„Nauczycielu dobry, co mam czynić?” – wciąż wielu stawia to pytanie Jezusowi, gdyż tak trudno dzisiaj o autentycznych nauczycieli i wychowawców. Wydaje się, że młodzi przestają stawiać pytania swoim rodzicom, wychowawcom, duszpasterzom. Brak im autorytetów! Coraz częściej szukają odpowiedzi sami, np. w środkach społecznego przekazu: Internecie, telewizji, prasie... Doskwiera im tęsknota za zwykłą rozmową, poczuciem więzi, za wspólnotą!

Jezus, odpowiadając na pytanie bogatego młodzieńca, mówi: „Czemu Mnie nazywasz dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg” (Mk 10, 17-22). Jeżeli słowa i czyny wychowawcy zostaną oderwane od źródła, przestają być prawdziwe: „Tylko Bóg jest dobry – tzn. w Nim i tylko w Nim wszystkie wartości mają swe pierwsze źródło i ostateczne spełnienie... Bez Niego – bez odniesienia do Boga – cały świat wartości stworzonych zawisł jakby w próżni. Traci również swoją przejrzystość, swą wyrazistość” (por. Jan Paweł II, List do młodych, nr 4). Jeżeli rodzic, wychowawca, kapłan zabiegają o uznanie, to jednocześnie nie mogą zapomnieć o słowach Jezusa: „A wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy jesteście braćmi. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus. Największy z was niech będzie waszym sługą” (Mt 23, 8-11). Prawdziwie dobry jest więc Bóg; On w swoim Synu jest pierwszym Nauczycielem, Ojcem, Mistrzem-Przewodnikiem, ponieważ „sam pierwszy nas umiłował” (1 J 4, 19). Tylko ten kto kocha, może stawiać innym wymagania: „Wtedy Jezus spojrzał na niego z miłością i rzekł mu: «Jednego ci brakuje. Idź, sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną»” (Mk 10, 21). „Nie lękajcie się Miłości, która stawia człowiekowi wymagania” – wzywa papież Polak (por. List do młodych, nr 10).

Teodor urodził się 4 sierpnia 1839 r. w Sobociskach na Dolnym Śląsku. Christophowie byli niezamożną rodziną niemiecką. Ojciec pełnił funkcje kierownika szkoły i organisty, matka – osoba skromna i pobożna – miała szczególny kult do Matki Boskiej Bolesnej. Po ukończeniu szkoły elementarnej Teodor wraz z bratem Wojciechem chciał rozpocząć naukę w gimnazjum. Wiązało się to jednak z dużymi wydatkami. By skrócić czas trwania nauki, istniała możliwość zdania egzaminu do wyższej klasy. W tej sytuacji potrzeba było odpowiedniego przygotowania, zwłaszcza z łaciny. Takim przygotowaniem synów organisty w Sobociskach zajął się emerytowany proboszcz ks. Józef Helmich (zaciągnięty dług Teodor spłacił potem przygotowując w podobny sposób około 200 chłopców). Zanim ukończył studia teologiczne, pracował ciężko w kopalni. W czerwcu 1864 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Chorzowie Starym i Krapkowicach, a przez resztę swojego życia jako proboszcz w parafii Miasteczko Śląskie. Z tą miejscowością związał na trwałe swoje życie, tutaj zasłynął jako wielki opiekun ubogich, wychowawca młodzieży i święty kapłan. Zwłaszcza jego troska o biednych chłopców, którym umożliwiał podjęcie nauki w gimnazjum, utkwiła w pamięci miejscowej ludności.

