Rozważania niedzielne: Rok C
V Niedziela zwykła - 06.02.2022
2022-02-03
Liturgia słowa piątej niedzieli zaprasza nas nad jezioro Genezaret (od hebr. kinnor - "harfa, cytra"), które było wspaniałą "katedrą" Jezusa. Tafla jeziora była naturalną membraną, wzmacniającą głos Mistrza z Nazaretu. Nad tym jeziorem Jezus nauczał i tworzył wspólnotę pierwszych uczniów. Nad jeziorem wybrzmiały też dwa - wciąż aktualne - wyzwania: Wypłyń na głębię oraz Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił!
Czytaj!
Łk 5,1-11 (BP)
Pewnego razu [Jezus] stał nad jeziorem Genezaret, a tłum cisnął się wokół Niego, aby słuchać słowa Bożego. Zobaczył dwie łodzie, stojące przy brzegu. Rybacy wyszli z nich i płukali sieci. Wtedy wszedł do jednej łodzi, która należała do Szymona. Poprosił go, żeby nieco odpłynął od brzegu. Potem usiadł i z łodzi nauczał tłumy.
Gdy skończył, zwrócił się do Szymona: „Wypłyń na głębię. Zarzućcie wasze sieci na połów”. A Szymon odpowiedział: „Mistrzu, trudziliśmy się przez całą noc i nic nie złowiliśmy. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci”. Gdy to zrobili, złowili tak wielkie ryb, że rwały się im sieci. Wtedy dali znak wspólnikom w drugiej łodzi, aby przyszli im na pomoc. Podpłynęli więc i napełnili obie łodzie tak, że się prawie zanurzały.
Widząc to, Szymon Piotr rzucił się Jezusowi do kolan i powiedział: „Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem grzesznym człowiekiem”. Zdumienie bowiem ogarnęło jego i wszystkich, którzy z nim byli, z powodu dokonanego połowu ryb; podobnie też Jakuba i Jana, synów Zebedeusza, którzy byli wspólnikami Szymona. A Jezus powiedział do Szymona: „Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił”. Potem wyciągnęli łodzie do ląd, zostawili wszystko i poszli za Nim.
Rozważ!
Opowiadanie centralne o cudownym połowie ryb (5,4-9) przywołuje perykopę św. Jana (21,1-14), która zawiera trzy podobne motywy: a) bezowocny połów nocą (Łk 5,5; J 21,3); ponowny połów na polecenie Jezusa (Łk 5,4; J 21,6a); cudowna obfitość złowionych ryb (Łk 5,7.9; J 21,6.11). Dla rybaków, jakimi byli Piotr, Jakub i Jan, wspomnienie o cudownym połowie było czymś ważnym i symbolicznym. Mistrz uczynił przecież z nich - prostych rybaków - świadków, głosicieli i ewangelizatorów, posyłając ich na cały świat (por. Łk 24,47-48; Dz 1,8).
Struktura całego dzisiejszego opowiadania skład się z trzeb części:
1) Nauczanie Jezusa nad Jeziorem Genezaret (ww. 1-3);
2) Cudowny połów (ww. 4-10a);
3) Powołanie Szymona i jego wspólników (ww. 10b-11).
Powołanie Szymona, Jakuba i Jana jest fundamentem pierwszej wspólnoty uczniów. Poznajemy środowisko, z którego oni się wywodzą oraz zdania, które Pan im wyznaczył. Wokół Jeziora dobrze prosperował przemysł rybacki. Ze względu na znajdujące się w jeziorze różnorodne i poszukiwane gatunki ryb, rybacy mogli liczyć na wielu klientów zarówno z najbliższego rejonu, jak i z karawan kupieckich, które przemierzały okolice Tyberiady i Kafarnaum. Pierwsi uczniowie Jezusa należeli zatem do grona licznych rybaków, których praca na jeziorze stanowiła źródło utrzymania (NKB NT III/1, 282).
Mistrz z Nazaretu postanowił rybaków powołać i "przekwalifikować" w głosicieli orędzia zbawienia: Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił (Łk 5,10). Oto moment zasadniczy - wezwanie do porzucenia lęku i podjęcie misji "łowienia ludzi" ("czynienia uczniów"; por. Mt 28,19).
Zwrot: Nie bój się występuje często w ST i NT. Był on też niedawno przedmiotem całorocznego cyklu nauczania w naszej szkole słowa Bożego (zob. ssb24.pl). Pan Bóg w ten sposób powołuje i nas do współpracy w dziele zbawienia. Trzeba porzucić lęk - zawierzyć, gdyż ON już zwyciężył grzech, śmierć i szatan oraz jest Panem żywiołów tego świata. Drugi zwrot: odtąd ludzi będziesz łowił, nie jest nakazem, lecz ma charakter proroctwa, które wyraża przyszłe posłannictwo Piotra i jego współpracowników.
