XXV Niedziela zwykła – 19.09.2021

2021-09-17

Jezus i Jego uczniowie przemierzali Galileę, On jednak nie chciał, żeby ktoś o tym wiedział. Pouczał bowiem swoich uczniów i mówił im: «Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabiją, lecz zabity, po trzech dniach zmartwychwstanie». Oni jednak nie rozumieli tych słów, a bali się Go pytać.

Tak przyszli do Kafarnaum. Gdy był już w domu, zapytał ich: «O czym to rozprawialiście w drodze?» Lecz oni milczeli, w drodze bowiem posprzeczali się między sobą o to, kto z nich jest największy.

On usiadł, przywołał Dwunastu i rzekł do nich: «Jeśli ktoś chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich». Potem wziął dziecko, postawił je przed nimi i objąwszy je ramionami, rzekł do nich: «Kto jedno z tych dzieci przyjmuje w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje Mnie, lecz Tego, który Mnie posłał».

Przed tygodniem czytaliśmy w Ewangelii o tym, że Jezus Chrystus otwarcie zapowiedział odrzucenie, a potem swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie. To wydawało się uczniom nierealne. Piotr stał się jakby pierwszym obrońcą owej niedorzeczności. A Jezus powiedział do niego: „Zejdź mi z oczu szatanie”. Dlaczego mu tak powiedział? Bo Piotr bardziej myślał o tym, co ludzkie, niż o tym, co Boże.

Przypomnijmy sobie jeszcze inne sceny z Ewangelii. Uświadommy sobie ile to razy Jezus musiał korygować sposób myślenia swoich uczniów. Jednak te wszystkie momenty korygowania ich myślenia nie przyniosły dobrego efektu. Dopiero musiały przyjść doświadczenia Misterium Paschalnego Jezusa. Najwięcej nauczyli się dopiero w obliczu paschalnych wydarzeń męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa.

My pragniemy wyciągnąć z ich nauki ważne wnioski, że to teraz jest czas korygowania sposobu naszego patrzenia, myślenia i działania.

Dzisiejsza Ewangelia uczy nas, że nasze podążanie za Jezusem musi być konsekwentne. Droga jest trudna. Jest to droga krzyża. Dlaczego taką drogę wybrał Jezus? Jaki jest tego sens? Dlaczego Jezus wymaga takiego radykalizmu i jednoznacznego świadectwa?

Bo nasze życie jest drogą, jest sprawdzianem z miłości, który ciągle zdajemy. Każdego dnia. I tym, co nas chroni przed połowicznością, przed takim częściowym tylko kroczeniem za Jezusem, tym jest właśnie radykalizm życia w Jezusie Chrystusie.

Jeśli wybraliśmy kiedyś Jezusa, jeśli kiedyś stał się nam Mistrzem, który nas najlepiej prowadzi przez życie, to czy teraz możemy się zatrzymać w połowie drogi? To byłaby największa przegrana naszego życia. Radykalizm broni przed połowicznością, przed pozornymi wyborami.

Trzeba pójść w całość. Właśnie, trzeba całym sercem przylgnąć do Jezusa, do Jego miłości, do Jego zamysłu, do Jego sposobu myślenia, które jest proste jak myślenie dziecka. Trzeba nauczyć się Jego sposobu patrzenia. Jemu trzeba zaufać i zawierzyć. Mówiąc prosto, moja droga ma być drogą Jego Ewangelii. W tym jest cel. Bo naszym celem nie jest tyle głoszenie Ewangelii, ale naszym celem jest dążenie, by moje życie kapłańskie czy twoje małżeńskie stało się głęboko ewangelicznym. Wtedy nasze życie będzie mówić niejako za nas. I to będzie naszą wielkością przed Bogiem.

W podążaniu drogą lectio divina niech nas prowadzą pytania:

• Czy w mojej codzienności dopuszczam ewangeliczny sposób myślenia?
• W jakich momentach czy sytuacjach bardziej myślę po ludzku, a w jakich po Bożemu?
• Ile jest w moim myśleniu prostoty dziecka?
• W czym ostatecznie upatruję swoją wielkość?

Odmów jeden z psalmów, aby wyrazić swoją wdzięczność na dar Bożej mądrości, np. Ps 90.

 ks. Franciszek Koenig