III Niedziela zwykła - 27.01.2019

2019-01-25

Wielu już starało się ułożyć opowiadanie o zdarzeniach, które się dokonały pośród nas, tak jak je przekazali ci, którzy od początku byli naocznymi świadkami i sługami słowa. Postanowiłem więc i ja zbadać dokładnie wszystko od pierwszych chwil i opisać ci po kolei, dostojny Teofilu, abyś się mógł przekonać o całkowitej pewności nauk, których ci udzielono.

W owym czasie: Jezus powrócił w mocy Ducha do Galilei, a wieść o Nim rozeszła się po całej okolicy. On zaś nauczał w ich synagogach, wysławiany przez wszystkich.

Przyszedł również do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę natrafił na miejsce, gdzie było napisane: „Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnych, abym obwoływał rok łaski od Pana”.

Zwinąwszy księgę oddał słudze i usiadł; a oczy wszystkich w synagodze były w Nim utkwione. Począł więc mówić do nich: „Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli”.

Do nazaretańskiej synagogi przychodzimy razem z Jezusem, pełnym mocy Ducha (4,14). Dopiero zakończył się okres Jego przebywania na pustyni, gdzie stoczył bój z pokusami szatana. Po swoim zwycięstwie wraca z odosobnienia, aby rozpocząć swoją publiczną działalność.

Na zebraniu synagogalnym Jezus odczytuje mocne proroctwo: Duch Pana Boga nade mną, bo Pan mnie namaścił. Posłał mnie, abym głosił dobrą nowinę ubogim, bym opatrywał rany serc złamanych, żebym zapowiadał wyzwolenie jeńcom i więźniom swobodę; abym obwieszczał rok łaski Pańskiej (Iz 61,1n). Jest to wyraźne podkreślenie niezwykłości misji Chrystusa – Jego zjednoczenie z pozostałymi osobami Trójcy (Ojcem i posłanym przez niego Duchem). To szczególny wybór, symbolizowany przez namaszczenie (gr. Χριστός – Pomazaniec), do wypełnienia historii zbawienia – ogłoszenie Dobrej Nowiny i odkupienie człowieka ofiarą krzyżową, która uwolni go z grzechu i jego konsekwencji. Z pełną mocą i stanowczo Jezus ogłasza, że "Jego godzina" nadeszła.

Łukasz referuje Teofilowi właśnie to zdarzenie – Ewangelię, jak i Dzieje Apostolskie (Dz 1,1) – w celu potwierdzenia świadectwa, które "miłujący Boga" posiada. Czyni to, aby ten nie wątpił w bezgraniczną miłość Bożą, która zwyciężyła na krzyżu. Chce swojego brata w wierze wzmocnić pełnym mocy Słowem, aby trwał "niewzruszenie" i trzymał się "tradycji, o których został pouczony (...) żywym słowem" (por. 2 Tes 2,15).

My natomiast jesteśmy wezwani do wiary w moc Ducha, który spoczywał na Jezusie. Nasz Zbawiciel pouczył nas bowiem w rozmowie z Samarytanką: „Nadchodzi jednak godzina, owszem już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to czcicieli chce mieć Ojciec. Bóg jest duchem: potrzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie” (J 4,23-24).

Zapytajmy się zatem:

Wraz z papieżem Piusem XII przyzywajmy Ducha Świętego:

Przyjdź, Duchu Święty i uczyń moje ciało swoją świątynią. Przyjdź i pozostań zemną na zawsze. Udziel mi głębokiej miłości do Najświętszego Serca Jezusowego, abym je ukochał z całego serca, z całej duszy, ze wszystkich myśli i sił moich.

Oddaję Ci wszystkie władze mej duszy i mego ciała. Panuj nad mymi namiętnościami, uczuciami i poruszeniami. Przyjmij mój rozum i moją wolę, moją pamięć i wyobraźnię.

Duchu Święty, udziel mi obfitości Twej skutecznej łaski. Obdarz mnie pełnią cnót. Pomnażaj moją wiarę, umacniaj mą nadzieję, rozpalaj moją miłość. Udziel mi Twych siedmiu darów, owoców i błogosławieństw. Pozwól mi być Twoją świątynią i mieszkaniem całej Trójcy Przenajświętszej.

ŻYJ SŁOWEM!

Stań w miejscu Teofila i w perykopach ewangelijnych najbliższych dni postaraj się szukać potwierdzenia wiary, którą „w Duchu i prawdzie” wyznajesz. Medytuj słowa i pozwól sobie na wzmocnienie twojej więzi z Bogiem.