III Niedziela Wielkanocna - 01.05.2022

2022-04-29

Jezus znowu ukazał się nad Jeziorem Tyberiadzkim. A ukazał się w ten sposób: Byli razem Szymon Piotr, Tomasz, zwany Didymos, Natanael z Kany Galilejskiej, synowie Zebedeusza oraz dwaj inni z Jego uczniów. Szymon Piotr powiedział do nich: «Idę łowić ryby». Odpowiedzieli mu: «Idziemy i my z tobą». Wyszli więc i wsiedli do łodzi, ale tej nocy nic nie ułowili.

A gdy ranek zaświtał, Jezus stanął na brzegu. Jednakże uczniowie nie wiedzieli, że to był Jezus. A Jezus rzekł do nich: «Dzieci, macie coś do jedzenia?» Odpowiedzieli Mu: «Nie». On rzekł do nich: «Zarzućcie sieć po prawej stronie łodzi, a znajdziecie». Zarzucili więc i z powodu mnóstwa ryb nie mogli jej wyciągnąć. Powiedział więc do Piotra ów uczeń, którego Jezus miłował: «To jest Pan!» Szymon Piotr, usłyszawszy, że to jest Pan, przywdział na siebie wierzchnią szatę – był bowiem prawie nagi – i rzucił się wpław do jeziora. Pozostali uczniowie przypłynęli łódką, ciągnąc za sobą sieć z rybami. Od brzegu bowiem nie było daleko – tylko około dwustu łokci.

A kiedy zeszli na ląd, ujrzeli rozłożone ognisko, a na nim ułożoną rybę oraz chleb. Rzekł do nich Jezus: «Przynieście jeszcze ryb, które teraz złowiliście». Poszedł Szymon Piotr i wyciągnął na brzeg sieć pełną wielkich ryb w liczbie stu pięćdziesięciu trzech. A pomimo tak wielkiej ilości sieć nie rozerwała się. Rzekł do nich Jezus: «Chodźcie, posilcie się!» Żaden z uczniów nie odważył się zadać Mu pytania: «Kto Ty jesteś?», bo wiedzieli, że to jest Pan. A Jezus przyszedł, wziął chleb i podał im – podobnie i rybę. To już trzeci raz Jezus ukazał się uczniom od chwili, gdy zmartwychwstał.

A gdy spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?» Odpowiedział Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś baranki moje». I znowu, po raz drugi, powiedział do niego: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?» Odparł Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś owce moje». Powiedział mu po raz trzeci: «Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?» Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: «Czy kochasz Mnie?» I rzekł do Niego: «Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego Jezus: «Paś owce moje. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz». To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to, rzekł do niego: «Pójdź za Mną!».

Piotr postanawia wrócić do zajęcia rybaka i wybiera się na połów. Inni uczniowie podążają wraz z nim. Czyżby był to powrót do szarej codzienności i sposób na zapomnienie o wszystkim, co się stało? Tego nie wiemy. Tak czy inaczej nic nie udaje im się złowić. Możliwe, że powodem niepowodzenia jest podejmowanie zajęcia bez Pana („beze Mnie nic nie możecie uczynić” - J 15,5). Tylko razem ze zmartwychwstałym Jezusem apostołowie mogą pełnić swoją misję. Nocny połów nie przynosi rezultatu. Zmartwychwstały Chrystus pojawia się na brzegu jeziora wczesnym rankiem. Jest jakby wschodzące słońce, które rozprasza ciemności mroku.

Jezus pyta o podstawowe potrzeby uczniów i pragnie im zaradzić. Wydaje im polecenie, które posłusznie wykonują, a wtedy wyciągają sieci pełne ryb. Chrystus wymaga od nich współpracy. Obdarza ich obficie dlatego, że słuchają Jego głosu. Nagradza ich posłuszeństwo.

W tej szarej codzienności rybaka, podczas cudownego połowu, pierwszym, który rozpoznaje działanie Boga i identyfikuje Jezusa, jest „umiłowany uczeń”. Tak subtelnie określa siebie Jan, autor czwartej Ewangelii. Jednak każdy z nas może być tym uczniem, którego Jezus miłował. Wystarczy dostrzegać, gdy Jezus przychodzi do nas w codzienności, gdy rozjaśnia mroki nocy w naszym życiu. On jest zawsze słońcem, które nie oślepia, ale rozprasza ciemności grzechu i daje nadzieję na pogodny dzień.

Godna pochwały jest również postawa Piotra. Gdy Jan pomaga mu rozpoznać Pana, ten spieszy na spotkanie z Chrystusem. Wydawać by się mogło, że zachowuje się trochę irracjonalnie, ponieważ ubiera szatę i rzuca się do wody. On chce jednak godnie stanąć przed Panem i bardzo się spieszy, aby tego dokonać. Łódź pełna ryb była zbyt wolna, a Piotrem kierował Boży pośpiech.

Gdy apostołowie wychodzą na ląd, odbywa się posiłek. Gdy Jezus błogosławi i łamie chleb, wszyscy już wiedzą, że to właśnie On. Warto nadmienić, że sieć, którą ciągnął Piotr, nie rozerwała się, choć pełna była ryb. Ta sytuacja wskazuje na jedno z głównych zadań pierwszego papieża. Otóż ma on być zwornikiem, który łączy Kościół w jedności.

Po posiłku dochodzi do dialogu Chrystusa z Piotrem. Przy ognisku Piotr trzykrotnie wyznaje, że kocha Jezusa. Kiedyś przy ognisku trzykrotnie się Go wyparł (J 18,15-18.25.26-27). Bardzo ciekawe, że Jezus nie pyta Piotra o powody zdrady, nie prosi go o wytłumaczenie, ani nie nakłada niemożliwych do spełnienia warunków. Pan pyta Piotra jedynie o miłość. Pozytywna odpowiedź Piotra na to fundamentalne pytanie jest wystarczająca, aby Jezus powierzył mu pieczę nad swoją owczarnią. Dlatego, że mnie miłujesz, paś baranki moje.

Zapytaj siebie:

• Jak często w codzienności przypominasz sobie o obecności Jezusa?
• Czy rozpoznajesz Go w napotkanych ludziach i wydarzeniach?
• Czy wierzysz, że zmartwychwstały Chrystus może rozproszyć mroki Twojego życia?

Panie Jezu, daj mi głębokie uczucie, że jesteś ze mną przez wszystkie dni mego życia. Pozwól mi dostrzegać Twoją obecność w braciach i siostrach oraz w wydarzeniach, które mnie spotykają. Bądź mi pomocą w wielorakich potrzebach moich. Daj ufność, że miłość wystarczy, abyś mnie przyjął i poprowadził nową drogą.

Staraj się zobaczyć, co dobrego dzisiaj zrobiłeś dla innych oraz jakie dobra otrzymujesz. Podziękuj, że jesteś narzędziem w rękach Boga, który dzięki Tobie okazuje dobro światu.