Wyszukiwarka:
Rozważania niedzielne: Rok B

XIV Niedziela zwykła - 5.07.2015

2015-07-03

News
Niedzielna liturgia słowa przenosi nas w rodzinne strony Jezusa - do Nazaretu (Galilei). Podczas wakacji często wracamy do swoich rodzinnych stron, doświadczamy miłości do swojej małej ojczyzny. Jak nas przyjmują? Jak nas oceniają? Kim jesteśmy dla swoich rodaków?




CZYTAJ!
Mk 6,1-6

Jezus przyszedł do swego rodzinnego miasta. A towarzyszyli Mu Jego uczniowie. Gdy nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze; a wielu, przysłuchując się, pytało ze zdziwieniem: «Skąd On to ma? I co za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce! Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry?» I powątpiewali o Nim. A Jezus mówił im: «Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony». I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich. Dziwił się też ich niedowiarstwu. Potem obchodził okoliczne wsie i nauczał.


ROZWAŻ!

„Tylko w swojej ojczyźnie, (...) w swoim domu może być prorok tak lekceważony” (Mk 6,4)

Wspomnienie o powrocie Jezusa do swojej ojczyzny i domu rodzinnego jest opowiadaniem o charakterze biograficznym, zawiera informacje, które nie pojawiają się nigdzie indziej w Ewangeliach, np. wzmianka o zawodzie czy imiona krewnych. Wspólna dla synoptyków jest informacja o powrocie do rodzinnego miasta, choć tylko Łukasz podaje jego nazwę - Nazaret - z dodatkiem, "gdzie się wychował" (4,16). Wspólne są też informacje: o nauczaniu w synagodze, zdumieniu słuchaczy, ich pytaniach, odpowiedzi Jezusa i odrzuceniu przez rodaków (por. Mt 13,53-58; Łk 4,16-30).

Powrót do Nazaretu stanowi zatem próbę interpretacji tożsamości Jezusa na tle całej dotychczasowej działalności. A dla uczniów (i dla nas) jest sprawdzianem, jak przeżywamy swoje przebywanie [bycie] w obecności Bożej, powołanie i misję.

O tożsamość Jezusa rodacy zapytali w nazaretańskim "kwestionariuszu osobowy":

- Skąd On to ma? (pochodzenie)

- I co za mądrość, która jest Mu dana? (wykształcenie)

- Czy nie jest to cieśla...? (zwód, profesja)

- Czy [nie jest to brat] Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry? (pokrewieństwo).

Jezus w oczach rodaków nie zdał egzaminu, niezadowalająco odpowiedział na ich pytania. A więc odrzucili Go, nie uwierzyli Mu, a nawet w dramatycznej relacji Łukasza "(...) zawrzeli gniewem. Zerwali się, wyrzucili Go z miasta i, chcąc Go strącić w przepaść, wyprowadzili na szczyt góry... Lecz On przeszedł pomiędzy nimi i oddalił się" (4, 28n BP).

Niezawodny kard. Martini proponuje ciekawą podpowiedź do aktualizacji dzisiejszego tekstu. Zwróćmy uwagę na cztery nasze postawy, które pojawiają się w sytuacji podobnej do wspomnianej konfrontacji Jezusa z rodakami w Nazarecie. Zbadajmy, jak wyglądają one w waszym życiu.

1) Bóg na pierwszym miejscu. Fundamentalną postawę można wyrazić w kilku pytaniach: Czy oglądam się tylko na Boga? Czy tylko Nim się kieruję? Czy Jezus Chrystus jest moją regułą, moją orientacją, moim punktem odniesienia?

Kiedy przychodzi mi coś uczynić, powiedzieć coś i przemyśleć – na czym się opieram: czy na tym, co czynią, mówią, myślą inni, czy też na tym, czego chce Chrystus?

Wiele razy we wspólnotach parafialnych czy zakonnych, w momencie kiedy się coś postanawia, zwraca się uwagę, co pomyślą sobie inni, i nie jest to całkiem błędne. Przede wszystkim jednak, trzeba by ocenić, czy konkretna decyzja jest zgodna z wolą Bożą, czy sama w sobie jest dobra, czy może być miła Panu. Nigdy nie wypada, byśmy kierowali się okolicznościami, zawsze musimy kierować się tym, co najbardziej podoba się Bogu. W drugiej kolejności można będzie uwzględnić taką czy inną okoliczność, nigdy jednak nie zapominając o tym, czego Pan od nas oczekuje.

2) Nie lękać się ludzi i ich sądów. To inny sposób poświadczenia naszego przebywania przed obliczem Boga. Oczywiście we wspólnotach konieczne jest rozważenie różnych opinii, trzeba jednak wystrzegać się niebezpieczeństwa, że lęk przed ludzką opinią stanie się nadmierny, dokuczliwy, przygniatający. Jeśliby tak się zdarzyło, byłby to znak, że nie przebywamy przed obliczem Pana, że nie wpatrujemy się w Niego.

