Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale, a z Nim wszyscy aniołowie, wtedy zasiądzie na swoim tronie pełnym chwały. I zgromadzą się przed Nim wszystkie narody, a On oddzieli jednych [ludzi] od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów. Owce postawi po prawej, a kozły po swojej lewej stronie. Wtedy odezwie się Król do tych po prawej stronie: "Pójdźcie, błogosławieni u Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata!
Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść;
byłem spragniony, a daliście Mi pić;
byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie;
byłem nagi, a przyodzialiście Mnie;
byłem chory, a odwiedziliście Mnie;
byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie".
Wówczas zapytają sprawiedliwi: "Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie? spragnionym i daliśmy Ci pić? Kiedy widzieliśmy Cię przybyszem i przyjęliśmy Cię, lub nagim i przyodzialiśmy Cię? Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie?" A Król im odpowie: "Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili".
Wtedy odezwie się i do tych po lewej stronie: "Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom!
Bo byłem głodny, a nie daliście Mi jeść;
byłem spragniony, a nie daliście Mi pić;
byłem przybyszem, a nie przyjęliście Mnie;
byłem nagi, a nie przyodzialiście Mnie;
byłem chory i w więzieniu, a nie odwiedziliście Mnie."
Wówczas zapytają i ci: "Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym albo spragnionym, albo przybyszem, albo nagim, kiedy chorym albo w więzieniu, a nie usłużyliśmy Tobie?" Wtedy odpowie im: "Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, czego nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, tegoście i Mnie nie uczynili". I pójdą ci na mękę wieczną, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego».

W Ewangelii Mateusza odkryjemy cztery wielkie zbiory przypowieści: siedem opowiadań o królestwie niebieskim (13, 1-52), dwa o braterskich obowiązkach (18, 15-17. 21-35), trzy przypowieści groźby (21, 28 – 22, 14) i siedem o czasach ostateczny (24, 32 – 25, 46). Jedna Mateuszowa przypowieść o zagubionej owcy (18, 12-14) zapowiada temat zatroskania o najmniejszych i odrzuconych, lecz dopiero paralelna przypowieść u Łukasza stanowi integralną cześć większego zbioru na temat miłosierdzia Bożego. Łukasz zgrupował trzy przypowieści: o zagubionej owcy (15, 3-7), o zagubionej drachmie (15, 8-10) i o marnotrawnym synu (15, 11-32), z których każda dorzuca jakiś nowy rys wzbogacający obraz miłosierdzia Bożego.

W przypowieść o sądzie ostatecznym lub o braciach najmniejszych (25, 31-46) powtarza się wyrażenie o obietnicy królestwa dla "najmniejszych": głodnych, spragnionych, przybyszów, nagich, chorych i więźniów. Wyróżnia się sześć kategorii członków wspólnoty z różnych powodów marginalizowanych, którzy jednak dzięki pomocy innych ("błogosławionych [u] Ojca mojego") mogą wytrwać w wierze. Ich pomoc, zaangażowanie, służba zostanie nagrodzona przez Króla i Pana. Boża łaskawość (miłosierdzie) zwraca się ku tym najmniejszym poprzez Jezusa i w Jezusie (Synu Człowieczym). Za działaniem Jezusa stoi Bóg, dobry Pasterz i Ojciec.

Tych po prawej stronie król nazywa z gr. eulogemenoi - "błogosławieni". Otrzymują oni królestwo, ponieważ świadczyli miłosierdzie. Przypowieść przywołuje sześć uczynków miłosierdzia: udzielanie pokarmu i napoju głodnym i spragnionym; ofiarowanie schronienia podróżnym i odzienia nagim; odwiedzanie chorych i uwięzionych. Brak wielu innych, np. pomoc ofiarom napaści, nieszczęść, takich jak śmierć bliskich lub troska o chorych psychicznie.

