XIX Niedziela zwykła – 12.08.2018

2018-08-10

Żydzi szemrali przeciwko Jezusowi, dlatego że powiedział: "Ja jestem chlebem, który z nieba zstąpił". I mówili: "Czyż to nie jest Jezus, syn Józefa, którego ojca i matkę my znamy? Jakżeż może On teraz mówić: Z nieba zstąpiłem". Jezus rzekł im w odpowiedzi: "Nie szemrajcie między sobą! Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; Ja zaś wskrzeszę go w dniu ostatecznym. Napisane jest u Proroków: „Oni wszyscy będą uczniami Boga”. Każdy, kto od Ojca usłyszał i przyjął naukę, przyjdzie do Mnie. Nie znaczy to, aby ktokolwiek widział Ojca; jedynie Ten, który jest od Boga, widział Ojca. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto we Mnie wierzy, ma życie wieczne. Ja jestem chlebem życia. Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i pomarli. To jest chleb, który z nieba zstępuje: Kto go je, nie umrze. Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli ktoś spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje Ciało, wydane za życie świata".

Zwróćmy uwagę na dwa aspekty rozważanego fragmentu: Chleb, którym jest Jezus oraz szemranie ludu, od którego wychodzi św. Jan.

Cała mowa o chlebie (ἄρτος) nawiązuje do Eucharystii (por. 6,22-59). Sam Jezus daje nam swoje Ciało, abyśmy mieli życie wieczne (w. 50n.). Ten Chleb różni się od manny, którą Bóg dał Izraelowi na pustyni. Kto jadł mannę, ten umierał (w. 49), a kto spożywa Chleb z nieba, otrzyma życie wieczne (w. 40; 51). Jezus uroczyście zapewnia: Jeśli nie będzie spożywali ciała Syna Człowieczego i pili Jego krwi, nie będziecie mieli życia w sobie (w. 53). Chleb życia zaspokoi głód szemrzącego Ludu Wybranego.

Szemranie, od którego rozpoczyna się dzisiejszy fragment Ewangelii, nie jest przypadkowe. Jezus nawiązując do manny, nawiązuje również do jej kontekstu, czyli do narzekania i szemrania Izraelitów przeciwko Mojżeszowi i Bogu na pustyni (por. Wj 15,24; 16,2-15).

Słownik Języka Polskiego wskazuje trzy znaczenia słowa "szemrać": (1) wydawać cichy, jednostajny dźwięk; (2) mówić cicho i niewyraźnie; (3) cicho wyrażać swoje niezadowolenie. Myślę, że można to zobaczyć tak: szemranie to ciągłe wyrażanie swojego niezadowolenia, cicho i niewyraźnie, czyli tak, że trudno je zrozumieć. To jakaś forma braku zaufania, niewiary, zakwestionowania!

Dlaczego do tego nawiązuje? Ponieważ dziś pośród nas często pojawia się takie szemranie, narzekanie, kontestacja. Idziemy do pracy i nie mówimy wprost koleżance/koledze, że coś nas denerwuje, ale cicho i niewyraźnie narzekamy, a co gorsza obmawiamy. Taka pokusa nachodzi nas w każdym środowisku.

Szemranie jest jak ciche uderzanie kropel wody w jedno miejsce, które może wydrążyć i rozbić twardy kamień. Szemranie burzy zaufanie, rozsiewa podejrzenia, zabiera pokój serca; zawsze niszczy.

Zdarza się niestety i tak, że ktoś zakorzeniony w Kościół – uczestniczący w codziennej Eucharystia, zaangażowany w życie parafii, wspólnoty – a mimo to szemrze, czyli dzieli, niszczy.

Abp Grzegorz Ryś powiedział: „Chcesz rozwalić wspólnotę? Zacznij szemrać!”. Przestrzega zatem i zwraca uwagę na niszczącą siłę szemrania!

Eucharystia ma być dla nas umocnieniem, darem, pokarmem na życie wieczne; umocnieniem w walce ze słabościami, zabezpieczeniem wobec naszej niestałości i grzechu. Nigdy nie może iść w parze z szemraniem, narzekaniem, smutkiem, lekiem, bo "kto się lęka, nie osiągnie doskonałej miłości" (1 J 4,18).

Zapytajmy i rozważmy:

• Czym/Kim jest dla mnie Eucharystia?
• Jak często uczestniczę w Eucharystii i w jaki sposób?
• Czy w moim życiu jest obecne szemranie: gdzie, kiedy, dlaczego?

Zastanów się: jak możesz lepiej przeżywać Eucharystię, jak możesz więcej czerpać z Tego Źródła Miłości? Jeżeli pojawia się w Twoim życiu szemranie, to pomyśl (w porozumieniu z spowiednikiem / kierownikiem duchownym), jak możesz się go stopniowo i skutecznie pozbyć.

Tomasz Bazan

fot. jk