„W ciemnościach sprawiedliwy jest światłem dla siebie”. Nosi on w swoim wnętrzu własne światło i nie jest uzależnio­ny głównie od sądu innych, nawet gdy jest on użyteczny, nawet gdy posiada swoją wartość, gdy doświadczamy go jako rodzaj wsparcia ze strony naszego otoczenia. Niemniej jest to wartość podporządkowana innej, wartość trzecio- lub czwartorzędna. Sądem bowiem, który się naprawdę liczy, jest sąd Boży. „Mnie zaś najmniej zależy na tym, czy będę osądzony przez was, czy przez jakikolwiek trybunał ludzki. Co więcej, nawet sam siebie nie sądzę. Sumienie nie wyrzuca mi wprawdzie niczego, ale to mnie jeszcze nie usprawiedliwia. Pan jest moim sędzią” (1 Kor 4,3–4).

3) Nie niepokoić się, czy i jak będę zrozumiany. Niektóre osoby zadręczają się obawą, że ich czyny, ich wysiłek, ich służba nie będą należycie zauważone. Stale zadają sobie pytanie: czy ludzie mnie rozumieją? Czy moja rola w Kościele jest doceniana, zrozumiana, szanowana? Są to pytania uprawnione, ale nie dotykają istoty. Liczy się bowiem nie to, że inni mnie doceniają, bardziej lub mniej, i nie to, że moja rola jest jakoś nazwana i uznana, ale to, czy podobam się Bogu: „Żyje Pan, przed którego obliczem stoję”.

4) Ćwiczeniem praktycznym może być przyjrzenie się, jak przeżywam te uczucia na modlitwie, w czasie modlitwy brewiarzowej i adoracji eucharystycznej. Oczywiście, niektóre z tych czynności są w ukryciu – myślę o modlitwie osobistej w milczeniu – i wtedy łatwiej jest być sam na sam z Bogiem. Natomiast inne czynności są z natury swej czynnościami wspólnotowymi: szukamy Boga w śpiewie, w gestach czy słowach. I tutaj zaczyna się trudność (zob. Bóg żywy. Rozważania o proroku Eliaszu, s. 36-39). Jak modlę się z bliskimi, w parafialnym kościele, wśród krewnych i rodziny?

Odpowiedz na pytania o nasze postawy życiowe jest naszym egzaminem wobec Boga, bliźnich (rodaków) i Kościoła. Kim naprawdę jesteśmy? Jakie jest nasze powołanie i misja w Kościele?


MÓDL SIĘ!

Panie, zmiłuj się nad nami, bo tylko Ty jesteś naszym zbawieniem; spraw, żeby odsłoniła się nam prawda o nas samych, nawet gorzka prawda, żebyśmy zobaczyli wszystkie te konieczne rzeczy, których nie chcemy czynić.

Panie, spraw, byśmy nie lękali się wyznać przed Tobą i przed bliźnimi, że jesteśmy bardzo biedni, że jesteśmy sługami zapracowanymi i zabieganymi, ale nie zawsze zważającymi na to, co istotne.

Prośmy Boga Ojca, prośmy Jezusa, prośmy Maryję o łaskę poznania samego siebie, poznania pokornego, spokojnego, bez irytacji, że tacy właśnie jesteśmy. Jezus już z góry mówi nam: „Nie bój się! Ja ciebie znam; wiem, że taki jesteś, nie obawiaj się rozmawiać ze mną o tych sprawach, nie bój się pokazać, jaki jesteś”.

kard. C.M. Martini


ŻYJ SŁOWEM!

Najpierw odpowiedz na pytania postawione Jezusowi (nazaretański kwestionariusz), a później zapytaj o cztery postawy życiowe w konfrontacji ze swoją rodziną, parafią, sąsiadami, mieszkańcami rodzinnej wsi czy osiedla.

ks. Jan Kochel

fot. rodzinne miasto Jezusa - Nazaret; jk

Pozostałe tematy
Aktualności

Życzenia - Wielkanoc 2024

Raduj się, ziemio, opromieniona tak niezmiernym blaskiem, a oświecona jasnością Króla wieków, poczuj, że wolna jesteś od mroku, co świat okrywa! (Exultet)

Z okazji świąt Zmartwychwstania Pańskiego życzymy nadziei, by jej blask oświecał każdy dzień; miłości, by wypełniała wszelki mrok serca oraz wiary w pełne radości spotkanie Zmartwychwstałego Króla wieków. Redakcja ssb24.pl

więcej

Jak dobrze przeżyć W. Post?

WIELKI POST jest czasem walki duchowej i sztuki rozeznawania. Służą temu klasyczne formy pobożności: post, jałmużna, modlitwa..., droga krzyżowa, gorzkie żale, nawiedzanie kościołów stacyjnych, kazania pasyjne. Zapraszamy też do udziału w serii katechez o bałwochwalstwie; zob. katechezy.

więcej
zobacz wszystkie

Liczba wizyt: 13779937

Tweety na temat @Ssb24pl Menu
Menu