III Niedziela zwykła - 24.01.2016

2016-01-21

Wielu już starało się ułożyć opowiadanie o zdarzeniach, które się dokonały pośród nas, tak jak nam je przekazali ci, którzy od początku byli naocznymi świadkami i sługami słowa. Postanowiłem więc i ja zbadać dokładnie wszystko od pierwszych chwil i opisać ci po kolei, dostojny Teofilu, abyś się mógł przekonać o całkowitej pewności nauk, których ci udzielono (...). W owym czasie powrócił Jezus mocą Ducha do Galilei, a wieść o Nim rozeszła się po całej okolicy. On zaś nauczał w ich synagogach, wysławiany przez wszystkich. Przyszedł również do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, znalazł miejsce, gdzie było napisane: «Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie, abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski Pana». Zwinąwszy księgę, oddał słudze i usiadł, a oczy wszystkich w synagodze były w Niego utkwione. Począł więc mówić do nich: «Dziś spełniły się te słowa Pisma, które słyszeliście».

ROZWAŻ!

Tak jak pojawienie się dziecka powoduje „przemeblowanie” w mieszkaniu i życiu jego rodziców, tak też i osoba Jezusa „przemeblowała” życie wielu osób, które spotkały Go na swojej drodze.

Wydarzenie opisane w dzisiejszej Ewangelii miało miejsce po powrocie Chrystusa z czterdziestodniowego pobytu na pustyni. Pamiętamy, iż Jezus był tam trzykrotnie kuszony przez diabła i trzykrotnie odniósł nad nim zwycięstwo. Ewangelistę Łukasza bardzo interesowało działanie Ducha Świętego, dlatego wspomniał o Jego mocy – pisząc o powrocie Chrystusa do Galilei (była to prowincja w północnej części ziemi izraelskiej o długości ok. 80 km i szerokości ok. 40 km). Jezus – jako wędrowny i ceniony kaznodzieja – nauczał ludzi w tamtejszych synagogach. Oczywiście najważniejszym miejscem kultu dla wszystkich Żydów była świątynia jerozolimska, jednak miejscami, w których co tydzień spotykano się na modlitwę, były lokalne synagogi.

Z dzisiejszej Ewangelii dowiadujemy się, że Jezus odwiedził również swoją rodzinną miejscowość – Nazaret (liczące ok. 20 tys. mieszkańców i położone w kotlinie otoczonej wzgórzami). W szabat udał się do tamtejszej synagogi, by się modlić. W związku z tym, że w synagogach nie było formalnych przywódców, fragmenty Pisma Świętego czytali (na stojąco) i wykładali (w pozycji siedzącej) rozmaici ludzie – oczywiście po zaakceptowaniu przez starszych synagogi. Chrystus skorzystał z tej możliwości i odczytał fragment z Księgi Proroka Izajasza (Iz 61,1-2 + Iz 58,6): Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie, abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski Pana. Następnie Jezus zwinął księgę, oddał słudze, usiadł i zaczął nauczać. Jego „kazanie” rozpoczęło się od słów: Dziś spełniły się te słowa Pisma, które słyszeliście…

Chrystus – będący u początku swojej ziemskiej misji – w nazaretańskiej synagodze zapowiedział przyszłe wydarzenia związane z Jego osobą. Oto już niebawem „przemebluje” On na lepsze życie wielu ludzi. Będą wśród nich m.in. ubodzy, którym będzie głosił Dobrą Nowinę, więźniowie, niewidomi, uciśnieni i wielu innych. Czytając te słowa przychodzą nam na myśl poszczególne kategorie osób, które Jezus wymienił w związku z Ośmioma Błogosławieństwami: ubodzy w duchu, smutni, cisi, pragnący sprawiedliwości, miłosierni, czystego serca, wprowadzający pokój, prześladowani (zob. Mt 5,1-11). Jezus „przemeblował” na lepsze życie wielu ludzi, ale i „przemeblował” świat – zapoczątkowując królestwo miłości, sprawiedliwości i pokoju.

Trzeba jeszcze, byśmy pozwolili Jezusowi, by Ten „przemeblował” i nasze życie. Wiemy doskonale, że takiemu „przemeblowaniu” na lepsze służy m.in. częsta spowiedź święta. Kiedy popełniamy grzech, to tak jakbyśmy świadomie i dobrowolnie wchodzili w bagno. A wiemy doskonale, jak z bagna trudno się wydostać człowiekowi o własnych siłach. Kiedy korzystamy z Sakramentu Pokuty i Pojednania, to wyciągamy rękę i prosimy Boga o pomoc. Jezus ratuje nas wówczas przed utonięciem, czyli przed karą ognia piekielnego. Człowiek mądry zrobi po spowiedzi świętej wszystko, co w jego mocy, by po raz drugi nie wejść do tego samego bagna, z którego Jezus go wyciągnął i oczyścił. Człowiek mądry – ze swoich grzechów – będzie umiał wyciągać wnioski na przyszłość, by kolejny raz tego samego grzechu już nie popełnić.

Drogi Jezu! Zapraszam Cię do mojego serca. Wypełnij sobą każdy zakamarek mojego życia, jak wypełniłeś wybornym winem sześć stągwi podczas wesela w Kanie Galilejskiej. Niech nie odczuwam już duchowej pustki. Owocnie działaj we mnie i przeze mnie. Zgadzam się na to, byś „przemeblował” moje życie na lepsze, bo tylko Ty możesz być sprawcą wielkich cudów w moim życiu. Amen.

Podziękuj Bogu za każdą spowiedź, do której przystąpiłaś (przystąpiłeś) w ciągu całego swojego życia. Na modlitwie wyraź także wdzięczność za każdego kapłana, który – w imieniu Chrystusa – odpuścił Ci grzechy. Miej wreszcie świadomość tego, że konfesjonał jest miejscem „przemeblowywania” na lepsze Twojego życia i tak też na niego spoglądaj.