana Pawła II?

Nie trudno zauważyć, że w misji św. Jana Pawła II spełniła się wola Boża wobec jego życia. Bóg go powołał i prowadził go tak trudnymi i zawiłymi drogami życia, aby przygotować go do najtrudniejszej misji – misji Dobrego Pasterza. W realizacji swej misji stawał się podobny do św. Piotra o którym czytamy w pierwszym czytaniu z Dziejów Apostolskim, kiedy to Piotr odważnie stanął wobec ludu i nauczał: „Ratujcie się z tego przewrotnego pokolenia” (por. Dz 2, 14a. 36-41).

Św. Jan Paweł II był nie tylko kimś kogo Bóg wybrał i powołał, ale z pewnością Jan Paweł II był tym, który świadomie przeżywał swoje powołanie. To pragnienie, aby u jego łożą śmierci czytano mu właśnie przypowieść o Dobrym Pasterzu była tego potwierdzeniem. Tak oto w życiu i posługiwaniu św. Jana Pawła II dokonała się tajemnica Bożego wybrania i tajemnica realizacji zamysłu Bożej woli.

Czwarta Niedziela Wielkanocna ze względu na treść Ewangelii jest nazywana Niedzielą Powołań. Chrystus Dobry Pasterz wciąż potrzebuje posługiwać się innymi „dobrymi pasterzami”, aby Kościół mógł dojść do Tego, który siebie nazwał „bramę owiec”. Dlatego Kościół modli się o nowe i święte powołania do Bożej służby w Kościele. Wciąż potrzeba tych, którzy pójdą śladem Jezusa, którzy będą głosić Jego Słowo i którzy będą w swoim ciele dopełniać „udręki Jezusa”. Kościół modli się, aby znaleźli się młodzi ludzie, którzy wbrew kulturze spokojnego i dostatniego „krótkiego życia” wybiorą drogę rad ewangelicznych i „długiego życia”. Kościół także modli się za powołanych, aby świadomie przeżywali swoje powołanie i w ten sposób ani na moment nie zapomnieli, że to jest droga uświęcenia.

Rzeczywistość powołania nie dotyczy ostatecznie tylko niektórych osób szczególnie wybranych.

Każdy z nas, niezależnie od stanu i zawodu, niezależnie od wieku i majętności, jest przez Boga powołany i wybrany, aby w Chrystusie, w „bramie owiec” odnaleźć cel naszego życia i sposób jego realizacji. I ani na chwilę nie możemy zapomnieć, że to także jest droga naszego uświęcenia. Tę prawdę często przypominał wszystkim św. Jan Paweł II, i kapłanom, i osobom życia konsekrowanego, i małżonkom, i politykom, i robotnikom, i …. wszystkim.

• Czy noszę w sobie świadomość Bożego wybrania i powołania?
• Czy podejmuję refleksję nad sposobem realizacji mojego życiowego powołania?
• Czy modlę się o dobre wypełnienie woli Bożej w moim życiu?
• Czy modlę się za kapłanów oraz o dar nowych i świętych powołań?