Rozważania niedzielne: Uroczystości i święta
Wniebowstąpienie Pańskie - 20.05.2012
2012-05-19
Ewangelia – zaproszenie - życie. Ewangelia to dar Dobrej Nowiny o zbawieniu. Jej celem nie jest więc przekazanie informacji o historycznych wydarzeniach, ale jest zaproszeniem do wiary. Stąd opis wniebowstąpienia Chrystusa jest przede wszystkim przypomnieniem prawdy o naszym powołaniu do życia wiecznego.
CZYTAJ!
Mk 16,15-20
Jezus ukazawszy się Jedenastu powiedział do nich: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie». Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdził naukę znakami, które jej towarzyszyły.
ROZWAŻ!
Do uczniów siedzących w Wieczerniku przyszedł Zmartwychwstały i dziwił się ich niedowiarstwu. Jest powiedziane, że „wyrzucał im brak wiary i zatwardziałość serca” Dlaczego? Bo nie uwierzyli tym, którzy Go widzieli zmartwychwstałego. W czasie tego spotkania Jezus wypowiada wobec nich swoje ważne pragnienie: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię”. Te słowa mówiące o rozesłaniu apostołów mają związek z ostatnim wierszem tekstu, gdzie jest powiedziane, że apostołowie rozeszli się i wszędzie przepowiadali Ewangelię. W ten sposób św. Marek pokazuje posłuszeństwo apostołów wobec Bożego wezwania. Poszli tak, jak zostali przez Chrystusa posłani. Oni uwierzyli. Okazali się posłuszni. Będą chrzcić i prowadzić do wiary, a więc będą innych czynić podobnymi sobie. Na końcu tekstu czytamy o nagrodzie za ich posłuszeństwo. Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, pokazując, że jest w tych znakach obecny. Pan przecież powiedział, że będzie z nami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata (por. Mt 28, 20). Kiedyś uczniowie byli wystraszeni. Jezus musiał im wyrzucać brak wiary i zatwardziałość serca. A teraz potrafią pójść z otwartym sercem i umysłem, aby wszystko czynić dla Chrystusa i Ewangelii. Dopełnieniem tych ważnych słów wypowiedzianych przez Chrystusa, jest Jego wniebowstąpienie. Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawej stronie Boga. Oto Syn Boży na nowo objawia swój boski majestat i władzę. Teraz powrócił tam, gdzie był zanim zstąpił na ziemię, zanim stał się Ciałem (por. J 1,14).
Co Bóg pragnie nam powiedzieć przez dar swego Słowa?
Warto zwrócić uwagę na te ważne słowa Chrystusowego wezwania: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię” (w. 15). W tak niewielu słowach mamy kilka bardzo ważnych treści. Można powiedzieć, że w tych kilku słowach, mamy kilka bardzo ważnych słów, które można odczytać jako wyraźne pragnienie Jezusa Chrystusa. Czy to jest nakaz? To jest wypowiedzenie pragnienia, ja-kie kryło się w Jezusie Chrystusie.
Najpierw mamy słowo „idźcie”. Oznacza ono, że apostołowie mają pójść, dosłownie „podążać”, a więc nie pozostać na tym miejscu, a co gorsze, nie stać miejscu. Pan Jezus pragnie, aby Jego uczniowie zawsze byli w drodze. Jest to tylko jedno słowo „idźcie”, ale jak wielki kryje się w nim dynamizm Bożego działania, Bożego zamysłu. W tym dziele nie powstrzymały apostołów ani prześladowania, ani nawet groźba śmierci.
Następnie mamy zapisane, że mają iść na cały świat, to znaczy wszędzie, bez wyjątku do każdego miejsca na świecie. Dla Ewangelii nie przeszkody ani w odmiennych językach, ani w innej kulturze.
W dalszych słowach jest wyraźnie przedstawiony cel pójścia apostołów na cały świat. Jest nim głoszenie Ewangelii. Głosić Ewangelię to dzielić się wiarą, a więc udziałem w mocy samego Boga. Można powiedzieć, że ich dosłownie „niosła” moc Boga. Głosili Ewangelię, ale jeszcze bardziej przez swój przykład i zaangażowanie głosili wielkie dzieła Boże. W ten sposób stali się świadkami zmartwychwstania, którzy innych będą potrafili doprowadzić do wiary.
I wreszcie jest powiedziane, że mają głoście nie coś innego, ale właśnie Ewangelię, a więc Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie i o zbawieniu. Mają głosić Ewangelię, która jest jak „miecz obosieczny” (por. Hbr 4, 12). A jej przyjęcie lub odrzucenie mają swoją konsekwencję. Wiara dla Ewangelii daje życie wieczne, a niewiara prowadzi do śmierci wiecznej.
W wezwaniu: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię” każde słowo wydaje się ważne. Chyba żadnego z użytych słów nie mogło w tym wezwaniu Chrystusa zabraknąć. Wszystkie te słowa określają najważniejsze zadanie uczniów: iść – na cały świat – głosić – Ewangelię. Słowa te zdają się być swoistego rodzaju „testamentem” Jezusa Chrystusa, który jest aktualny aż do skończenia świata.
MÓDL SIĘ!
Uwielbiajmy Chrystusa w miłości bez końca i bez granic.
Dziękujmy Chrystusowi za dar życia, ale także za dar wiary i świadków wiary.
Przepraszajmy Chrystusa za nasze braki w wierze i świadectwie.
Prośmy Chrystusa aby dał nam wiarę silną, odważną, posłuszną i pełną nadziei.
ŻYJ SŁOWEM!
