V Niedziela zwykła - 8.02.2015

2015-02-05

Mk 1,29-39

Jezus po wyjściu z synagogi przyszedł z Jakubem i Janem do domu Szymona i Andrzeja. Teściowa zaś Szymona leżała w gorączce. Zaraz powiedzieli Mu o niej. On podszedł do niej i podniósł ją ująwszy za rękę, tak iż gorączka ją opuściła. A ona im usługiwała.

Z nastaniem wieczora, gdy słońce zaszło, przynosili do Niego wszystkich chorych i opętanych; i całe miasto było zebrane u drzwi. Uzdrowił wielu dotkniętych rozmaitymi chorobami i wiele złych duchów wyrzucił, lecz nie pozwalał złym duchom mówić, ponieważ wiedziały, kim On jest.

Nad ranem, gdy jeszcze było ciemno, wstał, wyszedł i udał się na miejsce pustynne, i tam się modlił. Pośpieszył za Nim Szymon z towarzyszami, a gdy Go znaleźli, powiedzieli Mu: Wszyscy Cię szukają. Lecz On rzekł do nich: Pójdźmy gdzie indziej, do sąsiednich miejscowości, abym i tam mógł nauczać, bo na to wyszedłem. I chodził po całej Galilei, nauczając w ich synagogach i wyrzucając złe duchy.

ROZWAŻ!

W dzisiejszym rozważaniu może nam pomóc wielki człowiek, ktoś nam bardzo bliski, a mianowicie św. Jan Paweł II. Papież Polak komentując ten fragment Ewangelii mówi tak: „Warto w kontekście dzisiejszej Ewangelii zastanowić się nad trzema bardzo ważnymi aspektami działalności Jezusa zarówno dwa tysiące lat temu, jak i dzisiaj w Jego Kościele. Po pierwsze Jezus wykazuje ogromne zatroskanie o chorych, cierpiących na ciele i na duchu, uzdrawia, wspomaga i podnosi. Po drugie Jezus modli się rankiem do Ojca; w takiej postawie adoracji znajdują Go Jego uczniowie. Po trzecie Jezus przemawia i obwieszcza przyjście Królestwa Bożego. „

I tak Jan Paweł II daje nam trzy wskazówki, trzy wyznaczniki chrześcijańskiej wspólnoty. „W analogiczny sposób wierni powinni we wspólnotach chrześcijańskich znajdować wspólnotę, która miłuje, która się modli i która ewangelizuje.” Każda wspólnota chrześcijańska, a na pierwszym miejscu wspólnota parafialna powinna z wielkim zaangażowaniem naśladować Jezusa Chrystusa. Całe życie wspólnotowe powinno być odwzorowaniem tego, co sam Chrystus czynił podczas swojego życia na ziemi.

Wspólnota, która miłuje – Prawdziwego uzdrowienia można doznać tylko we wspólnocie. I to w dwojaki sposób. Tym, który uzdrawia jest Chrystus, ale tymi którzy przyprowadzają do Jezusa są tak często inni ludzie. Kapłani, siostry zakonne, osoby nam bliskie. Swoimi modlitwami nas wspierają, wstawiają się za nami. Rozmowami i obecnością dają nam wiele sił i odwagi do zawierzenia się naszemu Panu. Ale to prawdziwe uzdrowienie dokona się wtedy, gdy my sami będziemy dla innych wsparciem, gdy my przekażemy tą wielką miłość Chrystusa dalej. Tak miłuje prawdziwa wspólnota.

Wspólnota, która się modli – „Gdzie dwóch albo trzech gromadzi się w Moje imię, tam jestem pośród nich” (Mt 18,20). Wspólnoty rodzinne, parafialne i inne wspólnoty przez modlitwę jednoczą się w Bogu. Dzięki modlitwie, czyli budowaniu prawdziwej relacji z Bogiem, jednoczymy się, a wszelkie spory, trudności odchodzą w niepamięć. Wspólnoty te winny być również szkołami modlitwy. To w domach rodzinnych uczymy się pierwszych modlitw, to w parafiach każdy z nas rozwija swoją relację z Bogiem. Musimy pamiętać, że spotykając się na wspólnej Eucharystii tworzymy jedyną i niepowtarzalną wspólnotę z samym Bogiem.

Wspólnota, która ewangelizuje – Każda wspólnota w Kościele powinna każdego dnia wychodzić do tych, którzy nie poznali jeszcze Chrystusa, którzy nie chcą Go poznać lub do tych, którzy poznali Go, ale oddalili się od Niego. Ewangelizacja jest jakby wyjściem z całym swoim bogactwem poza „swoje mury” i głoszeniem Dobrej Nowiny potrzebującym.Głoszenie jej właściwie w najprostszy sposób, tzn. poprzez dawanie świadectwa swoim własnym życiem. Dzielenie się tym co sami otrzymaliśmy od Boga, dzielenie się łaskami i miłością to prawdziwa ewangelizacja z jaką możemy wyjść do drugiego człowieka, szczególnie tego zagubionego i poranionego przez świat.

Zapytamy:

• Jak wygląda moja relacja względem najbliższych w domu, czy w parafii?
• Czy umiem wesprzeć tych, którzy potrzebują uzdrowienia od Jezusa, czy umiem ich przyprowadzić do Niego, szczególnie w modlitwie?
• Jak wygląda moja modlitwa wspólnotowa? Czy widzę poprzez taką formę modlitwy jedność w samym Chrystusie?
• Czy mam w sobie tyle odwagi by spełniać misję głoszenia Ewangelii w szkole, na uczelni, czy w pracy?

MÓDL SIĘ!

Módlmy się, aby Bóg, który w Jezusie Chrystusie pragnął złączyć wszystkich ludzi w jedną wspólnotę zbawienia, obdarzył swoich uczniów zdolnością do dawania świadectwa jedności w naszych czasach.

Panie, Ty posłałeś swojego Jednorodzonego Syna, aby odkupił i zbawił całą ludzkość.
Błogosławiony jesteś, o Panie!

Ty, który dałeś nam Twojego Ducha, gromadzisz nas w naszych wspólnotach.
Błogosławiony jesteś, o Panie!

Ty chcesz uczynić wszystkich ludzi Twoim świętym ludem; Ty obdarzasz darami i talentami i wzywasz wszystkich do jedności i jednego ciała.
Błogosławiony jesteś, o Panie!

św. Jan Paweł II

ŻYJ SŁOWEM!

Będąc na niedzielnej Eucharystii, zastanów się nad istotą wspólnoty. Nad istotą wspólnej modlitwy, ale i wspólnego życia poza murami kościoła parafialnego. We wszystkim co czynisz, staraj się naśladować naszego mistrza Jezusa Chrystusa.