Wielki Piątek - 6.04.2012

2012-04-04

[…] Potem Jezus świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: «Pragnę». Stało tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop gąbkę nasączoną octem i do ust Mu podano. A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: «Dokonało się!». I skłoniwszy głowę oddał ducha.

Wnikliwym komentatorem „tajemnicy krzyża” był św. Jan Paweł II. Wielokrotnie objaśniał – słowem i gestem – znaczenie tego znaku, np.

– w bazylice św. Piotra w Rzymie w I niedziele W. Postu w Roku Jubileuszowym, kiedy po celebracji sześciu „przepraszam” Kościoła, podszedł do krzyża, ucałował go, objął i przez dłuższy czas trwał w tym uścisku.

– z kolei w Jerozolimie pod tzw. murem płaczu, gdy ortodoksyjnym Żydom przeszkadzał krzyż biskupi na szyi Papieża, nie zdjął go – nie poddał się presji, ale włożył tradycyjnie kartkę z prośbą w szczelinę muru i dyskretnie uczynił znak krzyża na zakończenie modlitwy;

– na koniec zaś pielgrzymki do Ziemi Świętej poprosił o dodatkowe odwiedziny i czas na modlitwę w bazylice Grobu Pańskiego; długo trwał na Golgocie w ciszy.

Oto gesty, a słowa?

Podczas spotkania z młodzieżą na placu przed bazyliką św. Jana na Lateranie powiedział: „Tak, Krzyż jest wpisany w życie człowieka (...). Jeżeli Krzyż zostaje przyjęty, przynosi zbawienie i pokój (...). Bez Boga Krzyż nas przygniata; z Bogiem daje nam odkupienie i zbawienie. (...) Weź Krzyż!, przyjmij go, nie pozwól, aby przygniotły cię wydarzenia, ale z Chrystusem zwyciężaj zło i śmierć! Jeżeli z Ewangelii Krzyża uczynisz program swojego życia, jeżeli pójdziesz za Chrystusem aż na Krzyż, w pełni odnajdziesz samego siebie!” (2 kwietnia 1998).

W encyklice Evangelium vitae napisał: „I my znajdujemy się dziś w samym centrum dramatycznej walki między „kulturą śmierci" i „kulturą życia”. Ale blask Krzyża nie zostaje przesłonięty przez ten mrok – przeciwnie, na jego tle Krzyż jaśnieje jeszcze mocniej i wyraźniej, jawi się jako centrum, sens i cel całej historii każdego ludzkiego życia” (nr 50).

W homilii podczas konsekracji bazyliki Miłosierdzia Bożego w Krakowie-Łagiewnikach powiedział: „Krzyż (...) „stanowi najgłębsze pochylenie się Bóstwa nad człowiekiem [...]. Krzyż stanowi jakby dotknięcie odwieczną miłością najboleśniejszych ran ziemskiej egzystencji człowieka (Dives in misericordia, 8)” (17 sierpnia 2002).

Krótko przed odejściem do domu Ojca wyznał: „Nie dziwcie się (...) jeśli na waszej drodze spotkacie Krzyż. Czyż Jezus nie powiedział do swoich uczniów, że ziarno pszenicy musi wpaść w ziemię i obumrzeć, aby wydać owoc? (J 12, 23-26). Wskazał w ten sposób, że Jego życie ofiarowane aż do śmierci stanie się urodzajne. Wiecie to: po zmartwychwstaniu Chrystusa nigdy więcej śmierć nie będzie ostatnim słowem. Miłość jest silniejsza od śmierci (Watykan, 22.02. 2004).

Jezus w ostatnich godzinach wypowiedział kilka słów (siedem). Wśród nich są te dwa: «Pragnę» i «Dokonało się!». Dwa słowa stanowią klamrę spinającą misję i posłannictwo Mistrza z Nazaretu. Pragnienie spotkania Boga z człowiekiem – dokonało się wtedy, kiedy Syn został wywyższony nad ziemię. Na krzyżu dopełniła się obietnica: „A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony przyciągnę wszystkich do siebie” (J 12, 32).

Krzyż jest znakiem dodawania – przyciągania, zbliża do siebie, zbliża do nieba; wskazuje kierunek i objaśnia drogę.

Doskonale zrozumiał to i zrealizował św. Jan Paweł II!

Miał zatem rację wielki teolog Hans Urs von Balthazar, gdy stwierdził, że „życie świętych i błogosławionych jest najlepszym komentarzem do Ewangelii”. Rzeczywiście życie i słowa błogosławionego Papieża przybliżały nam wymownie tajemnicę Krzyża. Zwłaszcza wówczas kiedy był już w pełni świadom swojego odchodzenia do domu Ojca.

Ceremoniarz papieski ks. Konrad Krajewski tak opowiedział – na łamach „L`Osservatore Romano” – o ostatnich chwilach życia Papieża: „Klęczeliśmy wokół łóżka Jana Pawła II. Papież leżał w półcieniu. Dyskretne światło lampy oświetlało ścianę, ale on był dobrze widoczny (…) „kiedy nadeszła godzina, o której kilka chwil później wiedział już cały świat, powstał nagle arcybiskup Dziwisz. Zapalił w pokoju światło, w ten sposób przerywając milczenie śmierci Jana Pawła II. Poruszonym, ale zaskakująco mocnym, z typowym dla siebie góralskim akcentem przedłużając jedną z sylab, zaczął śpiewać: „Ciebie Boga wysławiamy”. Wydawało się, że to pochodzi z nieba. Wszyscy patrzyliśmy na niego zdumieni”. Nieco później pojawiła się wzmianka o ostatnich słowach Papieża: „Pozwólcie mi odejść do Pana”, które potem, w wersji oficjalnej, zmieniono na: „Pozwólcie mi odejść do domu Ojca”.

Po siedmiu latach od śmierci ukochanego Papieża warto zapytać:

• Jak tłumaczymy współczesnym tajemnicę Krzyża św.? Czy potrafimy bronić tego świętego znaku?
• Jak Biblia komentuje ten znak cierpienia (1 Kor 1, 23; Ga 5, 11; 6, 12.14); odcięcia się od świata i żądz światowych (Ga 5,24), a zwłaszcza dobrowolnej męki Jezusa (Mt 27,40. 42; Hbr 12,2)?
• Dlaczego Jezus każe nam brak i dźwigać swój krzyż, dając w ten sposób dowód nie tylko obumarcia dla świata (Rz 6,6; Ga 2,19), lecz także chluby (J 12,26; Ga 6,14)?

MÓDL SIĘ!

Panie, Ty widzisz, krzyża się nie lękam,

Panie, Ty widzisz, krzyża się nie wstydzę.

Krzyż Twój całuję, pod krzyżem uklękam,

bo na tym krzyż Boga mego widzę.

Pieśń pasyjna, Droga do nieba, 913n.

Adorujmy dziś Krzyż św. i powtarzajmy słowa Apostoła Pawła: „Nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa!”.