Praca nauczyciela, wychowawcy, katechety to dzisiaj codzienne, często bardzo absorbujące zajęcia kapłana. Jednak w drugiej połowie XIX w. wyglądało to zupełnie inaczej. Na plebanii i u sióstr służebniczek stale mieszkało od 3 do 12 chłopców, którzy pochodzili głównie z Górnego Śląska. Ks. Christoph uczył ich i przygotowywał do egzaminów. Opracował nawet ramowy plan zajęć, które rozpoczynały się o godz. 8.00, z krótką przerwą na drugie śniadanie. Po obiedzie, od 14.00 do 18.00 znów trwały zajęcia z przerwą o godz. 16.00. Ks. Christoph uczył za darmo, czasami tylko pobierał skromną opłatę za wyżywienie. Uczył też protestantów i Żydów. Jedynym ograniczeniem w przyjmowaniu uczniów była troska o to, by nie zaniedbać podstawowych obowiązków kapłańskich. Uczniowie modlili się wspólnie z ks. Teodorem i codziennie rano uczestniczyli we Mszy św., najczęściej w charakterze ministrantów. Życie wspólnotowe było charakterystyczną cechą tej formacji. Ks. Teodor lubił uczyć. Wyznał w jednym z listów do swojej siostry: „Dzieci są najlepszym moim towarzyszem tak, że chętnie rezygnuję z wszystkiego innego. W ich towarzystwie ustrzegę się od wszelkiego zła, które przy innych towarzystwach łatwo się wkrada”. Ks. Christoph wspierał swoich wychowanków również w czasie studiów, a ich sukcesy w nauce sprawiały mu największą radość. Dokładna lista wychowanków jest trudna do ustalenia. Znane są nazwiska 23 księży diecezjalnych, 31 zakonników z różnych zgromadzeń. Wśród uczniów byli także późniejsi lekarze, nauczyciele, prawnicy.

„Kapłan zanurzony w Chrystusa” – w ten sposób nazwał ks. Teodora Christopha biskup gliwicki Jan Wieczorek w homilii wygłoszonej z okazji setnej rocznicy jego śmierci: „[Kapłan] zatopiony w ciągu dnia, a nawet w nocy na modlitwie, zafascynowany Chrystusem, promieniował, oddziaływał na innych i prowadził ich do Boga... Pamięć o nim jest wciąż żywa, żyją jego dzieła; jest on duchowo obecny wśród nas i przynagla, byśmy ciągle zanurzali się w Chrystusa. Zanurzyć się mamy w Chrystusa – Nauczyciela, Sługę, zanurzyć się mamy w Jego ofiarę i krzyż. Przyjąć Chrystusa i iść za Nim przez życie – to równocześnie jakaś fundamentalna zasada ewangelizacji, którą w dzisiejszym świecie chcemy realizować” (Miasteczko Śl., 10 lutego 1993 r.). Ks. Teodor Christoph zmarł w opinii świętości 10 lutego 1893 r. w swojej parafii w Miasteczku Śląskim k. Tarnowskich Gór.

Już za życia ks. Christopha wierni mówili o nim: „To święty!”. Taką opinią wśród wiernych Miasteczka i okolic cieszy się do dziś. Trwa proces informacyjny, a przekonanie o świętości proboszcza z Miasteczka Śląskiego prowadzi niektórych do wypraszania łask za jego pośrednictwem. Grób świątobliwego kapłana jest szczególnym miejscem pamięci i miłości wiernych. Ziemię z jego grobu zabierają ze sobą maturzyści i studenci zdający egzaminy. Wierzą, że ks. Christoph pomoże im tak, jak za życia pomagał swoim wychowankom.

„Nauczycielu dobry, co mam czynić?” – wciąż pytamy Chrystusa, pytamy ks. Christopha, pytamy współczesnych nauczycieli. Uczmy się od nich, módlmy się za nich i wspierajmy ich w wielkiej misji, która ma korzenie w Jedynym Nauczycielu – Jezusie Chrystusie.

Warto zapytać:

Apostolat Wspierania Powołań im. ks. Teodora Christopha posiada dziesięciopunktowy plan celów i zadań. Wśród nich znajdują się m.in. następujące: Członkowie Apostolatu gromadzą się, w miarę możliwości, raz w miesiącu na wspólnej modlitwie. Zalecanym dniem spotkań jest pierwszy czwartek lub pierwsza sobota miesiąca (nr 5); Członkowie Apostolatu utrzymują duchową więź z seminarium duchownym, zaś animator troszczy się o to, aby w gablotkach parafialnych były podane aktualne informacje o życiu WSD (nr 8); Działalność Parafialnego Koła Apostolatu winna się szczególnie zaznaczyć w czasie Kwartalnych Dni Modlitw o Powołania do Służby w Kościele (nr 9) oraz w każdy pierwszy czwartek miesiąca!

ks. Jan Kochel

rys. Franciszek Kucharczak