Duch Pocieszyciel – prowadzi w modlitwie
2019-09-03
Wiemy, że całe stworzenie aż do tej chwili woła i cierpi jak rodząca kobieta. Zresztą nie tylko ono, ale również my, którzy mamy pierwsze dary Ducha. My więc także wołamy w naszych sercach, ufnie oczekując uznania za dzieci, czyli odkupienia naszego ciała. Bo w nadziei już zostaliśmy zbawieni. A nadzieja na to, co się już ogląda, nie jest nadzieją. Bo jakże może ktoś mieć nadzieję tego, co już ogląda? Jeśli jednak mamy nadzieję na to, czego nie widzimy, to wytrwale tego oczekujemy. Właśnie w ten sposób Duch przychodzi nam z pomocą w naszej słabości. Gdy nie wiemy, jak mamy się modlić, Duch wstawia się za nami wołaniem bez słów. A Bóg, który przenika serca, zna pragnienie Ducha, ponieważ to właśnie zgodnie z Jego wolą Duch wstawia się za świętymi. Wiemy przecież, że tym, którzy kochają Boga i którzy zostali powołani zgodnie z Jego wcześniejszym zamysłem, wszystko służy dla ich dobra.
Rozważ!
Apostoł Narodów wyraził przekonanie o kosmicznym wymiarze modlitwy. Pragnienie przebywania w obecności Boga dotyczy nie tylko ludzi, ale całego stworzenia. Ono nie tylko doświadcza cierpienia przemijania, ale również radości stałej odnowy. W tym nieustannym procesie nowego stworzenia rozbrzmiewa hymn chwały – ożywcze tchnienie modlitwy – powiew Ducha Pocieszyciela.
Duch Boży zlewa z niebios rosę pocieszenia, radości, nowego życia. Ten nieustanny hymn uwielbienia rozbrzmiewa w całym stworzeniu. W szczególny sposób brzmi jednak w sercu człowieka, gdy pozwala się odnowić Duchowi w swoim wnętrzu – sercu, i gdy „przyobleka się w [kogoś nowego], stworzonego zamysłem Boga w sprawiedliwości i prawdziwej świętości” (Rz 4,23n BP). Papież Jan Paweł II uczy: „Duch Święty jest darem, który przychodzi do serca ludzkiego wraz z modlitwą. W modlitwie objawia się On przede wszystkim jako Dar, «przychodzi bowiem z pomocą naszej słabości». Św. Paweł rozwija wspaniale tę myśl w Liście do Rzymian, kiedy pisze: «Gdy bowiem nie umiemy się modlić tak, jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami» (Rz 8,26). Tak więc Duch Święty nie tylko sprawia, że się modlimy, ale prowadzi nas wewnętrznie na modlitwie, uzupełniając naszą nieumiejętność modlenia się. Jest On obecny w naszej modlitwie i nadaje ludzkiej czynności modlenia się Boski wymiar. W ten sposób «Ten, który przenika serca, zna zamiar Ducha, [wie], że przyczynia się za świętymi zgodnie z wolą Bożą»” (Rz 8,27; DV 65).
To specyficzne kierownictwo Ducha Bożego pozwala człowiekowi dojrzewać do pełni życia – świętości (Ef 3,16-19). Duchowa modlitewna formacja dotyczy nie tyle treści modlitwy, co nowego stylu życia według Ducha. Kiedy człowiek pozwala się prowadzić Duchowi od wewnątrz i wsłuchuje się w Jego natchnienia, staje się świątynią Boga, przybytkiem Ducha Świętego (1 Kor 3,17; 6,19; 2 Kor 6,16).
W tym wewnętrznym sanktuarium dokonuje się prawdziwa liturgia, gdy człowiek pozwala, by rozbrzmiewało w nim Słowo Boże. Autor Listu do Hebrajczyków przekonuje, że „jest [Ono] żywe i skuteczne, ostrzejsze od każdego obosiecznego miecza. Przenika ono aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, rozsądza myśli i zamiar serca…” (Hbr 4,12n). To Słowo ostatecznie utożsamia się z Bogiem – Duchem Bożym, a Jego dynamiczne cechy (w. 12) prowadzą do ukazania ludzkiej postawy wobec Bożego wyroku (w. 13). „Miecz obosieczny” zaś to obraz zdolności przenikania sumień i walki duchowej (Ef 6,17).
