Poczucie przynależności

2022-04-16

(1 Kor 10, 16-17)

Przykład podany we wstępie może wydawać się banalny, jednak mocno oddaje realia tego, czym jest przywiązanie do jakiejś grupy, i na czym się ono opiera. Fundamentem jest wspólne uczestnictwo w jakimś wydarzeniu, które daje poczucie tego, że przynależę do czegoś większego. Takie poczucie rodzi akcje, działanie. Kibic jeżdżący na mecze swojego klubu nie tylko ma okazje dopingować na stadionie, ale robi to też w grupie, dzięki czemu cementuje to jego pragnienie bycia tam. O klubie może powiedzieć: „mój”, bo wie, z czym to się wiążę.

Święty Paweł pokazuje nam fundament naszego przywiązania do Kościoła. Jest nim męka i zmartwychwstanie Chrystusa, której jesteśmy uczestnikami w każdej Eucharystii. W przeżywanym Triduum Paschalnym mamy okazje raz jeszcze przeżyć te wydarzenia. Jest to szansa żeby pogłębić swoją więź z Kościołem widzialnym – braćmi i siostrami, ale i niewidzialnym – Bogiem w Trójcy Świętej.

Bierzemy z tego samego chleba i pijemy z tego samego kielicha. Różnią nas wspólnoty formacyjne, parafie, diecezje, wrażliwość duchowa i indywidualna pobożność, ale na Mszy Świętej jesteśmy jedno. Spożywamy tego samego Chrystusa. On całkowicie nam się oddaje. Dlatego każdy z nas może powiedzieć: „To jest mój Kościół!” Nie jest moją własnością, ale jest mój bo tak głęboko jestem w nim zakorzeniony dzięki Eucharystii właśnie.

Konsekwencją tego, akcją i działaniem wynikającym z tego doświadczenia, jest zainteresowanie sprawami Kościoła. Jego troski, radości, problemy i nadzieje są jednocześnie moimi. Tak to działa w każdej rodzinie. Przystępując do Stołu Pańskiego niech odżywa we mnie ta świadomość.

Funkcja kapłańska Jezusa jest też określana pasterską. Król który prowadzi, troszczy się i opiekuje. Nasz Pan bardzo mocno się z nami utożsamił. Przeżywamy to w tajemnicy Wcielenia, gdzie przyjmuje ludzkie ciało. Stał się niewyobrażalnie bliski. Przejęty tym, jak żyjemy. Niejako włączając się właśnie w nasz przebieg życia.

Być królem, wypełniać tę funkcję, znaczy być blisko. Być blisko swojego Kościoła, bo w nim mieszka mój Bóg. Przejąć się losami tej wspólnoty, włączyć się w jej życie, uczestniczyć w tym, co przeżywa.

Boże, w Opatrzności swojej postanowiłeś rozszerzyć królestwo Chrystusa na całym świecie i wszystkim ludziom dać uczestnictwo w zbawczym odkupieniu. Spraw prosimy, aby Twój Kościół powszechny, jako sakrament zbawienia, ukazywał i urzeczywistniał tajemnicę miłości Twojej do ludzi. Niech Kościół Twój stale się odnawia, uświęca i umacnia. Niech rozwija się w nim i trwa do końca nienaruszona wiara, świętość obyczajów, wzajemna miłość i prawdziwa pobożność. Jak nieustannie karmisz go słowem i ciałem Twojego Syna. tak nie przestań kierować nim troskliwie, aby ożywiony duchem ewangelicznym i apostolskim - pociągał wszystkich do Ciebie i prowadził do jedności w Twojej służbie. Przez Chrystusa. Pana naszego. Amen.

1. Czy myślę o Kościele jako o mojej rodzinie?

2. Jak troszczę się o jego potrzeby?

3. Jak często modlę się za Kościół?