Niepodzielne serce.

Faryzeusze przystąpili do Jezusa i chcąc Go wystawić na próbę, pytali Go, czy wolno mężowi oddalić żonę. Odpowiadając zapytał ich: „Co wam nakazał Mojżesz?”. Oni rzekli: „Mojżesz pozwolił napisać list rozwodowy i oddalić”. Wówczas Jezus rzekł do nich: „Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych napisał wam to przykazanie. Lecz na początku stworzenia Bóg «stworzył ich jako mężczyznę i kobietę: dlatego opuści człowiek ojca swego i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem». A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela”. W domu uczniowie raz jeszcze pytali Go o to. Powiedział im: „Kto oddala żonę swoją, a bierze inną, popełnia cudzołóstwo względem niej. I jeśli żona opuści swego męża, a wyjdzie za innego, popełnia cudzołóstwo”. Przynosili Mu również dzieci, żeby ich dotknął; lecz uczniowie szorstko zabraniali im tego. A Jezus widząc to oburzył się i rzekł do nich: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego”. I biorąc je w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je.

Niepodzielne serce jest doświadczeniem człowieka, który mocno tkwi w Bogu i w mocy Jego Słowa. Choć jest faktem, że Słowo Boże trafia w samo serce człowieka, to jednak jest tego określony cel. Pod wpływem Słowa Bożego człowiek może doświadczyć zadowolenia, radości, przekonania, że jest na dobrej drodze życia. Ale w tym samym spotkaniu ze Słowem, może on doświadczyć zaniepokojenia, smutku, a nawet lęku. Dlaczego? Bo Słowo Boże otwiera człowieka na prawdę. Przyjąć prawdę o sobie samym nie jest łatwo. Człowiek wtedy może dostrzec pozytywy, ale też negatywy. Dlatego człowieka mogą spotykać tego typu doświadczenia, które można określić mianem – podzielonego serca. Jednak autentyczne trwanie w darze Słowa Bożego, niezależnie od doświadczeń życia, prowadzi człowieka do całkowitego zaufania Bogu oraz zupełnego zdania się na Niego i na Jego świętą wolę. A więc prawdziwe trwanie w Słowie Bożym prowadzi ostatecznie do doświadczenia pokoju i wyzbycia się lęku, a więc do doświadczenia, które można określić mianem – niepodzielnego serca.

Tajemnica i obietnica Bożego Królestwa leży właśnie w umiejętności otwarcia się na Boga i Jego wolę. Szuka się jej w życiowym powołaniu, małżeńskim lub kapłańskim, ale także w posłudze miłosierdzia i w ofiarnej pracy. Wolą Boga nie jest sprowadzania na człowieka doświadczenia podzielonego serca, które staje się takim w momencie zagubienia woli Bożej, a szukaniu tylko własnej woli. Tak dzieje się często, kiedy górę bierze ludzki egoizm. Gorzkim owocem takiego mechanizmu są rozbicia wspólnot małżeńskich. Początkiem owego gorzkiego owocu jest brak otwartości na Boga, na Jego Słowo, na Jego wolę. Wola Boga jest doświadczeniem niepodzielnego serca, które staje się takim w momencie rezygnacji z własnych planów i zupełnego zdania się na Boga. To jest postawa szczera, podobna do postawy dziecka, który ufa rodzicom, chce być u ich boku i żyje w prawdzie. Takiej postawy otwartości i zaufania wobec Boga potrzeba człowiekowi w spotkaniu z Bożym Słowem. Ono prowadzi człowieka do najpiękniejszego doświadczenia – niepodzielnego serca.

Warto zapytać:

Kiedy w osobistym praktykowaniu lectio divina wchodzimy w etap medytacji (meditatio), pamiętajmy, że centralnym pytaniem tego etapu jest zapytanie o wolę Bożą – co Pan Bóg pragnie nam powiedzieć przez swoje Słowo, które do nas kieruje?