·pasprawdy (6,14; por. Iz 11,5; Łk 12,35) – wskazuje na podstawowe zadanie wychowawcze, które od samego początku określano jako nauczanie prawdy – „uczenie [ich] prawdy” (homilia z II w.; zob. Pierwsi świadkowie,99);
·pancerz sprawiedliwości (6,14; por. 1 Krl 22,34; Iz 59,17; Mdr 5,18) ochrania podczas walki wystawione na największe niebezpieczeństwo serce (sumienie) i głowę (rozum). Jeśli walczący zostanie w nie trafiony przez wroga, nieuchronnie kończy życie, stąd świadom, że czeka go ciężka walka, nie wyrusza na nią bez pancerza i hełmu;
·[nagolenice] gotowości do głoszenia dobrej nowiny (6,15; por. 1 Sm 17,6; Iz 52,7; Rz 10,15) – to zdolność i gotowość do przepowiadania wiary oraz radość z tej posługi, którą tak eksponował św. Augustyn w Początkowym nauczaniu religii (XII,17);
·tarczawiary (6,16; por. 1 Krn 12,25; Ps 32,2; 1 Tes z 5,8) ochrania podczas walki i każe pamiętać o podstawowych cnotach: wierze, nadziei i miłości (por. 1 Tes 1,3; KKK 1812-1829);
·hełmzbawienia (6,17; por. 1 Sm 17,38; 2 Krn 26,14; 1 Tes 5,8) kieruje ku spotkaniu z Panem i Zbawicielem oraz wskazuje na cel wychowania chrześcijańskiego – zbawienie (por. J 3,16; DWCH 1);
·wreszcie miecz Ducha, którym jest Słowo Boże (6,17; por. Iz 49,2; Oz 6,5) jest obosieczny (dwustronne ostrze), ma przeniknąć ludzkie serce „aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca” (Hbr 4,12; por. Ap 19,15). Miecz Ducha – słowo Boże ma moc oczyszczenia, osądzania, pouczania, oświecenia i przeniknięcia osoby; dokonuje w uczniu rozróżnienia, rozeznania, wprowadza przejrzystość w jego uczuciach czy namiętnościach oraz weryfikuje jego gorliwość i miłość do Boga i ludzi.
Celem modlitewnej walki duchowej chrześcijanina – według wskazań Apostoła – nigdy nie może być zniszczenie drugiego człowieka, lecz usunięcie zła i tego wszystkiego, co wprowadza zamęt w jego życie. Prawdziwy atleta Boży – żołnierz Chrystusa będzie stale poddawany szkoleniu, ćwiczeniom i próbom, poddawany dyscyplinie: zarówno fizycznej, jak i duchowej. Bez niej nie tylko nie da sam sobie rady na współczesnym polu walki, ale stanie się też zagrożeniem dla innych i dla sprawy Bożej. Podobnie zatem jak stal wytapiana jest w wysokich temperaturach, tak samo chrześcijanin wykuwany jest przez stanowczość w obliczu prób (por. Mdr 3,5-6).
Warto jeszcze zapytać:
- Co to znaczy pozwolić się prowadzić Duchowi Świętemu?
- Duch Pocieszyciel rozlewa w naszych sercach miłość (Rz 5,5) i modli się w nas (Rz 8,26n; Ga 4,6), stanowiąc w ten sposób rękojmię wypełnienia się naszej nadziei (2 Kor 5,5). Czy to oznacza, że w życiu chrześcijan ekonomia Prawa ustępuje ekonomii Ducha? (por. 1 Kor 3,16; 2 Kor 1,22)
- W jakich momentach naszego życia Duch Pocieszyciel przypomina nam słowa Jezusa (J 14,26) i asystuje w dziele świadczenia? (Mt 10,20; J 16,4-15)
Przybądź, Duchu Święty,
Spuść z niebiosów wzięty
Światła Twego strumień.
Przyjdź, Ojcze ubogich,
Dawco darów mnogich,
Przyjdź Światłości sumień!
O najmilszy z Gości,
Słodka serc radości,
Słodkie orzeźwienie.
W pracy Tyś ochłodą,
W skwarze żywą wodą,
W płaczu utulenie.
Światłości najświętsza!
Serc wierzących wnętrza
Poddaj swej potędze!
Bez Twojego tchnienia
Cóż jest wśród stworzenia?
Jeno cierń i nędze!
Obmyj, co nieświęte,
Oschłym wlej zachętę,
Ulecz serca ranę!
Nagnij, co jest harde,
Rozgrzej serca twarde,
Prowadź zabłąkane.
Daj Twoim wierzącym,
W Tobie ufającym,
Siedmiorakie dary!
Daj zasługę męstwa,
Daj wieniec zwycięstwa,
Daj szczęście bez miary!
Sekwencja do Ducha Świętego
Pomódl się spontanicznie o dary duchowe dla swojej wspólnoty rodzinnej, parafialnej, ruchu czy stowarzyszenia. Pomódl się też wybranymi tekstami biblijnymi lub sekwencją do Ducha Świętego.
ks. Jan Kochel
