Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego - 2.06.2019

2019-06-01

Opowiadanie o wniebowstąpieniu Pańskim zamyka Ewangelię według św. Łukasza. Ten tekst składa się z trzech części. Są to: ostatnie słowa Jezusa (Łk 24,46-49), wzmianka o wniebowstąpieniu (Łk 24,50-51) oraz reakcja uczniów (Łk 24,52-53).

Ostatnie słowa Chrystusa mają charakter testamentu i zawierają: pouczenie, wezwanie do misji i świadectwa oraz obietnicę zesłania Ducha Świętego. Jezus rozpoczął swoją mowę od zwrotu: tak jest napisane. Chrystus wielokrotnie wiązał wydarzenia paschalne z zapowiedziami prorockimi, np. Potem wziął Dwunastu i powiedział do nich: „Oto idziemy do Jerozolimy i spełni się wszystko, co napisali prorocy o Synu Człowieczym. Zostanie wydany w ręce pogan, będzie wyszydzony, zelżony i opluty; ubiczują Go i zabiją, a trzeciego dnia zmartwychwstanie” (Łk 18,31-33). Jezus – przed swoim wniebowstąpieniem – zaznaczył, że Jego męka, śmierć i zmartwychwstanie stanowią wypełnienie zapowiedzi zawartych w Piśmie Świętym. Chrystus stwierdził również, że w Jego imię powinno być głoszone nawrócenie i odpuszczenie grzechów. Prawdziwe nawrócenie (gr. metanoia; hebr. szub) to zmiana myślenia i działania, to odwrócenie się od swoich grzechów i zwrócenie się w stronę Boga.

Gdy natomiast chodzi o odpuszczenie grzechów, to należy pamiętać, że to nie człowiek odpuszcza grzechy drugiemu człowiekowi, ale czyni to sam Chrystus. To On – posługując się swoimi kapłanami – odpuszcza nam nasze winy. Św. Augustyn stwierdził, że gdyby w Kościele nie było odpuszczenia grzechów, to nie byłoby żadnej ufności, nadziei życia przyszłego i wiecznego wyzwolenia. Święty ten zachęcał również do wdzięczności Panu Bogu za tak cenny dar. O związku tego daru ze zmartwychwstaniem Chrystusa świadczą słowa rozgrzeszenia, jakie kapłan wypowiada w konfesjonale: Bóg, Ojciec miłosierdzia, który pojednał świat ze sobą przez śmierć i zmartwychwstanie swojego Syna i zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów, niech ci udzieli przebaczenia i pokoju przez posługę Kościoła… Głoszenie Jezusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego nie powinno się ograniczać tylko do jednej grupy, lecz obejmować wszystkie narody. W ten sposób ewangelista Łukasz bardzo mocno podkreślił ideę uniwersalizmu zbawczego. Jednak początkowym miejscem głoszenia Dobrej Nowiny ma być Jerozolima. Ten motyw zostanie podjęty w Dziejach Apostolskich, które ukażą rozprzestrzenianie się ewangelii od Jerozolimy, przez Judeę, Samarię i aż po krańce świata.

Chrystus – bezpośrednio przed swoim wniebowstąpieniem – wezwał apostołów do tego, by byli Jego świadkami (gr. martyres) oraz zapowiedział zesłanie Ducha Świętego. Ten fragment bardzo wyraźnie koresponduje z Dz 1,8: Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi. Uczniowie mieli pozostać w Jerozolimie i tam oczekiwać na zesłanie Ducha Świętego. Jak wiemy, nastąpiło to w dzień Pięćdziesiątnicy (Dz 2,1-12).

Kiedy Jezus zakończył przemawiać, wyprowadził swoich uczniów poza miasto na południowo-wschodnie zbocze Góry Oliwnej ku miejscowości Betanii. Następnie podniósł ręce i pobłogosławił swoich uczniów. Dopiero wtedy rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba. Apostołowie oddali Mu pokłon (gest ten był znakiem uwielbienia, szacunku, miłości i wdzięczności), a następnie wrócili z radością do Jerozolimy, gdzie stale przebywali w świątyni.

W ten sposób św. Łukasz zastosował tzw. inkluzję, gdyż rozpoczął i zakończył swoje dzieło sceną rozgrywającą się w świątyni jerozolimskiej (świątynna posługa Zachariasza – Łk 1,8-10.21-22 oraz przebywanie apostołów w świątyni – Łk 24,52-53).

Na koniec tego rozważania warto zadać sobie kilka pytań i postarać się na nie odpowiedzieć:

• Jakim świadkiem Chrystusa byłem do tej pory?
• Jak często przyzywam Ducha Świętego i modlę się do Niego?
• Czy marzysz o niebie? Jak wyobrażasz sobie niebo?
• Co robisz, by dostać się do nieba?

Duchu Święty, który od Ojca i Syna pochodzisz...
Duchu Święty, który na początku stworzenia świata unosiłeś się nad wodami,
Duchu Święty, który w postaci gołębicy pojawiłeś się nad Chrystusem w wodach Jordanu,
Duchu Święty, który zstąpiłeś na Apostołów w postaci języków ognistych,
Duchu Święty, który żarem gorliwości przepełniłeś serca uczniów Pańskich,
Duchu Święty, który odrodziłeś nas w wodzie Chrztu świętego,
Duchu Święty, który nas umocniłeś w Sakramencie Bierzmowania,
Duchu Święty, przez którego Bóg czyni nas dziećmi Swoimi,
Duchu Święty, który wlewasz miłość Boską do serc naszych,
Duchu Święty, który nas uczysz prawdziwej pobożności,
Duchu Święty, źródło radości,
Duchu Święty, strażniku sumień naszych,
Duchu Święty, obecny w nas przez łaskę swoją,
Duchu Święty, dawco mądrości i rozumu,
Duchu, Święty, dawco rady i męstwa,
Duchu Święty, dawco umiejętności i pobożności,
Duchu Święty, dawco bojaźni Bożej,
Duchu Święty, dawco wiary, nadziei i miłości,
Duchu Święty, natchnienie skruchy i żalu wybranych...

Bądź nam miłościw, przepuść nam, Duchu Święty.
Bądź nam miłościw, wysłuchaj nas, Duchu Święty.
Bądź nam miłościw, wybaw nas, Duchu Święty.

Litanię do Ducha Świętego.

Mamy dwanaście owoców Ducha Świętego: miłość, radość, pokój, cierpliwość, łaskawość, dobroć, uprzejmość, cichość, wierność, skromność, wstrzemięźliwość i czystość. Codziennie wybierz jeden z powyższych owoców Ducha Świętego, rozkoszuj się nim i praktykuj go przez cały dzień.