CZYTAJ!

J 11,32-45

Gdy Maria przyszła do miejsca, gdzie był Jezus, ujrzawszy Go upadła Mu do nóg i rzekła do Niego: «Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł». Gdy więc Jezus ujrzał jak płakała ona i Żydzi, którzy razem z nią przyszli, wzruszył się w duchu, rozrzewnił i zapytał: «Gdzieście go położyli?» Odpowiedzieli Mu: «Panie, chodź i zobacz!». Jezus zapłakał. A Żydzi rzekli: «Oto jak go miłował!» Niektórzy z nich powiedzieli: «Czy Ten, który otworzył oczy niewidomemu, nie mógł sprawić, by on nie umarł?» A Jezus ponownie, okazując głębokie wzruszenie, przyszedł do grobu. Była to pieczara, a na niej spoczywał kamień. Jezus rzekł: «Usuńcie kamień!» Siostra zmarłego, Marta, rzekła do Niego: «Panie, już cuchnie. Leży bowiem od czterech dni w grobie». Jezus rzekł do niej: «Czyż nie powiedziałem ci, że jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą?» Usunięto więc kamień. Jezus wzniósł oczy do góry i rzekł: «Ojcze, dziękuję Ci, żeś mnie wysłuchał. Ja wiedziałem, że mnie zawsze wysłuchujesz. Ale ze względu na otaczający Mnie lud to powiedziałem, aby uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał». To powiedziawszy zawołał donośnym głosem: «Łazarzu, wyjdź na zewnątrz!» I wyszedł zmarły, mając nogi i ręce powiązane opaskami, a twarz jego była zawinięta chustą. Rzekł do nich Jezus: «Rozwiążcie go i pozwólcie mu chodzić!». Wielu więc spośród Żydów przybyłych do Marii ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego.

Lubię odwiedzać cmentarze, a przede wszystkim mój wiejski cmentarz. „Mój” - bo tam spoczywają moi rodzice. Nie tylko więc w dzień zaduszny, ale przy każdej wolnej okazji, idę na skraj sosnowego lasu, gdzie tak pięknie zachodzi słońce i cisza aż boli. Najpierw chwila zadumy, słowa modlitwy: „...wieczne odpoczywanie racz im dać Panie”, potem przywołanie ważnych wspomnień, obrazów, słów... I jeszcze zwykła cicha rozmowa. W Credo wyznajemy przecież: "wierzę w świętych obcowanie i żywot wieczny”.

W naszych czasach jesteśmy świadkami dziwnego paradoksu. Z jednej strony jesteśmy oswajani z obrazami śmierci, okrucieństwa, zabijania, przemocy, wojny, a z drugiej strony doświadczamy swoistej „cenzury” na śmierć, którą pozbawia się wymiaru wspólnotowego i duchowego. Wielu boi się być przy zmarłych i mówić o śmierci.

Doktryna czyśćca sięga korzeniami Starego Testamentu. Druga Księga Machabejska (12, 39-46) mówi o tym, jak Juda Machabeusz znalazł pogańskie amulety na ciałach martwych żydowskich wojowników - znak, że zgrzeszyli bałwochwalstwem. Juda "uczyniwszy zaś zbiórkę pomiędzy ludźmi posłał do Jerozolimy około dwóch tysięcy drachm, aby złożono ofiarę za grzechy. Bardzo pięknie i szlachetnie uczynił, myślał bowiem o zmartwychwstaniu". Fragment ten kończy się słowami: "Była to myśl święta i pobożna".

Nowy Testament też mówi o czyśćcu, chociaż nie wprost. Najpierw w Ewangelii Mateusza Jezus powiedział, że: "Jeśli ktoś powie słowo (...) przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie mu odpuszczone, ani w tym wieku, ani w przyszłym" (12, 32). Tak więc zakłada, że istnieje jakaś forma odpuszczenia w czasie, który ma dopiero nadejść. Św. Paweł nauczał, że chrześcijanin, który nie jest całkowicie wierny, "ocaleje, lecz tak jakby przez ogień" (1 Kor 3, 15); ten metaforyczny "ogień" to oczyszczenie w czyśćcu. W Betanii zaś Jezus przekonuje, że potrzeba nade wszystko wiary w Niego.

Księga Apokalipsy (21, 27) mówi wreszcie o niebie: "A nic nieczystego do niego nie wejdzie". Czyściec to po prostu stan po śmierci, kiedy dusza jest oczyszczona z wszelkiego brudu - ze skutków życiowych grzechów. Wydaje się, że większość, jeśli nie wszyscy ci, którzy idą do nieba, musi przejść przez ten stan (zob. Scott Hahn, Znaki życia, Poznań 2012, 306).

Dlatego weźmy do ręki różaniec i módlmy się głośno, bo w ciszy modlą się z nami aniołowie, święci, błogosławieni i nasi bliscy, którzy odeszli [już] do domu Ojca!

Zdrowaś Maryjo, łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławionaś Ty między niewiastami i błogosławiony owoc żywota Twojego, JEZUS. Święta Maryjo, Matko Boża, módl się za nami grzesznymi teraz i w godzinie śmierci naszej. Amen. 

ŻYJ SŁOWEM!

W prefacji mszy pogrzebowej modlimy się: "Panie wierzymy, że życie ludzkie zmienia się, ale się nie kończy...". Możemy więc modlić się za zmarłych i dziękować za to Bogu. ON jest miłosierny, a miłosierdzie Jego trwa na wieki!

ks. Jan Kochel

fot. jk