Panna wierna (Virgo fidelis)

2018-04-19

wprowadzenie

CZYTAJ!
Łk 2,16-19

[Pasterze] poszli szybko i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie. A gdy Je zobaczyli, opowiadali, co im zostało objawione o tym Chłopcu. Wszyscy, którzy to usłyszeli, dziwili się temu, co pasterze im mówili. A Maryja zachowywała wszystkie te słowa i rozważała je w swoim sercu.

Maryja, jako Matka Chrystusa – Kapłana, może być również wzywana słowami tej pięknej inwokacji litanijnej: „Panno wierna”. Jej wierność Ojcu niebieskiemu była wielokrotnie wypróbowana w doświadczeniach życiowych, zanim objawiła się w pełni pod krzyżem Syna. Zwłaszcza św. Łukasz zatroszczył się o to, aby w „ewangelii dzieciństwa Jezusa” dokładnie przedstawić reakcje Maryi na Boże objawienia: Jej zakłopotanie (1,29), trudności (1,34), zdziwienie wywołane proroctwem Symeona (2,33), niemożność zrozumienia słów dwunastoletniego Syna w świątyni (2,50). W obliczu tajemnicy przerastającej Jej możliwości poznawcze, Maryja zastanawia się dłużej nad tym, co słyszy i wraca ciągle na nowo do wydarzeń, w których uczestniczyła. Zachowuje o nich żywą pamięć i rozważa je w sercu (2,19.51).

Wrażliwa na słowo Boże, poddaje mu się nawet wtedy, gdy zdaje się przekreślać Jej plany, a Józefa napełnia wewnętrznym niepokojem (por. Mt 1,19-20). Jej odpowiedzi na wezwania Boże są równocześnie dziełem samego Jezusa, który działa przez swą Matkę. Tak było już przy Zwiastowaniu, a potem przy Ofiarowaniu w świątyni. Pełnia wiary Maryja schodzi w cień z chwilą, gdy Jej Syn wkroczy w życie publiczne. Do końca życia pozostanie już taką. Panna wierna staje się w ten sposób wspaniałym wzorem dla wszystkich dzieci Kościoła.

Tytuł „wierni” sam w sobie wystarcza na określenie uczniów Chrystusa, czyli tych, którzy wierzą w Niego. Określenie to zakłada oczywiście naturalne cnoty lojalności i dobrej wiary. Nauczycielką tych cnót jest w przekazie ewangelicznym Panna wierna, Maryja., toteż ich praktykowanie winno być przedmiotem troski każdego chrześcijanina. Oznacza ono ponadto wierność religijną, zgodnie z nakazem samego Mistrza: najważniejsze w Prawie to „sprawiedliwość, miłosierdzie i wiara” (Mt 23,23). Ci, którzy dają się prowadzić Duchowi Świętemu, owocują uczynkami, które przerastają wymogi Prawa. Wśród tych „owoców Ducha” wymienia św. Paweł także wierność (Ga 5,22). Objawia się ona nawet w najdrobniejszych szczegółach życia, jak pouczał sam Jezus: „Kto jest wierny w małej rzeczy, jest wierny i w wielkiej” (Łk 16,10). Wierność zatem dominuje nad całym życiem społecznym.

Jan Apostoł z kolei, wierny pouczeniem Chrystusa, wpaja swoim „dzieciom” zachętę do „życia w prawdzie”, czyli w wierności przykazaniom, zwłaszcza wzajemnej miłości (2 J 4-5). Za tak pojętą wierność czeka wiernych nagroda w postaci udziału w radości Pana (J 15,11). Owa wierność jednak zakłada ustawiczną czujność i walkę ze Złym. Ostateczna próba wierności okaże się straszna, ale z pomocą Maryi będzie ostatecznie zwycięska. Taką obietnicę przekazali wizjonerzy z Fatimy: „ostatecznie moje Niepokalane Serce zwycięży”.

Panno wierna – módl się za nami!

Język biblijny nie odróżnia wiary od wierności (pistis), wierzącego od wiernych (pistos). Być wiernym Bogu i człowiekowi to pełne ufności zaangażowanie się - wsłuchanie się w siebie - autentyczny dialog. Wierny jest ten, kto trwa mocno w Chrystusie - Słowie Życia (por. J 15,2-10; 1 J 1,1), ale wierność wiąże się też z dawaniem świadectwa (Dz 1,8; 5,32)!