Uroczystość Narodzenia Pańskiego - 25.12.2019

2019-12-23

W owym czasie wyszło rozporządzenie Cezara Augusta, żeby przeprowadzić spis ludności w całym państwie. Pierwszy ten spis odbył się wówczas, gdy wielkorządcą Syrii był Kwiryniusz. Wybierali się więc wszyscy, aby się dać zapisać, każdy do swego miasta. Udał się także Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawidowego, zwanego Betlejem, ponieważ pochodził z domu i rodu Dawida, żeby się dać zapisać z poślubioną sobie Maryją, która była brzemienna. Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie.

W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoją trzodą. Naraz stanął przy nich anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła, tak że bardzo się przestraszyli. Lecz anioł rzekł do nich: «Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan. A to będzie znakiem dla was: Znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie». I nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami:
«Chwała Bogu na wysokościach,
a na ziemi pokój
ludziom Jego upodobania».

Gdy aniołowie odeszli od nich do nieba, pasterze mówili nawzajem do siebie: «Pójdźmy do Betlejem i zobaczmy, co się tam zdarzyło i o czym nam Pan oznajmił». Udali się też z pośpiechem i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. A wszyscy, którzy to słyszeli, dziwili się temu, co im pasterze opowiadali. Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to było powiedziane.

W tym cudownym wydarzeniu, o którym mówi tekst, skupmy się na pasterzach, którzy z cienia nocnej straży wysuwają się w nim na pierwszy plan. Ich udział prześledźmy na podstawie trzech odnoszących się do nich czasowników: pójść, opowiedzieć, wielbić.

1. Pójść

„Pójdźmy do Betlejem i zobaczmy, co się tam zdarzyło i o czym nam Pan oznajmi”.

Ci mężczyźni się ruszyli. Nie pozostali bierni. W życiu duchowym decyzje o działaniu i zmianie są kluczowe. Informacja, którą otrzymali stała się wskazówką, a nie przedmiotem samozadowolenia o posiadanej wiedzy, której nie miał nikt inny. Pułapka ugrzęźnięcia na tym etapie nie jest wcale tak rzadka jak nam się wydaje. Nasze głowy pakowane są tysiącami informacji. Ale z nich nic dla naszego duchowego życia nie wynika; są dla nas bezużyteczne. Na drodze wiary stanowią więc balast, a nie paliwo. Zdobywanie informacji ma służyć rozwojowi.

Pasterze nie zachłysnęli się także nowiną, której nie znał jeszcze nikt na świecie. Zrozumieli, że trzeba ją przyjąć i przetworzyć. Sytuacja pasterzy może nam też wskazać, że potrzeba do tego ciszy nocnej i skupienia. Nie chodzi więc o ilość, a nawet doniosłość wiedzy, ale o stopień przyswojenia tego co do mnie dociera. Pasterze zachowali się wzorowo. Ewangelista podkreśla, ze udali się do Betlejem z pośpiechem, co także może nas inspirować, by nie czekać na realizację postanowień do jutra. Za Ewangelią trzeba iść natychmiast i radykalnie.

2. Opowiedzieć

„Opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu”.

Otrzymanej treści nie zatrzymali tylko dla siebie. Nie uznali, że „to moja, prywatna sprawa”. Mówiąc współczesnym językiem, pasterze dali świadectwo. I jakże profesjonalnie to zrobili! Nie skupili się na zjawisku i ukazujących się aniołach, ale na treści przesłania. I tutaj także wielu schodzi na manowce ducha, koncentrując się na zewnętrznych objawach i zadziwiających nadzwyczajnościach. Nie zjawisko jest ważne, lecz treść nowiny, którą przekazują aniołowie. Nie mamy się skupiać na wspaniałości anielskich skrzydeł ale na wskazówkach, które są nam przez tych posłańców przekazywane. Pasterze zachowali się wzorcowo. Nie skupiali uwagi słuchaczy na duchowych i emocjonalnych fajerwerkach, lecz na Dziecięciu, któremu anioł przypisał trzy tytuły: Zbawiciel, Mesjasz i Pan (Łk 2,11). Zrozumiałe jest więc zdziwienie u słuchających tej opowieści. Dawaj i ty świadectwo Bożych interwencji w twoim życiu. Nie zatrzymuj wszystkiego tylko dla siebie.

3. Wielbić

„A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli”.

Wracali modląc się. Nie plotkowali o urodzie Maryi, niegościnności betlejemitów, małomówności Józefa, braku informacji o Zbawicielu wśród lokalnej społeczności itd.

Podjęli modlitwę uwielbienia Boga. Nie podnosili sprawy swoich zasług i udziału w historycznym wydarzeniu. Nie przechwalali się, kto z nich jest ważniejszy, kto lepiej przekazał przesłanie anioła. Nie zastanawiali, kto w przyszłości zasiądzie po lewej czy prawej stronie Nowonarodzonego Mesjasza. Jakże wielu powołanych wpada w pułapkę akcentowania swojej roli w dziełach, wydarzeniach czy spotkaniach. Pasterze zachowali się wzorcowo. Oderwali swój wzrok i uwagę od roli jaką pełnili, a skupili się na Bogu wychwalając Jego wielkość i wspaniałomyślność we wszystkim co widzieli, słyszeli i odkryli. Postęp w życiu duchowym można mierzyć m.in. proporcjami modlitwy uwielbienia do innych jej form. Trzeba nam coraz bardziej wchodzić w uwielbienie i dbać by Boża chwała była zawsze w centrum naszej modlitwy.

Bądź uwielbiony Boże w każdym objawieniu, jakie do mnie dociera.

Bądź uwielbiony w każdym słowie, które wycisnęło na mnie Twoje piękne piętno.

Bądź uwielbione w każdym dziele, do którego mnie zaprosiłeś.

Bądź uwielbiony w swojej wspaniałości, hojności i miłosierdziu.

Amen.

Napisz kilku zdaniowe świadectwo o tym, jak Bóg zainterweniował w Twoim życiu. Podziel się nim z najbliższymi.

ks. Artur Sepioło