CZYTAJ!

Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie. Wtedy otworzył swoje usta i nauczał ich tymi słowami: «Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni. Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię. Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni. Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią. Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą. Błogo-sławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi. Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie.

Przez całe lata wroga chrześcijaństwu propaganda nazywała Uroczystość Wszystkich Świętych „dniem zmarłych”, dniem powagi, zadumy i refleksji. Wtedy chciano celowo zniszczyć chrześcijański charakter tego dnia i wyrugować z kalendarza Uroczystość Wszystkich Świętych. I niestety coś nam pozostało z tego w naszym myśleniu. Dzień Zmarłych, Dzień Zaduszny, wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych przypada jutro „2 listopada”, a nie „1 listopada”. Dziś obchodzimy uroczystość Wszystkich Świętych, dzień w którym czcimy tych, którzy już żyją w prawdziwej wspólnocie Boga. I jest to święto bardzo radosne.

W tradycji chrześcijańskiej było to jedno z największych świąt, dzień wielkiego świętowania. Dzień, w którym wszyscy chrześcijanie powinni byli sobie uświadomić, że Bóg każdego człowieka powołuje do świętości. I z racji tego, że był to dzień świąteczny, wolny, w tym właśnie dniu po południu, jakby w wigilię Dnia Zadusznego, wierni udawali się już na cmentarze, by tam się modlić o świętość dla zmarłych i uświadomić sobie przemijalność ludzkiego życia. I tak pozostało.

Niestety, musimy sobie powiedzieć otwarcie, że kwiaty, wieńce i znicze chyba zupełnie zdominowały charakter dzisiejszego dnia. Gdzieś w zabieganiu, jakby wśród grobów i przygotowań, wśród rodzinnych uroczystości, zagubiliśmy myśl o Wszystkich Świętych i myśl o naszej osobistej świętości.

Dodatkowe zamieszanie w naszym sposobie przeżywania dzisiejszego dnia przynosi  amerykanizm - „Halloween”. Kilkanaście lat temu niewielu Polaków wiedziało co to jest takiego. W dniach, które dla nas są naznaczone szczególną pamięcią o świętych i zmarłych, w Stanach Zjednoczonych wiele domów udekorowanych jest postaciami szkieletów, duchów i wampirów. Dzieci w szkole z nauczycielami czy w domu z rodzicami drążą w dyni wizerunki twarzy, aby ją potem podświetlić i powiesić na balkonie, aby straszyły ludzi oraz odstraszały demony i złe duchy. Z pozoru niewinne zabawy dzieci, czy raczej zabawy rodziców o umysłach dzieci, są odkryciem dla nas współczesnych.

Jest to stary, celtycki, pogański zwyczaj. Uważano, że w nocy z 31 października na 1 listopada duchy zmarłych powracały do swoich dawnych domów, by odwiedzić żyjących. Ta tradycja starożytnych Celtów zaczyna odradzać się nie tylko w Stanach Zjednoczonych, ale także w Europie i w Polsce. To rzekomo „wesołe święto” jest nagłaśniane przez media, a dzieci w szkołach na zajęciach pod okiem swej pani drążą dynie, które potem ojcowie wraz z dzieci wieszają na balkonach czy w oknach swoich domów. Mało kto wie, że jest to także święto satanistów.

Halloween ewidentnie spłyca i ośmiesza wartość życia duchowego i pozagrobowego, a czyni to z tym większą perfidią, że wzywa do zabawy w dniach, kiedy my chrześcijanie obchodzimy Uroczystość Wszystkich Świętych i wspominamy pamięć naszych zmarłych. Zwyczaj ten jest przeciwny wierze Kościoła. Jest niezgodny z wyznawaną wiarą w życie wieczne i w wieczny los naszych zmarłych. Kościół opiera swą naukę na Bożym objawieniu przyniesionym przez Jezusa Chrystusa, stąd wierzymy, że tylko On jest fundamentem naszego życia, źródłem nadziei i wiary, że nasze życie, choć się zmienia to jednak się nie kończy. Panu Zmartwychwstałemu polecamy naszych zmarłych, gdyż są w Jego rękach.

Gromadząc się na Eucharystii, co jest najpiękniejszym świadectwem pragnienia świętości, i chodząc dziś pośród grobów naszych bliskich, wznieśmy się jednak myślami ponad groby i bardziej pomyślmy o naszym powołaniu do świętości. Wszyscy jesteśmy powołani do świętości. Droga naszego życia jest naszą drogą do świętości. Dlatego dzisiejsza Uroczystość, przeżywana w duchu chrześcijańskim, ma w swym założeniu rozpalić w nas pragnienie tęsknoty za innym życiem, za życiem błogosławionych. Ma uczyć szukania świętości zarówno u tych, którzy już zakończyli swoje życie, jak i u tych, którzy żyją obok nas i w nas samych.

Jako chrześcijanie potrzebujemy takiej nadziei, która wszystko przetrzyma, która jest mocniejsza nawet od bólu rozstania ze zmarłymi. Taką nadzieję przynosi nam Jezus Chrystus. To On nas uczy, że prawdziwe skarby, dla których warto się poświęcać, odsłaniają się zawsze dopiero w obliczu śmierci. Wtedy objawia się pełna prawda o nas.

Szczególnym darem Bożego wezwania i zaproszenia jest dar Słowa Bożego - słowa Bożych błogosławieństw, które są czytelne, zrozumiałe i nie wymagają dodatkowego tłumaczenia ani komentarzy. Obietnice błogosławieństw są i powinny być źródłem naszej największej radości. Czytaj więc i rozważaj: Błogosławieni ubodzy w duchu...!