A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek prawy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił: «Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela».

A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: «Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą - a Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu».

Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy.

A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta - Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.

Dzisiejsza Ewangelia skłania czytelnika do zadania sobie wielu pytań - zarówno takich, które mobilizują do podjęcia refleksji nad swoim życiem, ale też wyjaśnienia, żeby lepiej zrozumieć kontekst Słowa, które Bóg do nas kieruje. Postarajmy się zatem przyjrzeć bliżej przesłaniu tajemnicy Ofiarowania Pańskiego.

Już na samym początku perykopy można dostrzec nawiązanie do Prawa Mojżeszowego. Czytamy: Gdy upłynęły dni oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego (w. 22). Każda kobieta izraelska, która urodziła dziecko, stawała się rytualnie nieczysta (zob. Kpł 12,1-8). Z tego też powodu Maryja musiała złożyć ofiarę za swoje oczyszczenie. Ponadto, według wspomnianego Prawa, należało wykupić pierworodnego syna (Wj 13,13). Był to zwyczaj, który miał wyrażać wdzięczność za ocalenie synów izraelskich podczas wyjścia z Egiptu. Ewangelista wspomina o "ofierze ubogich" za wykup Jezusa ("mieli złożyć ofiarę" - Łk 2,24 wg Kpł 5,7; 12,8). Dlaczego? Dlatego, że Jezus całkowicie należy do Boga oraz czeka Go taki sam los, jak wszystkich zwierząt ofiarnych, które zostały wykupione – zostanie zabity. ON też przyszedł po to, by "ubogim głosić dobrą nowinę" (Łk 4,18). Cała, dosyć szczegółowa, wzmianka zapisana przez Łukasza w tym miejscu ma na celu wskazanie faktu, że rodzice Jezusa byli bardzo posłuszni obowiązującemu Prawu, które zostało dane Żydom przez Boga.

Naszą uwagę powinno też zwrócić miejsce, w którym dzieją się opisywane wydarzenia – jest to Jerozolima. A to właśnie w tym mieście Jezus zostanie umęczony i ukrzyżowany.

Następnie pojawia się postać starca Symeona, który stanowi uosobienie ludu Starego Testamentu. Możemy przeczytać, iż wyczekiwał pociechy Izraela. W stosunkowo krótkim opisie możemy zauważyć ogromną tęsknotę pokoleń Izraela za wyczekiwanym Zbawicielem. Zaskakujące jest to, co się dzieje w momencie spotkania rodziców niosących małego Jezusa oraz reakcji Symeona. Starzec podchodzi i od razu, przy pomocy Ducha Świętego, rozpoznaje swojego Zbawiciela. Bierze Go na ręce i pokazuje całemu tłumowi zgromadzonemu w świątyni: oto Ten, który odkupi cały świat! Wypełnia się proroctwo: "pocieszenia Izraela" (w. 25). Musiało nastąpić wtedy niemałe zdumienie i radość. Dotyczyło to również Józefa i Maryi: A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono (w. 33). Natomiast radość Symeona, który całe życie czekał na ten moment, jest niewyobrażanie wielka, dlatego też zaczął wychwalać Boga za Jego wierność i łaskawość. Symeon jest tu obdarzony łaską proroctwa i w krótkiej pieśni Nunc dimittis streszcza cel ziemskiego życia Syna Bożego (zob. Łk 2,29-32). Mówi o tym, że Jezus jest przeznaczony na upadek oraz że stanie się znakiem sprzeciwu (w. 34; por. Iz 8,14). Tak więc w osobie Symeona możemy zobaczyć cały lud Starego Przymierza, który z niecierpliwością od wielu wieków oczekuje przyjścia na świat Tego, który wszystkich wybawi od śmierci. Wiemy jednak, że nie wszyscy zobaczyli w Jezusie obiecanego Mesjasza, nie wszyscy zareagowali z taką radością jak Symeon.

Kolejną postacią, która pojawia się w perykopie, jest prorokini Anna - kobieta podeszła w latach, która dużo czasu spędzała w świątyni, a jej życie było wypełnione modlitwą i postem (w. 36-38). Powodem, dla którego ewangelista wspomina akurat te, a nie inne postacie, jest ukazanie powszechności zbawienia, które przynosi ze sobą Chrystus. Przyszedł On na świat jako Syn Boży, aby zbawić zarówno ludzi Starego Przymierza, jak i wszystkich pogan – tych, którzy nic nie wiedzieli o Bogu. Osoba prorokini Anny ukazuje prawdę, że zarówno kobiety, jak i mężczyźni mają udział w tych samych łaskach udzielanych przez Boga (zob. Ga 3,28). Przecież Anna, tak samo jak i Symeon, zobaczyła na własne oczy Zbawiciela. Wiąże się to także z pewnym zobowiązaniem - każdy człowiek jest wezwany do dawania świadectwa o Jezusie.

Perykopę kończy jedno krótkie zdanie, które może umknąć uwadze czytelnika, a jest niesamowicie ważne. W tym zdaniu streszcza się prawie całe życie Jezusa: od ofiarowania Go w świątyni do momentu wyjścia i głoszenia nowiny o Królestwie Bożym. Około 30 lat życia Jezusa zawarte w jednym, krótkim zdaniu: Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim. Co nam mówi? To, że Jezus też był/jest człowiekiem, też dorastał - "rósł i nabierał sił" (w. 40). Pewnie uczył się mówić przy boku Maryi, bawił się – jak każde dziecko, nie raz pewnie przeszkadzał rodzicom, uczył się przy boku Józefa, śmiał się, płakał, jadł, był głodny, zapewne zdarzyło mu się także przewrócić i stłuc kolano, kiedy biegał z innymi dziećmi. To wszystko i wiele innych rzeczy zawartych jest w tym jednym zdaniu! W tym całym okresie Pan Bóg - Jego Ojciec - był także z Nim. Jezus jest Synem Bożym, ale jest też w pełni człowiekiem, zachowującym się identycznie jak my – tylko że bez grzechu (por Hbr 4,15; 1 P 2,22).

• czy starasz się sumiennie wypełniać Dekalog?
• w jaki sposób dajesz świadectwo o Jezusie?
• czego możesz się nauczyć od Symeona i Anny?

Panie Jezu, daj mi doświadczyć radości z mojego codziennego życia, uwikłanego trudami, troskami i zmartwieniami. Proszę Cię, daj mi doświadczyć Twojej obecności, daj mi poczuć, że każdego dnia jesteś przy mnie. Niezależnie od tego, jak postrzegam Ciebie – Ty zawsze jesteś tuż obok. Panie, wzbudź we mnie radość dziecka Bożego, którym się stałem przez sakrament chrztu świętego!

Zastanów się, czy możesz utożsamić się z prorokinią Anną, jej modlitwą, przebywaniem w świątyni i postem. Na ile praktykujesz to dzieło, które zostało zapoczątkowane na chrzcie świętym, kiedy Twoi rodzice przynieśli Cię do kościoła? Zastanów się, jaki jest Twój stosunek do słuchania natchnień Ducha Świętego.