Bunt Izraela
2021-01-22
A
Jozue, syn Nuna, i Kaleb, syn Jefunnego, którzy należeli do badających kraj,
rozdarli szaty i mówili do całej społeczności Izraelitów: Kraj, który
przeszliśmy celem zbadania go, jest wspaniałym krajem. Jeśli nam Pan sprzyja,
to nas wprowadzi do tego kraju i da nam ten kraj, który prawdziwie opływa w
mleko i miód. Tylko nie buntujcie się przeciwko Panu. Nie bójcie się też ludu
tego kraju, gdyż ich pochłoniemy. Obrona od niego odstąpi, a z nami jest
przecież Pan. Zatem nie bójcie się ich!
Moment zawarcia przymierza na Synaju to jakby czas narodzin ludu wybranego. Uciekinierzy z niewoli egipskiej zdobywają świadomość narodową poprzez słuchanie słów Dekalogu i przyrzeczenie wierności swemu Bogu. Tuż przed ogłoszeniem na Synaju „konstytucji” ludu Bożego Mojżesz przekazał Izraelitom deklarację Boga przymierza: „Jeśli pilnie słuchać będziecie głosu mego i strzec mojego przymierza, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich narodów” Wtedy cały lud jednogłośnie powiedział: „Uczynimy wszystko, co Pan nakazał” (Wj 19,6-8).
Księga Liczb przedstawia długi proces Bożej pedagogii względem swego ludu. Ciągłe bunty społeczności Izraela świadczą, jak trudne jest wyzbycie się lęku przed tym, co nieznane. Cała historia wędrówki przez pustynię to pasmo niewierności względem Mojżesza i Aarona. Strach przed przyszłością nie ustąpił nawet po powrocie wysłanników z ziemi obiecanej. Wobec negowania autorytetu Mojżesza inicjatywę przejmuje Jozue, syn Nuna. Należy on do grupy zwiadowców, których Mojżesz wysłał do Kanaanu dla zbadania możliwości podboju tej ziemi.
Nie wszyscy jednak z
wysłańców byli w tej sprawie nastawieni optymistycznie. Większość z nich ze
strachu przed tubylcami wyolbrzymiała trudności i zniechęcała wędrowców do
dalszej podróży. Tylko Jozue i Kaleb mieli wystarczającą wiarę, by wezwać
społeczność Izraela do uległości Bogu. Podwójne wezwanie: „Nie bójcie się”
świadczy, że w przynajmniej przypadku tych dwóch zwiadowców bojaźń Boża
przeważyła już nad zwykłym ludzkim lękiem. List do Hebrajczyków (3,16-4,6)
odwoła się do tego epizodu dla ilustracji prawdy, że wiara prowadzi do
„odpoczynku Bożego”. Ten krótki tekst daje
odpowiedź na liczne pytania dotyczące ludzkiego lęku i daru bojaźni Bożej.
- Jak
to jest, że część zwiadowców pogłębiła w Kanaanie swą ufność do Boga, podczas
gdy inni jeszcze bardziej pogrążyli się w strachu przed mieszkańcami kraju?
- Skąd płynie siła wiary Jozuego?
- Jego wyznanie („z nami jest Pan”) świadczy, jak zbawienny był dla niego przykład Mojżesza, którego mógł od dawna naśladować. Dlaczego większość Izraelitów ciągle skłonna była do buntu?
