Wielka Sobota - 26.03.2016

2016-03-24

W pierwszy dzień tygodnia poszły skoro świt do grobu, niosąc przygotowane wonności. Kamień od grobu zastały odsunięty. A skoro weszły, nie znalazły ciała Pana Jezusa. Gdy wobec tego były bezradne, nagle stanęło przed nimi dwóch mężczyzn w lśniących szatach. Przestraszone, pochyliły twarze ku ziemi, lecz tamci rzekli do nich: Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał. Przypomnijcie sobie, jak wam mówił, będąc jeszcze w Galilei: Syn Człowieczy musi być wydany w ręce grzeszników i ukrzyżowany, lecz trzeciego dnia zmartwychwstanie. Wtedy przypomniały sobie Jego słowa i wróciły od grobu, oznajmiły to wszystko Jedenastu i wszystkim pozostałym. A były to: Maria Magdalena, Joanna i Maria, matka Jakuba; i inne z nimi opowiadały to Apostołom. Lecz słowa te wydały im się czczą gadaniną i nie dali im wiary. Jednakże Piotr wybrał się i pobiegł do grobu; schyliwszy się, ujrzał same tylko płótna. I wrócił do siebie, dziwiąc się temu, co się stało.

Każde nasze przedświąteczne przygotowania i zwyczajne ludzkie zabiegi o to, by wszystkiego dopatrzeć, czynią nas bardzo podobnymi do kobiet niosących wonności. Ich postawa i ludzka troska o zabalsamowanie ciała zmarłego Jezusa jest zrozumiała, bo odpowiada ich ocenie rzeczywistości na ten moment. Kiedy jednak przybliżamy się do tajemnic Chrystusa, okazuje się jak bardzo nas one przerastają. Kobiety, jak mówi Ewangelista, stanęły bezradne wobec nowej rzeczywistości. I my, przychodząc na Wigilię Paschalną i świąteczną Eucharystię, działamy i przygotowujemy się jak najlepiej potrafimy – na miarę oceny tego, co się wokół nas dzieje. Jednak Boża tajemnica jest dużo szersza i głębsza, i zawsze powinniśmy być gotowi (nawet w swojej ludzkiej bezradności) przyjąć nowe impulsy, które Ewangelia określa jako niespodziewaną obecność aniołów, przypomnienie słów Jezusa, o których zapomnieliśmy, światło, które rozjaśnia przyszłość i wyznaczenie zadań do wykonania (w. 4-9).

Nasza duchowa otwartość może zaowocować właśnie tym nowym doświadczeniem, które przygotował dla nas zmartwychwstały Pan. Wielkanoc jest czasem cudów, objawień i obecności, które zmieniają rzeczywistość, a w związku z tym również domagają się przewartościowania naszych dotychczasowych sposobów oceny i podejścia do rzeczywistości duchowej. Tak, jak kobietom nie były już potrzebne drogocenne wonności, tak i my być może musimy porzucić dotychczasowe sposoby działania i zabiegi, bo wymaga od nas tego coraz lepiej odkrywana tajemnica wiary. Dla niektórych to przesunięcie będzie oznaczać przejście od zewnętrznej obrzędowości do pierwszych, autentycznie duchowych doświadczeń. Dla kogoś innego owe pierwsze poruszenia mogą zmienić się w dociekania co do istoty wiary. A z kolei z tych intelektualnych poszukiwań może być ktoś poprowadzony w poruszające spotkanie z osobą Zmartwychwstałego.

Można by też wskazać taki rozwój w przeżywaniu „liturgii domowej” – od traktowania świąt jako tylko dni wolnych, poprzez mechaniczne wejście w tradycję święcenia pokarmów, a później uroczyste wielkanocne śniadanie aż do głębokiego budowania na Chrystusie rodzinnych więzi i poruszającego spotkania ze Zmartwychwstałym, będącym Głową naszego domu i rodziny. Potrzebujemy otwartości. Otwartości serca, świadomości, że jeszcze nie wszystko poznaliśmy, przekonania, że bogactwo wiary stoi przed nami otworem i pewności, że Pascha Chrystusa otwiera przed nami niewyobrażalne horyzonty Królestwa Bożego.

Bóg ma zawsze tobie jeszcze coś do powiedzenia.

Panie Jezu, pozwól mi gorliwie, na tyle, na ile potrafię, przygotować się na tę uroczystość. Ale daj mi równocześnie tę mądrość i wrażliwość, abym był gotów przyjąć dużo więcej niż się spodziewam i oczekuję, bo Twoje misterium przerasta wszystkie moje dotychczasowe ludzkie doświadczenia.

Przygotuj w swoim domu scenariusz przeżywania uroczystości zmartwychwstania Pańskiego, by posiłki były czasem jednoczącego zasiadania do wielkanocnego stołu i wspólnej rodzinnej modlitwy.