Rozważania niedzielne: Rok B
IX Niedziela zwykła - 3.06.2018
2018-06-01
Przyroda budzi się do życia, wokół dominuje zieleń nowych zbóż, ziół i roślin. Mistrz z Nazaretu znów "przechodzi w szabat pośród zbóż, [a] uczniowie Jego po drodze zrywają kłosy...". Dzień Pański - niedziela jest dniem "zrywania kłosów", z których przygotowuje się chleb eucharystyczny na życie wieczne. Jest też dniem "zrywania" utartych schematów i bezmyślnego prawa.
CZYTAJ!
Mk 2,23-3,6
Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze rzekli do Niego: «Patrz, czemu oni robią w szabat to, czego nie wolno?» On
im odpowiedział: «Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy
znalazł się w potrzebie, i był głodny on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom». I dodał: «To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu».
Wszedł znowu do synagogi. Był tam człowiek, który miał uschłą rękę. A śledzili Go, czy uzdrowi go w szabat, żeby Go oskarżyć. On zaś rzekł do człowieka, który miał uschłą rękę: «Stań tu na środku!». A do nich powiedział: «Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego czy coś złego? Życie ocalić czy zabić?» Lecz oni milczeli. Wtedy
spojrzawszy wkoło po wszystkich z gniewem, zasmucony z powodu
zatwardziałości ich serca, rzekł do człowieka: «Wyciągnij rękę!».
Wyciągnął, i ręka jego stała się znów zdrowa. A faryzeusze wyszli i ze zwolennikami Heroda zaraz odbyli naradę przeciwko Niemu, w jaki sposób Go zgładzić.
ROZWAŻ!
Ewangelia Marka jest pierwszą i najstarszą relacją o życiu i misji Jezusa Chrystusa, Syna Bożego (Mk 1,1). Jego publiczna działalność w Galilei łączy nauczanie (posługę słowa) i uzdrawianie (posługę łaski). Mistrz i Nauczyciel, po powołaniu uczniów, rusza w drogę, by przygotować ich do dalszej misji w świecie. Jezus w swej publicznej działalności uczy i formuje uczniów; wyjaśnia pisma, interpretuje prawo, np. łączy świętowanie szabatu z uzdrowieniem - wyzwoleniem człowieka z więzów i ograniczeń.
W dzisiejszej Ewangelii wyraźnie widać dwa tematy, które warto rozważyć i przemedytować.
Pierwszy przywołuje temat przestrzegania szabatu (hebr. "zatrzymać się, przestać, nie pracować, odpoczywać") - dnia uświęconego przez samego Boga. Po ukończeniu dzieła stworzenia sam Bóg zatrzymał się i odpoczął oraz "pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętem" (Rdz 2,2-3). Człowiek tym samym zobowiązany został, by w tym dniu "zatrzymać się i oddać cześć Bogu" (por. Wj 20,11; 23,12; Pwt 5,14). Przykazanie odpoczynku i świętowania siódmego dnia tygodnia wiąże się z naturalnym rytmem życia człowieka. Istnieją dwa główne uzasadnienia tego nakazu, które zachował i potwierdził również Jezus: względy czysto ludzkie domagające się odpoczynku po pracy oraz chęć naśladowania Boga. Jednak z czasem przepisy dotyczące szabatu stały się coraz bardziej drobiazgowe (kazuistyczne), zwłaszcza gdy chodzi o niezliczone wprost zakazy, np. nie wolno było kosić zboża, młócić go i oczyszczać. Zdaniem faryzeuszy uczniowie Jezusa, którzy zrywali kłosy zboża i jedli zawarte w nich ziarna, wykonali te trzy prace, a tym samym naruszyli zakaz świętowania szabatu.
Jezus - jako Ten, który przyszedł "nie po to, aby znieść [prawo], ale [je] wypełnić" (Mt 5,17) - musi reagować. Odpowiedź Jezusa składa się z dwóch etapów: nawiązania do historii biblijnej (2,25-26) i sentencji mądrościowej (2,27-28). Mistrz uświadamia faryzeuszom i nam wszystkim, że Prawo zostało ustanowione po to, aby służyło człowiekowi, jego bezpieczeństwu, szczęściu i więzi z Bogiem.
