XXVI Niedziela zwykła - 30.09.2018

2018-09-27

Apostoł Jan rzekł do Jezusa: «Nauczycielu, widzieliśmy kogoś, kto nie chodzi z nami, jak w Twoje imię wyrzucał złe duchy, i zaczęliśmy mu zabraniać, bo nie chodzi z nami».

Lecz Jezus odrzekł: «Przestańcie zabraniać mu, bo nikt, kto uczyni cud w imię moje, nie będzie mógł zaraz źle mówić o Mnie. Kto bowiem nie jest przeciwko nam, ten jest z nami.

Kto wam poda kubek wody do picia, dlatego że należycie do Chrystusa, zaprawdę, powiadam wam, nie utraci swojej nagrody.

A kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą, temu lepiej byłoby kamień młyński uwiązać u szyi i wrzucić go w morze.

Jeśli zatem twoja ręka jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją; lepiej jest dla ciebie ułomnym wejść do życia wiecznego, niż z dwiema rękami pójść do piekła w ogień nieugaszony. I jeśli twoja noga jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją; lepiej jest dla ciebie chromym wejść do życia, niż z dwiema nogami być wrzuconym do piekła. Jeśli twoje oko jest dla ciebie powodem grzechu, wyłup je; lepiej jest dla ciebie jednookim wejść do królestwa Bożego, niż z dwojgiem oczu być wrzuconym do piekła, gdzie robak ich nie ginie i ogień nie gaśnie».

Jakie są te trzy spojrzenia Jezusa, które możemy odnaleźć w rozważanym fragmencie niedzielnej Ewangelii?

Pierwsze spojrzenie dotyczy osób zaangażowanych w misję głoszenia Dobrej Nowiny oraz w szeroką sferę działalności ewangelizacyjnej Kościoła.

Jednym z podstawowych zadań chrześcijanina jest udział w apostolskiej misji Kościoła, która jest ostatecznie misją samego Jezusa Chrystusa. Nigdy nie brakowało osób zdolnych do poświęcenia w tym względzie, oddanych, a nawet pieczętujących swoją misję męczeńską śmiercią. Jednak wśród zaangażowanych może czasami wkraść się przekonanie, co może dotyczyć także nas samych, że to, co my robimy, robimy najlepiej, a na pewno lepiej niż inni obok nas. Mogą bowiem zaistnieć w postawie zaangażowanych pewne znamiona „duszpasterskiej zazdrości”. Tymczasem to nie my dajemy „owocność” naszym czynom i słowem, ale udziela jej sam Bóg. Każdy z nas jest tylko narzędziem. Nie wiemy jakim narzędziem posłuży się Bóg by trafić do konkretnego człowieka. Dlatego Pan Jezus z rozmowie z Janem pokazuje nam bardzo wyraźnie, że na nasze zadania w dziele ewangelizacji mamy patrzeć bardzo pokornie i nie niszczyć oraz nie zubażać posługi innych, którą w kontekście prowadzonej myśli moglibyśmy nazwać „konkurencją”. W dziele ewangelizacji nie jesteśmy i nie możemy być „konkurentami” czy „rywalami”, ale mamy być „wspólnikami”, zawsze w łączności z Jezusem Chrystusem. „Kto bowiem nie jest przeciwko nam, ten jest z nami” (Mk 9,40).

Drugie spojrzenie Jezusa dotyczy czynów miłosierdzia, które będą nagrodzone.

Rzeczywistość życia społecznego pokazuje, że w każdym czasie potrzebne jest świadectwo ludzkiej dobroci i miłosierdzia. Symboliczny kubek wody o którym mówi Pan Jezus, jest symbolem wielu dzieł miłosierdzia o które On nas prosi. Jest to tym bardziej przynaglające, kiedy uświadomimy sobie ilu jest potrzebujących, chorych, głodnych lub odsuniętych na margines życia. Istnieje oczywiście wiele różnego rodzaju dzieł charytatywnych, organizacji czy fundacji, które na dziesiątki lub setki sposobów świadczą czyny miłosierdzia. Jednak zawsze „końcówką” tych wszystkich dzieł staje się konkretnych człowiek, pracownik lub woluntariusz. Owocność dzieł zakłada konieczność duchowej formacji serca, która prowadzi do odnalezienia najgłębszego sensu służby. Jest nim Boża nagroda. Tak może patrzeć tylko człowiek, który należy do Chrystusa i który uczy się patrzeć jak Jezus. „Zaprawdę, powiadam wam, nie utraci swojej nagrody” (Mk 9,41).

Trzecie spojrzenie Jezusa dotyczy tragedii zgorszenia.

Nie można zupełnie wyeliminować rzeczywistości zgorszenia z przestrzeni życia społecznego ani nawet z przestrzeni życia Kościoła. Z jednej strony decyduje o tym ludzka słabość, uleganie pokusom, a z drugiej strony brak jasnych wymogów i brak stawiania wysokich wymagań, co deprawuje człowieka i sprawia, że zgorszenia zdarzały się, zdarzają i będą się zdarzać. Jednak w tym srogim i surowym spojrzeniu Jezusa jest zachęta do bezwzględnego i bezlitosnego przeciwstawiania się zgorszeniu, które staje się zawsze powodem grzechu, zawadą, a nawet ciężarem często nie do udźwignięcia. Zgorszenie jest jak kalectwo, bo pokazuje człowieka nie takim, jakim pragnie go widzieć Bóg. Inaczej bowiem Bóg postrzega człowieka nawet chorego, ułomnego, kalekiego fizycznie, ale zdrowego moralnie, dającego jednoznaczne świadectwo, niż człowieka zdrowego fizycznie, ale kalekiego moralnie i zdruzgotanego grzechem. „A kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą, temu lepiej byłoby...” (Mk 9,42n).

Czy widzisz oczyma wyobraźni Jezusa po trzykroć patrzącego na Ciebie?

„Także my możemy się zastanowić: jakim spojrzeniem patrzy na mnie dzisiaj Jezus? Jak na mnie patrzy Jezus? Powołując? Przebaczając? Powierzając misję?”. Bądźmy pewni, że „na drodze, którą On przeszedł, wszyscy jesteśmy objęci spojrzeniem Jezusa: On patrzy na nas zawsze z miłością, o coś nas prosi, coś nam przebacza i daje nam jakąś misję” (papież Franciszek, 22.05.2015).

Panie, Ty jesteś wśród nas.

Spójrz na mnie i powiedz mi, co mam robić;

jak mam płakać nad moimi błędami, moimi grzechami;

z jaką odwagą powinienem iść dalej drogą, którą Ty pierwszy przeszedłeś.

Franciszek

Odmów Koronkę do Bożego Miłosierdzia w intencji wynagrodzenia Bogu i ludziom wszelkich zgorszeń jakie kiedykolwiek stały się naszym udziałem.