II Niedziela Wielkiego Postu – 21.02.2016
2016-02-19
Jezus wziął z sobą Piotra, Jana i Jakuba i wyszedł na górę, aby się modlić. Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe. A oto dwóch mężów rozmawiało z Nim. Byli to Mojżesz i Eliasz. Ukazali się oni w chwale i mówili o Jego odejściu, którego miał dokonać w Jerozolimie. Tymczasem Piotr i towarzysze snem byli zmorzeni. Gdy się ocknęli, ujrzeli Jego chwałę i obydwóch mężów, stojących przy Nim. Gdy oni odchodzili od Niego, Piotr rzekł do Jezusa: Mistrzu, dobrze, że tu jesteśmy. Postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza. Nie wiedział bowiem, co mówi. Gdy jeszcze to mówił, zjawił się obłok i osłonił ich; zlękli się, gdy [tamci] weszli w obłok. A z obłoku odezwał się głos: To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie! W chwili, gdy odezwał się ten głos, Jezus znalazł się sam. A oni zachowali milczenie i w owym czasie nikomu nic nie oznajmili o tym, co widzieli.
ROZWAŻ!
W naszym życiu duchowym konieczny jest "czas milczenia i czas mówienia" - przekonywał Kohelet (3,7).
„Mistrzu, dobrze, że tu jesteśmy” - wyznał Piotr (9,33). Wyprawa na wysoką górę Jezusa i wybranych uczniów to czas pogłębionej refleksji, czas rekolekcji, rozeznawania tajemnicy Syna Człowieczego. Jakże potrzebne są te dni milczenia, skupienia, modlitwy poczynającej się od zamyślenia nad słowem Bożym. Dialog dwóch Testamentów: starego (Jezusa - Eliasza i Mojżesza) i nowego (Jezusa i uczniów). A z obłoku odzywa się głos: „To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie” (9,35), bo "ponagla nas do kontemplowania Jezusa, do patrzenia na Niego samego, do przyjęcia Go jako jedynego przewodnika w naszej ziemskiej wędrówce, byśmy mogli Go spotkać w chwale" (C.M. Martini).
Franciszek przekonuje, że "potrzebujemy nieustannie kontemplować tajemnicę miłosierdzia. Jest ona dla nas źródłem radości, pogody i pokoju. Jest warunkiem naszego zbawienia. Miłosierdzie to słowo, które objawia Przenajświętszą Trójcę. Miłosierdzie to najwyższy i ostateczny akt, w którym Bóg wychodzi nam na spotkanie... Miłosierdzie to droga, która łączy Boga z człowiekiem, ponieważ otwiera serce na nadzieję, że będziemy kochani na zawsze, pomimo ograniczeń, jakim jest nasz grzech" (nr 2).
Jezus nie zatrzymał jednak uczniów na górze, zszedł z nimi na dół - posłał z misją miłosierdzia do ludzi.
Drugi etap drogi miłosierdzia rozpoczyna się wówczas, gdy kończy się czas milczenia (lectio - meditatio - oratio - contemplatio), a rozpoczyna czas posłannictwa i misji (consolatio - discretio - deliberatio - actio).
Kard. Martini uczył, że droga duchowa człowieka podobna jest do starożytnego mostu zbudowanego na ośmiu filarach. Pierwsze cztery filary to czas milczenia - "wstępowania na górę" (czytanie - medytacja - modlitwa - kontemplacja), po spotkaniu - przemienieniu, rozpoczyna się czas działania - "schodzenia w dół" - cztery kolejne filary (podniesienie na duchu - wrażliwość na sprawy Boże - wewnętrzny wybór/decyzja - życie i działanie zgodne z Ewangelią). Ostatnim etapem drogi jest actio, czyli konkretne życie i działanie ucznia według Ducha Chrystusa, urzeczywistnianie królestwa Bożego w historii i świecie, zmiana słowa w czyn, wiary w świadectwo.
Słowo Boże zostało posłane na świat, aby działać. Ono nigdy nie wraca bezowocne (Iz 55,10n), jest żywe i skuteczne (Hbr 4,12; 1 P 1,23), ostre jak miecz (Mdr 18,15; Ap 2,12). Właśnie actio - operatio jest dojrzałym owocem duchowej medytacji nad słowem Bożym oraz początkiem misji miłosierdzia w świecie.
Misjonarz miłosierdzia musi oznajmić to, co widział "na górze", musi docierać do tych, którzy spragnieni są miłosierdzia Bożego:
- Jak wykorzystuję mój czas milczenia (rekolekcji, nabożeństw pokutnych, lektury Pisma św., postu, jałmużny, praktykowania uczynków miłosierdzia względem duszy i ciała)?
- Czy modlę się na rekolekcjonistów, spowiedników, kierowników duchowych, misjonarzy miłosierdzia?
- Jak przygotowuję się do sakramentu pokuty i pojednania?
- Jak przemieniam słowo w czyn, modlitwę w uczynek miłosierdzia, wiarę w świadectwo?
MÓDL SIĘ!
Daj nam, Panie, żyć zawsze w zasłuchaniu w Twoje Słowo, daj nam umrzeć w Twojej miłości, spocząć w Twoim pokoju, zmartwychwstać w Twojej potędze i królować w Twojej chwale. Prosimy cię o to przez wstawiennictwo Dziewicy Maryi i Eliasza, proroka z Tiszbe.
kard. C.M. MartiniŻYJ SŁOWEM!
Wybiorę się na nabożeństwo Gorzkich żali, uważnie prześledzę jego tekst, odszukam inspiracji biblijnych (zob. warto poczytać - ks. prof. A. Troniny), a może posłucham nowej wersji muzycznej z płyty CD - Diany Świder (GN).
ks. Jan Kochel
fot. Zjazd z Góry Tabor - Ziemia Święta