Niedziela - dla katolika - jest dniem spotkania z Bogiem, budowania więzi rodzinnych, odpoczynku i nabierania nowych sił. Nic nie może naruszyć tego, co Bóg zamierzył: "Szabat jest ustanowiony dla człowieka, anie człowiek dla szabatu. Tak więc Syn Człowieczy jest Panem również szabatu" (Mk 2,27n). Żaden więc przepis ludzki czy kalkulacja ekonomiczna nie może naruszać prawa wyższego - prawa naturalnego (moralnego).
Drugi temat kieruje wzrok na człowieka chorego, który domaga się pomocy i zatroskania każdego dnia, również w dzień wypoczynku i świętowania. W synagodze (w dzień szabatu) Jezus kolejny raz "rozszerza" (interpretuje) przepisy prawa oraz wykracza poza obszar samej choroby. Mistrz pyta i zmusza do refleksji: "Czy wolno w szabat dobrze czynić albo źle czynić, życie ocalić albo zabić?" (3,4). Kolejny raz potwierdza więc pierwszeństwo człowieka przed prawem!
Istotne jest tutaj zaangażowanie emocjonalne Jezusa. Rzadko zdarza się w Ewangelii takie nagromadzenie uczuć Jezusa: gniew, zasmucenie i bezwzględny nakaz (3,4). Mistrz zazwyczaj jest spokojny, wyważony i zdecydowany, lecz - wobec obłudy, cynizmu i obojętności - reaguje emocjonalnie. Tak, nasz Pan, jest Bogiem i Synem Człowieczym.
Warto zatem zapytać:
- Jak bronię naturalnego prawa do odpoczynku i świętowania niedzieli - dnia Pańskiego?
- Czy dostrzegam emocje, uczucia Jezusa (por. Mk 1,41.43; 7,34; 8,12; 10,14.21)?
- Kim jest dla mnie Jezus Chrystus - Syn Boży i Syn Człowieczy?
MÓDL SIĘ!
Dziękujemy
Ci, Panie, wysławiamy Cię i błogosławimy, bo nie tylko objawiłeś się, w potędze
Twego życia i Twojej śmierci, w Twoich słowach i Twoich cudach, w cierpieniach
i chwale Twego zmartwychwstania, lecz ciągle objawiasz się w tajemnicy Twojego
Kościoła. W nim, Panie, Ty żyjesz, w nim udzielasz Twego
Ducha, w nim objawiasz Twoje Słowo, Twoją mękę i Twoją chwałę. Prosimy Cię,
Panie, naucz nas kontemplacji tajemnicy Twego Ciała, Kościoła, i pozwól nam
kontemplować je jako Twoją rzeczywistość. Panie, Ty, który się nam dajesz w Eucharystii i
przez nią tworzysz nas jako Twoje Ciało historyczne, Ciało w czasie, spraw,
byśmy Cię kontemplowali w tajemnicy eucharystycznej i w tajemnicy Kościoła.
Spraw, byśmy poznali wielkość nadziei, do której zostaliśmy powołani poprzez
życie, służbę i posługiwanie w tym Ciele, które jest Twoim Ciałem i które
roztacza swój blask w czasie, w oczekiwaniu pełni chwały.
kard. C.M. Martini
ŻYJ SŁOWEM!
Trwa oktawa uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej - trwajmy zatem w bliskości tej tajemnicy - w stanie łaski przyjmujmy Jezusa, adorujmy Go w Najświętszym Sakramencie i dziękujmy Mu słowami hymnu Panem lingua:
Sław języku tajemnicę Ciała i Najdroższej Krwi, którą jako łask krynicę wylał w czasie ziemskich dni Ten, co Matkę miał Dziewicę, Król narodów, godzien czci (...).
Przed tak wielkim Sakramentem upadajmy wszyscy wraz, niech przed Nowym Testamentem starych praw ustąpi czas. Co dla zmysłów niepojęte niech dopełni wiara w nas.
ks. Jan Kochel