Zadanie łowienia/chwytania ludzi ma charakter ewangelizacyjny i duszpasterski. W NT pojawia się jeszcze tylko jeden raz w 2 Tm 2,26, gdzie autor pisze o szatanie, który chwyta ludzi w swoje sidła. U Łukasza "łowienie/chwytanie" ludzi powinno dokonywać się w tym celu, by ich pozostawić przy życiu, a tym samym uchronić od złego i od śmierci (wiecznej). Istotą misji apostoła będzie naśladowanie Mistrza, który nauczał i uzdrawiał, głosił i czynił [z ludzi] nowych uczniów. Takie zadanie stanie się również udziałem nowych powołanych. Oni również muszą przestać się bać, pozostawić "wszystko" i podjąć misję "łowienia".
Łowisko jest wielkie (Mt 9,37) i głębokie (Łk 5,4). Wyzwanie skierowane tutaj tylko do Piotra: Wypłyń na głębię, stanie się zadaniem dla wszystkich powołanych: Zarzućcie
wasze sieci na połów (w. 4). Drugi człon w liczbie mnogiej wskazuje więc nie tylko na Piotra, ale na wszystkich tych, którzy podejmą to wyzwanie. Grono świadków musi być większe, aby mogli dotrzeć "aż na krańce świata".
Misja łowienia/czynienia uczniów poprzedzona jest misją głoszenia/wypływania na głębię. Tutaj nieodzowne jest słuchanie i głoszenie słowa Bożego (w. 1). Wiedział o tym dobrze Szymon Piotr, który wyznał: [Panie] na Twoje słowo... (w. 5,5b). Wiele cudownych uzdrowień i znaków Jezusa dokonało się "na Jego słowo" (np. Łk 4,39; Mt 8,8). Świadkami mocy słowa Bożego byli pierwsi uczniowie. Oni "od początku byli naocznymi świadkami i sługami słowa" (Łk 1,2). Misja głoszenia musi zatem opierać się na żywym słowie, które jest skuteczne i przenika w głąb "aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, rozsądza myśli i zamiary serca" (Hbr 4,12). To obrazowe stwierdzenie Autora Listu do Hebrajczyków ukazuje realizm i wewnętrzną moc słowa Bożego.
Papież senior Benedykt XVI w adhortacji o Słowie Bożym w życiu i misji Kościoła przekonywał, że "rzeczywiście słowo Twe, Panie, trwa na wieki, niezmienne jak niebiosa, a wierność Pana trwa 'z pokolenia na pokolenie' (Ps 119[118], 89-90), i dlatego człowiek, budujący na tym słowie, buduje dom własnego życia na skale (por. Mt 7,24). Oby nasze serce mogło codziennie mówić Bogu: Ty jesteś obrońcą moim i moją tarczą, pokładam ufność w Twoim słowie (Ps 119[118],114), i obyśmy jak św. Piotr mogli w codziennym postępowaniu powierzać siebie Panu Jezusowi: na Twoje słowo zarzucę sieci (Łk 5,5)" (VD 10).
W kontekście odkrywania swojego powołania i misji w Kościele warto jeszcze zapytać:
- Jaka jest moja odpowiedź na wyzwania Jezusa?
- Jak słucham Jego słowa? Czy czytam, rozważam, modlę się i żyję Jego Słowem?
- Jak realizuję wyzwanie skierowane do mnie: Wypłyń na głębię, zarzuć sieci na połów?
Módl się!
Ostatni paragraf adhortacji Benedykta XVI przeradza się w jego modlitwę prośby (VD 124):
Niech więc każdy nasz dzień będzie kształtowany przez ponowne spotkanie z Chrystusem, Słowem Ojca, które stało się ciałem: On jest na początku i na końcu, i "wszystko w Nim ma istnienie" (Kol 1,17). Uciszmy się, by słuchać słowa Pańskiego i nad nim medytować, ażeby dzięki skutecznemu działaniu Ducha Świętego nadal mieszkało i żyło w nas przez wszystkie dni naszego życia i do nas mówiło. Tak właśnie Kościół wciąż się odnawia i odmładza dzięki słowu Pańskiemu, które trwa na wieki (por. 1P 1,25; Iz 40,8). W ten sposób my również będziemy mogli uczestniczyć w wielkim dialogu oblubieńczym, który kończy Pismo Święte: Przyjdź! (...) Mówi Ten, który o tym zaświadcza: Zaiste, przyjdę niebawem. Amen. Przyjdź, Panie Jezu! (Ap 22,17).
Żyj Słowem!
Podejmijmy w najbliższym tygodniu trud osobistego ćwiczenia się w słuchaniu słowa Bożego - lectio divina (15 min. nad Ewangelią z dnia)!
ks. Jan Kochel
fot. Jezioro Genezaret jk
