Jezus powiedział do Żydów:

«Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli ktoś spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje Ciało, wydane za życie świata».

Sprzeczali się więc między sobą Żydzi, mówiąc: «Jak On może nam dać swoje ciało do jedzenia?»

Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli nie będziecie jedli Ciała Syna Człowieczego ani pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym.

Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim.

Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie. To jest chleb, który z nieba zstąpił – nie jest on taki jak ten, który jedli wasi przodkowie, a poumierali. Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki».

Ewangelista Jan ukazuje nam znak chleba. Po cudownym rozmnożeniu pięciu jęczmiennych chlebów, gdy lud ponownie przychodzi do Jezusa, Ten wygłasza swoją mowę eucharystyczną, w której mówi swym słuchaczom o chlebie żywym. Z czasem przeradza się ona w polemikę z faryzeuszami. Uczeni nie rozumieją słów Mistrza z Nazaretu mówiącego, że Jego Ciało jest prawdziwym pokarmem, a krew prawdziwym napojem. Spierają się pomiędzy sobą, jak to jest możliwe, żeby dał On im swoje Ciało do jedzenia. W konsekwencji ta trudna, aczkolwiek fundamentalna, mowa przyczyniła się do tego, że wielu spośród uczniów odeszło od Jezusa, już z nim nie chcieli chodzić, ponieważ ta nauka ich przerosła.

Gdzie kończy się wiedza, zaczyna się wiara. W tym fragmencie słyszymy słowa, które jednych oddaliły od Jezusa, innych znowu pociągnęły. A czy mnie one pociągają? Jak ja rozumiem tę naukę? Chrystus objawia nam, że Jego Ciało jest Chlebem żywym i każdy, kto z wiarą będzie je spożywał, będzie żył na wieki. Ludzi od wieków fascynowała oraz pociągała nieśmiertelność, chęć życia bez końca. W najstarszych mitach i podaniach przebija tęsknota za nieśmiertelnością, przewijają się różne motywy poszukiwania pokarmu, który zapewniałby człowiekowi życie wieczne.

Również współcześnie odczuwamy ten sam głód. Odpowiedź na pytanie, jak możemy osiągnąć ten cel naszych westchnień, daje nam Jezus, wskazując nam swe najświętsze Ciało. Domaga się On od nas nie tylko wiary w swą Osobę, lecz również tego, byśmy spożywali ten pokarm, który On nam daje i którym jest On sam. Trzeba nam z wiarą w Jego realną obecność spożywać Jego Ciało i Krew; chociaż zmysły mówią nam, że jest to tylko chleb i wino, to przez słowa konsekracji i Bożego Ducha te dary stają się samym Bogiem - cichym i pokornym, ofiarującym nam siebie samego. Jak jest to możliwe? Jezus tłumaczy, że tych wymagań nie możemy przyjmować jedynie cieleśnie, lecz w duchu, ponieważ to „Duch daje życie”. Doniosłość tych Jezusowych słów uczniowie poznali podczas ostatniej wieczerzy. Po Jego odejściu do nieba, gromadzą się, aby sprawować Eucharystię jako misterium śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, aż przyjdzie.

Już od starożytności symbolem miłości Chrystusa, objawiającej się nam podczas Najświętszej Ofiary, jest pelikan. Znana informacja, że pelikan karmi młode swoją własną krwią sprawiła, że stał się on symbolem ofiarności, poświęcenia i miłości rodzicielskiej. Ludzie przyglądając się temu, jak pelikany wyścielały swe gniazda puchem wyrywanym z własnej piersi, wyobrażali sobie, że w ten właśnie sposób karmią swoje dzieci. Legenda opowiada, że pelikana cechuje wielka miłość do swych piskląt. Gdy młode dorastają, skubią rodziców dziobami, przez co zostają odtrącone nieraz tak mocno, że ciosy te okazują się śmiertelne. Potem żałują tego, co uczyniły i po trzech dniach matka otwiera swym dziobem własną pierś i skrapia pisklęta własną krwią, ożywiając je. Inna wersja mówi o tym, że stare pelikany karmią swoje dzieci krwią tak długo aż same umierają. Św. Tomasz z Akwinu, w hymnie eucharystycznym Adorote te devote– „Zbliżam się w pokorze”, zapisał: „Ty, co jak Pelikan Krwią swą karmisz lud, przywróć mi niewinność, oddal grzechów brud, oczyść mnie Krwią swoją, która wszystkich nas jedną kroplą może obmyć z win i zmaz”. Jest to przepiękny symbol miłości i ofiary Chrystusa, który umarł, aby przywrócić nam utracone przez grzech życie. On daje nam siebie samego. Eucharystia nie jest Jego symbolem, lecz jest to On sam, Zmartwychwstały Pan, karmiący nas własnym Ciałem i Krwią, posilając nas na życie wieczne.

Warto zapytać:

• Czy wierzę w realną obecność Jezusa w Eucharystii?
• Co czuję, gdy słyszę, jak Jezus mówi ze stanowczością, że jeśli chcę mieć w sobie życie, muszę karmić się jego Ciałem i Krwią? Czy te słowa mnie przekonują?
• Jak często po przyjęciu Komunii Świętej myślę o tym, że Jezus trwa we mnie, a ja w Nim, że żyję Jego życiem?
• Jaki wpływ na moją codzienność ma przyjęcie Chrystusa w Eucharystii?

Pochyl się nad słowami XVII-wiecznej pieśni, niech twoja modlitwa będzie dziękczynieniem Bogu za ten cenny dar Jego wcielonej miłości.