Szczególnie wrażliwym na ludzką biedę i odrzucenie okazał się kolejny świadek prawdy z tej ziemi - Josef Martin Nathan. Urodzony 11 listopada 1867 r. w Tłustomostach k. Kietrza (Głupczyc). Pochodził z czeskiej rodziny rzemieślniczej, używającej początkowo nazwiska Notan, a później zmienionej na Nathan. Józef był najmłodszy z trzech synów nauczyciela Józefa i Antoniny z Oderskich. Został ochrzczony w kościele parafialnym w Kietrzu. Najpierw uczęszczał do gimnazjum w Raciborzu i Głubczycach, a w 1877 r. rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym we Fryburgu, które po rocznej przerwie (na służbę wojskową) kontynuował we Wrocławiu. Święcenia kapłańskie przyjął 23 czerwca 1891 r. Pierwszą placówką duszpasterską była parafia w Zawiszycach, a rok później został przeniesiony do Branic, gdzie w 1897 r. objął urząd proboszcza, założył Katolicki Związek Budowniczych, Rzemieślników i Pracowników i rozpoczął budowę olbrzymiego kompleksu szpitalnego dla osób chorych umysłowo. Wokół szpitala rozrosło się całe "miasteczko miłosierdzia" (26 obiektów szpitalnych i pomocniczych). W 1904 r. powstała Fundacja Najświętszej Maryi Panny, które zapewniała leczenie i opiekę ok. 1700 psychicznie i nerwowo chorym - owym "najmniejszym". Do pomocy i posłudze wśród chorych ks. prałat Nathan sprowadził siostry marianki (SMI - Zgromadzenie Sióstr Maryi Niepokalanej). Funkcję dyrektora szpitala powierzył swemu bratu lekarzowi, samemu zabiegając o fundusze dla tak rozbudowanego dzieła. Fundacja dysponowała własną cegielnią, piekarnią, warsztatami rzemieślniczymi oraz zakładem ogrodniczym. Ks. Nathan był aktywnym działaczem społecznym, z ramienia partii Centrum był deputowanym do parlamentu Rzeszy Niemieckiej (1914-1918). W 1924 r. został mianowany administratorem apostolskim (komisarzem), w 1938 r. wikariuszem generalnym i biskupem pomocniczym dla części sudeckiej Archidiecezji Ołomunieckiej. Sakrę biskupią przyjął 6 czerwca 1943 r. w kościele Branickim św. Rodziny z rąk biskupa warmińskiego M. Kallera.

Podczas okupacji władze hitlerowskie wielu chorych z zakładu w Branicach poddały sterylizacji, ok. 500 osób skazały na śmierć w obozach zagłady. Bp Nathanowi udało się jednak wstrzymać dalszą eksterminację, a w kwietniu 1945 r. w dramatycznych okolicznościach wojennych, po wynegocjowaniu wstrzymaniu działań, wraz z ok. 600 pacjentami opuścił Branice i udał się w czeskie Sudety.  W tym samym roku powrócił do Branic i od razu przytępił do odbudowy i uruchomienia szpitala. W tym czasie zrzekł się jurysdykcji kościelnej, przekazując swoją władzę na ręce prymasa Polski kard. A. Hlonda. Mimo to w grudniu 1946 r. został wysiedlony przez władze komunistyczne do Czechosłowacji. Zmarł 30 stycznia 1947 r. w klasztorze Sióstr Miłości Bożej, pochowany na cmentarzu miejskim w Opawie.

"Miasteczko Miłosierdzia" do dziś służy chorym i przypomina o swoim założycielu. Życie bpa Nathana było posługą dla chorych i cierpiących. Zasłużył na błogosławioną nagrodę. W kontekście współczesnych tendencji eugenicznych i braku szacunku do życia ludzkiego potrzeba zapytać:

• Kogo zaliczymy dziś do tych ewangelicznych "najmniejszych"?
• Zgodnie z ewangeliczną perspektywą "sprawiedliwość" to także miłosierdzie (por. 5, 7; 18, 33; 23, 23). Co trzeba czynić, by być zaliczonym do grona sprawiedliwych?
  
• Kto zasłużył na miano "błogosławionych u Ojca mojego"?
  

Boże, Ty w Swojej dobroci, miłości i mądrości obdarzyłeś biskupa Józefa Marcina Nathana obfitością Swoich darów i pozwoliłeś pomnażać je w służbie Bogu i ludziom, zwłaszcza chorym. Panie, Ty sprawiłeś, że przez jego całkowite oddanie się Tobie wielu cierpiących braci i sióstr zrozumiało Twój zamysł, wytrwało w trudnej godzinie krzyża i czuło się zjednoczonymi w Chrystusem cierpiącym za zbawienie świata. Prosimy Cię gorąco, aby przykład biskupa Nathana pobudzał nasz umysł, wolę i serce do rozumienia i rozwijania wszystkiego, czym nas obdarzysz dla Twojej chwały, pożytku bliźnich i naszego szczęścia. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

Modlitwa za przyczyną sługi Bożego bpa J.M. Nathana

Włącz się w konkretne dzieło charytatywne na terenie swojej parafii, diecezji, w ramach Cartias Polska. W miarę możliwości finansowych wspieraj akcje dobroczynne. Wspieraj uczciwe organizacje, inicjatywy, akcje pomocy osobom chorym i zepchniętym na margines społeczny.