Naszym ideałem nie jest czytanie Ewangelii, choć jest dziełem pięknym. Naszym ideałem jest żyć Ewangelią, co jest dziełem jeszcze piękniejszym. Warto zatem każdego dnia w ramach wieczornego rachunku sumienia stawiać sobie pytanie o naszą rzeczywistą realizację ewangelicznej perspektywy życia.
ROZWAŻ!
Do uczniów siedzących w Wieczerniku przyszedł Zmartwychwstały i dziwił się ich niedowiarstwu. Jest powiedziane, że „wyrzucał im brak wiary i zatwardziałość serca” Dlaczego? Bo nie uwierzyli tym, którzy Go widzieli zmartwychwstałego. W czasie tego spotkania Jezus wypowiada wobec nich swoje ważne pragnienie: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię”. Te słowa mówiące o rozesłaniu apostołów mają związek z ostatnim wierszem tekstu, gdzie jest powiedziane, że apostołowie rozeszli się i wszędzie przepowiadali Ewangelię. W ten sposób św. Marek pokazuje posłuszeństwo apostołów wobec Bożego wezwania. Poszli tak, jak zostali przez Chrystusa posłani. Oni uwierzyli. Okazali się posłuszni. Będą chrzcić i prowadzić do wiary, a więc będą innych czynić podobnymi sobie. Na końcu tekstu czytamy o nagrodzie za ich posłuszeństwo. Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, pokazując, że jest w tych znakach obecny. Pan przecież powiedział, że będzie z nami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata (por. Mt 28, 20). Kiedyś uczniowie byli wystraszeni. Jezus musiał im wyrzucać brak wiary i zatwardziałość serca. A teraz potrafią pójść z otwartym sercem i umysłem, aby wszystko czynić dla Chrystusa i Ewangelii. Dopełnieniem tych ważnych słów wypowiedzianych przez Chrystusa, jest Jego wniebowstąpienie. Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawej stronie Boga. Oto Syn Boży na nowo objawia swój boski majestat i władzę. Teraz powrócił tam, gdzie był zanim zstąpił na ziemię, zanim stał się Ciałem (por. J 1,14).
Co Bóg pragnie nam powiedzieć przez dar swego Słowa?
Warto zwrócić uwagę na te ważne słowa Chrystusowego wezwania: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię” (w. 15). W tak niewielu słowach mamy kilka bardzo ważnych treści. Można powiedzieć, że w tych kilku słowach, mamy kilka bardzo ważnych słów, które można odczytać jako wyraźne pragnienie Jezusa Chrystusa. Czy to jest nakaz? To jest wypowiedzenie pragnienia, ja-kie kryło się w Jezusie Chrystusie.
Najpierw mamy słowo „idźcie”. Oznacza ono, że apostołowie mają pójść, dosłownie „podążać”, a więc nie pozostać na tym miejscu, a co gorsze, nie stać miejscu. Pan Jezus pragnie, aby Jego uczniowie zawsze byli w drodze. Jest to tylko jedno słowo „idźcie”, ale jak wielki kryje się w nim dynamizm Bożego działania, Bożego zamysłu. W tym dziele nie powstrzymały apostołów ani prześladowania, ani nawet groźba śmierci.
Następnie mamy zapisane, że mają iść na cały świat, to znaczy wszędzie, bez wyjątku do każdego miejsca na świecie. Dla Ewangelii nie przeszkody ani w odmiennych językach, ani w innej kulturze.
W dalszych słowach jest wyraźnie przedstawiony cel pójścia apostołów na cały świat. Jest nim głoszenie Ewangelii. Głosić Ewangelię to dzielić się wiarą, a więc udziałem w mocy samego Boga. Można powiedzieć, że ich dosłownie „niosła” moc Boga. Głosili Ewangelię, ale jeszcze bardziej przez swój przykład i zaangażowanie głosili wielkie dzieła Boże. W ten sposób stali się świadkami zmartwychwstania, którzy innych będą potrafili doprowadzić do wiary.
I wreszcie jest powiedziane, że mają głoście nie coś innego, ale właśnie Ewangelię, a więc Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie i o zbawieniu. Mają głosić Ewangelię, która jest jak „miecz obosieczny” (por. Hbr 4, 12). A jej przyjęcie lub odrzucenie mają swoją konsekwencję. Wiara dla Ewangelii daje życie wieczne, a niewiara prowadzi do śmierci wiecznej.
W wezwaniu: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię” każde słowo wydaje się ważne. Chyba żadnego z użytych słów nie mogło w tym wezwaniu Chrystusa zabraknąć. Wszystkie te słowa określają najważniejsze zadanie uczniów: iść – na cały świat – głosić – Ewangelię. Słowa te zdają się być swoistego rodzaju „testamentem” Jezusa Chrystusa, który jest aktualny aż do skończenia świata.
MÓDL SIĘ!
Uwielbiajmy Chrystusa w miłości bez końca i bez granic.
Dziękujmy Chrystusowi za dar życia, ale także za dar wiary i świadków wiary.
Przepraszajmy Chrystusa za nasze braki w wierze i świadectwie.
Prośmy Chrystusa aby dał nam wiarę silną, odważną, posłuszną i pełną nadziei.
ŻYJ SŁOWEM!
Naszym ideałem nie jest czytanie Ewangelii, choć jest dziełem pięknym. Naszym ideałem jest żyć Ewangelią, co jest dziełem jeszcze piękniejszym. Warto zatem każdego dnia w ramach wieczornego rachunku sumienia stawiać sobie pytanie o naszą rzeczywistą realizację ewangelicznej perspektywy życia.
ks. Franciszek Koenig
