VI Niedziela Wielkanocna - 09.05.2021

2021-05-07

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Trwajcie w miłości mojej! Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna.

To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich.

Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni jego pan, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Nie wy Mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał – aby Ojciec dał wam wszystko, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje. To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali».

Jezus mówi dziś do uczniów o swojej relacji z Ojcem. Jest to relacja miłości. Ojciec miłuje Jezusa. Jezus miłuje Ojca. Miedzy Ojcem a Jezusem jest miłość. W dzisiejszym świecie nie raz słyszymy pytanie: czym jest miłość? Św. Jan mówi wprost: Bóg jest miłością (1 J 4,8b). Bóg miłością? Czyli to ogromne uczucie, które jest między mamą a jej maleńkim dzieckiem, między ludźmi, którzy chcą iść ze razem przez życie, to Bóg? Ta miłość międzyludzka, która jest często wszystkim i przyprawia o zawrót głowy, o której tyle wierszy, piosenek, westchnień i starań, jest jedynie maleńkim pierwiastkiem, zamazanym odbiciem na tafli wody obrazu miłości Boskiej. Bo miłość ludzka z natury swej jest poddana naszym słabościom, niedoskonałości, ułomności, zarozumialstwu, egoizmowi, śmiertelności. Św. Paweł pisze w Pierwszym Liście do Koryntian, że miłość jest: cierpliwa, łaskawa, nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą, nie pamięta złego, nie cieszy się z niesprawiedliwości, współweseli się z prawdą, wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, nigdy nie ustaje, jest największą z cnót, wszystko przetrzyma (1 Kor 13,4-13). Ten List jest takim papierkiem lakmusowym naszej miłości oraz dobrym rachunkiem sumienia w rozeznawaniu, ile ta nasza „miłość” ma wspólnego z prawdziwą miłością.

Papież senior Benedykt XVI jeszcze jako kardynał w swoich rozważaniach o Trójcy Świętej pisał o relacjach w niej zachodzących: o Ojcu. który kocha i Synu, który kocha, a ta miłość - zarówno Ojca jak i Syna - jest tak głęboka i płodna, że ucieleśnia się w osobie Ducha Świętego. Miłość Boga jest niezgłębiona, jest nie do pojęcia, nigdy do końca nie zrozumiemy miłości, która jest w Bogu, którą jest Bóg. Ta miłość jest odwieczna, nieskończona, pełna, doskonała, absolutna, niezwykła, piękna, niezgłębiona. To jest Miłość, która jest w samym Bogu. Ta Miłość zawsze będzie misterium (tajemnicą) Boga. Ale dzisiejsza Ewangelia nie kończy się na nowinie o miłości będącej w Bogu. Jezus mówi uczniom, że tak jak Ojciec Go umiłował, tak i On ich umiłował. Ta miłość rozlewa się z tajemnicy Boga. Miłość Boga Ojca przez Jezusa Chrystus w Duchu Świętym rozlewa się na ludzi. Każdy z nas jest dzisiaj zaproszony przez samego Jezusa do trwania w tej właśnie miłości, do udziału w tej komunii miłości Boga. Czy to jest w ogóle możliwe? Skoro Jezus nas do tego wzywa, to musi być to możliwe. Kiedy i w jaki sposób będziemy trwali w tej miłości? Wtedy gdy będziemy wypełniali przykazania, które nam dał Bóg. Wszystkie przykazania Boże zawierają się w dwóch przykazaniach miłości które nam dał Jezus:

1) Kochać Boga nade wszystko. Kochać Boga więcej niż samego siebie, niż swoje plany, wygody, przyjemności. Nic nigdy nie powinno być w życiu ucznia Chrystusowego ponad Bogiem. To do Niego należy pierwsze miejsce.

2) Kochać innych ludzi taką miłością, jaką zostaliśmy ukochani przez Boga. Kochać każdego człowieka dlatego, że Bóg go kocha. Nic bardziej nie rani serca rodziców, jak nienawiść pomiędzy ich dziećmi względem siebie. Tak samo wielkim bólem musi być dla Boga widok nienawiści panującej między jego dziećmi, którymi są wszyscy ludzie bez wyjątku. Patrząc na każdego drugiego człowieka, którego spotykam na drodze mojego życia, muszę zawsze starać się widzieć w nim także dziecko Boga, które jest przez Niego kochane bez względu na to, czy jest Mu wierne, czy błądzi, czy już dawno zdążyło o Nim zapomnieć. Skoro Bóg tego człowieka kocha do szaleństwa, to kim ja jestem, aby go potępiać i nienawidzić. Z takiej perspektywy chrześcijanin powinien spoglądać na drugiego człowieka, bez względu na jego narodowość, język, kolor skóry, wyznanie, przekonania, czyny, pozycję, osiągnięcia czy porażki, bo Chrystus chce, abyśmy się wzajemnie miłowali.

Boże, Duchu Święty, słodka Miłości Ojca i Syna, aby całkowicie należeć do Ciebie, oddaję Ci teraz i na zawsze: moje serce, moje ciało i duszę, moje siły i zdolności, moje cierpienia i radości, moje życie i śmierć. Oddaję Ci też wszystkich, którzy są mi drodzy i wszystko, czym jestem i co posiadam, abyś Ty sam mógł tym rozporządzać i panować nade mną swoją miłością, teraz i w wieczności. Amen.

św. Arnold Janssen