Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i że Ty ich umiłowałeś, tak jak Mnie umiłowałeś.

Treścią modlitwy o jedność jest nie tyle wołanie o zachowanie pełnej jedności w Kościele (ekumenizm), ile prośba o jedność chrześcijan w Ojcu i Synu. Każdy wierzący potrzebuje jedności z Bogiem, z drugim człowiekiem, z otaczającym go światem oraz z samym sobą. Orędzie jedności powinno być wciąż przekazywane, o jedność trzeba się nieustannie modlić na wzór Jezusa. On modli się, aby jedność wierzących z Nim i z Ojcem oraz wzajemna jedność Jego z Ojcem stała się gwarantem ładu w świecie, aby świat „uwierzył” w posłannictwo Syna – Zbawiciela świata. W wierszu 23. Jezus prosi, byśmy w tej jedności wszyscy osiągnęli spełnienie (gr. telos – „cel, kres, dojrzałość”). Jedność stanowi zatem cel naszej samorealizacji i ocalenie wiary w świecie. Brak jedności wśród chrześcijan jest bowiem zgorszeniem dla świata. Pełną jedność możemy osiągnąć dopiero wtedy, gdy sam Bóg wszystko w nas doprowadzi do jedności. Chodzi o osiągnięcie jedności pomiędzy prawdami i zasadami poznawanymi i uznawanymi za słuszne a wyznawanymi i uznawanymi w życiu. Taka jedność prawdy i życia integruje wewnętrznie, scala, czyni chrześcijan silniejszymi i wolnymi (J 8, 31n), zwłaszcza w sytuacji prześladowań i zagrożenia.

Oprawcy często nie potrafili zrozumieć, skąd u chrześcijan tyle spokoju i wewnętrznej siły? Niejeden więzień obozu koncentracyjnego miał odwagę stawać w obronie prześladowanych współwięźniów (np. św. Maksymilian Kolbe), wielu modliło się za swoich oprawców, przebaczali im i z wielkim spokojem przyjmowali swój krzyż! Tak było również w przypadku sługi Bożego o. Józefa Słupiny.

Urodził się 4 marca 1880 r. w Królewskiej Hucie (Chorzowie). Był synem Jana (górnika) i Dominiki z domu Stoppa. W księdze metrykalnej nazwisko Słupina zapisano jako „Skupina”. Chrzest Józefa miał miejsce 7 marca 1880 r. w kościele parafialnym św. Barbary. W tradycyjnym środowisku górniczym kształtowano ludzi zdecydowanych i głęboko religijnych. Józef swoją edukację podstawową otrzymał w rodzinnym mieście, a w 1898 r. przeniósł się do Krakowa, gdzie rozpoczął naukę w niższym seminarium Zgromadzenia Księży Misjonarzy na Kleparzu (dzielnica Krakowa). Wybór szkoły zdecydował o jego powołaniu życiowym. Kontynuował zatem studia filozoficzne i teologiczne w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy w Krakowie. Tam też przyjął święcenia kapłańskie w 1906 r. Pierwsza praca duszpasterska związana była z posługą kapelana więzienia i szpitala w Krakowie. Głosił misje ludowe, był troskliwym dyrektorem Stowarzyszenia Dzieci Maryi oraz sumiennym opiekunem kleparskiego kościoła św. Wincentego à Paulo.

15 lipca 1940 r. został aresztowany wraz z grupą współbraci i uwięziony w krakowskim więzieniu na Montelupich, a następnie wywieziony do obozu koncentracyjnego w Auschwitz. 30 sierpnia 1940 r., w dniu przywiezienia do obozu, osłabiony cierpieniem i ciężkimi warunkami, w stroju duchownym i z różańcem w ręku, został zamordowany przez jednego z esesmanów.

Nagła śmierć męczeńska zjednoczyła kapłana ze swoim Mistrzem. Ofiarą życia „złożył dobre wyznanie” (por. 1 Tm 6, 13) i na wzór Apostoła mógł stwierdzić: „(…) cierpiąc za was, i w moim ciele dopełniam braki cierpień Chrystusa za jego Ciało, którym jest Kościół. Stałem się Jego sługą zgodnie z zadaniem, które Bóg mi wyznaczył względem was, aby wypełnić słowo Boże, tajemnicę ukrytą od wieków i pokoleń. Właśnie teraz została ona objawiona Jego świętym” (Kol 1, 24-26; tłum. Edycji św. Pawła). Dopełnienie – utożsamienie – zjednoczenie w cierpieniu jest owocem osobistego wyboru i modlitwy na wzór Jezusa. Uczeń może osiągnąć taką zażyłość z Bogiem dopiero wtedy, gdy On sam wszystko doprowadzi w nim do jedności: „Kto samym sobą, ten staje się zdolny również do jedności z innymi. I odwrotnie: własną niepowtarzalność możemy dostrzec tylko wtedy, gdy odkryliśmy naszą jedność z innymi, z Bogiem i z kosmosem. Nie można powiedzieć, że jedność ta po prostu istnieje. Nieustannie musimy o nią zabiegać”

Prosimy Cię, Panie, ukaż się każdemu z nas jako Pan, który paschalną mocą odradza i ożywia swoich uczniów; ukaż się nam z całą delikatnością Twojej obecności, z całą mocą Twego Ducha. Prosimy Cię, otwórz nasze oczy, byśmy dostrzegli, jak Ty ożywiasz, odradzasz i na nowo jednoczysz nasz rozproszony świat, jak nie przestajesz być nadzieją odbudowania jedności we wspólnotach, w Kościele i w społeczeństwie. Udziel nam łaski poznania zagrażającego nam zła, podziałów, które gromadzą się w głębi naszych serc, byśmy potrafili dostrzec rankiem i o świcie Twoją obecność, również w najprostszych znakach,poprzez które objawiasz się zwykle w Twoim Kościele.

C.M. Martini, Ludu mój, wyjdź z Egiptu, 52.

Parę lat temu Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu orzekł, że wieszanie krzyży w szkolnych klasach to naruszenie „prawa rodziców do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami” oraz pogwałcenie „wolności religijnej uczniów”. Warto w tym kontekście przywołać przykłady męczenników naszych czasów, którzy oferują przesłanie pokoju i jedności; są dowodem w procesie tego świata: „[Duch] zaś, gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie” (J 16, 8). Chrześcijanin winien odważnie przyznawać się do swojej wiary, bronić jej, być świadomym orędownikiem pokoju i jedności w świecie.

ks. Jan Kochel

rys. Franciszek Kucharczak