CZYTAJ!

Mt 22,34-40

Czysta ułuda. Utopia. „Marzenie ściętej głowy”. W dzisiejszych czasach nie da się należycie i w pełni dotrzymać tych dwóch przykazań. O ile z miłością do Boga można próbować, o tyle miłość bliźniego wydaje się niemożliwa, nierealna...

Jak kochać ludzi, kiedy wielu kradnie, oszukuje, plotkuje? Wielu moich sąsiadów wbiłoby mi nóż w plecy, a już przynajmniej regularnie donosi na mnie na policję czy straż miejską. Nie da się kochać moich nauczycieli, którzy ciągle się czegoś czepiają. Nie możliwym jest kochać mojego szefa, który wciąż każe mi ciężko pracować, a kiedy zaczynam mówić o podwyżce zaraz krzyczy, że chyba nie wiem, co mówię. Właściwie to i mojego męża kochać już nie potrafię. Wiecznie ma tylko pretensje, zero wdzięczności. Między nami zostało tylko przyzwyczajenie, ale nie miłość.

Kochać księży? Za co? Za to, co słychać o nich w mediach? Za to, że proboszcz, co niedziela przypomina, że za mało zebraliśmy do koszyka na ogrzewanie kościoła?

Czytam jednak dokładniej dzisiejszą Ewangelię: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Szok! Przecież Jezus nie każe mi kochać kogoś idealnego, bo idealnych ludzi nie ma. Każdy ma „coś za uszami”. Pan mówi: „(...) jak siebie samego”. A przecież ja nie jestem idealny. Też mam swoje wady. Bo i mnie zdarza się poplotkować o innych. Nie raz powiedziałem coś mało przyjemnego mojemu sąsiadowi. Ile razy oszukałem kogoś – nawet w najdrobniejszej – sprawie? Nie jestem taki idealny.

Punktem odniesienia mojej miłości do bliźniego ma być nie to, jak chciałbym widzieć innych, lecz jak widzę samego siebie. Czy zatem kocham siebie? To jest fundamentalny problem. Dziś tak wielu ludzi ma problem z samoakceptacją, pokochaniem siebie. Jeśli ja nie będę afirmował swojego Ja nie będę zdolny kochać owego Ty.