Różnorodność

2022-05-08

„Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem.Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, [aby stanowić] jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem. Ciało bowiem to nie jeden członek, lecz liczne [członki]. Jeśliby noga powiedziała: «Ponieważ nie jestem ręką, nie należę do ciała» - czy wskutek tego rzeczywiście nie należy do ciała? Lub jeśliby ucho powiedziało: Ponieważ nie jestem okiem, nie należę do ciała - czyż nie należałoby do ciała? Gdyby całe ciało było wzrokiem, gdzież byłby słuch? Lub gdyby całe było słuchem, gdzież byłoby powonienie? Lecz Bóg, tak jak chciał, stworzył [różne] członki umieszczając każdy z nich w ciele. Gdyby całość była jednym członkiem, gdzież byłoby ciało? Tymczasem zaś wprawdzie liczne są członki, ale jedno ciało. Nie może więc oko powiedzieć ręce: «Nie jesteś mi potrzebna», albo głowa nogom: «Nie potrzebuję was».

(1 Kor 12, 12-21)

Rozważ

Eklezjologia świętego Pawła rozwija się na dobre. Poprzednio mówiliśmy o tym, że w Kościele Jezusa Chrystusa Duch Święty jest dawcą wszelkiego dobra, i że chrzest gwarantuje nam to, że każdy z nas jest czymś wyposażony przez Boga. Na przedłużeniu tego tematu dziś wnikniemy w relacje wspólnoty wierzących. Łączy nas nie tylko to, że jesteśmy obdarowani przez Bożego Ducha, ale też to, że stanowimy jedno na wzór ciała ludzkiego.

Czytając ten tekst uważnie dostrzegamy zaakcentowaną przez świętego Pawła różnorodność. Ręka to nie to samo co noga, a noga to nie to samo co oko. Mimo to, jedno drugiemu nie może powiedzieć, że jest niepotrzebne. Absurdem byłoby twierdzić, że nie jest mi potrzebne ucho, bo mam przecież oczy.

Skoro ludzkie ciało stało się dla Apostoła Narodów wzorem Kościoła, to spójrzmy jak doniosłe ma to przełożenie na nasze życie.

Dotyczy to przede wszystkim tego, co nazywamy stereotypami czy szufladkowaniem, a jest zbudowane na naszej nieumiejętności przyjęcia tego, co inne. Jest to ogromna bolączka naszych czasów. Ktoś inaczej się modli, ubiera, spełnia swoją funkcję czy posługę, i zaraz jest zaszufladkowany, a czasem i oceniony jako niepotrzebny. Wierni duchowości tradycyjnej opartej na Nadzwyczajnej Formie Rytu Rzymskiego patrzą tak na charyzmatyków, ale i ci drudzy odwdzięczają się tym samym. Kapłani patrzą tak na siebie, bo jakiś ksiądz inaczej żyje, niż reszta by chciała. Starsi patrzą z politowaniem na młodych w Kościele, a młodzi na starszych z wyrzutem i zażenowaniem. Z przykrością trzeba stwierdzić, że mało w nas akceptacji inności i różnorodności. Tak dochodzi to tego, że w jednym ciele ręka mówi do nogi: nie jesteś mi potrzebna.

Chrystus jest naszym wzorem wypełniania potrójnej misji. To On we chrzcie świętym nas w nią włączył. Wróćmy myślami do wyboru Apostołów. Jezus zbiera grupę totalnie różnych osób: młodych (Jan) i starszych (Piotr), impulsywnych (Synowie Gromu – Jakub i Jan) i spokojnych, rybaków i urzędników (Mateusz). Różnic między nimi była masa, a mimo to tworzyli jedno kolegium Dwunastu. Ich Mistrz im nieustannie przypominał: żaden z was nie jest lepszy, ani żaden gorszy. Dla siebie jesteście braćmi, a największy jest ten, który służy.

Przykład różnorodności Dwunastu, chcianej przecież przez Chrystusa, niech będzie motywem do głębszego spojrzenia na inność w Kościele.

Módl się

Panie Jezu, dziękuje ci za Twój Kościół. Ty wzywasz nas i łączysz jednym chrztem, choć wszyscy jesteśmy tak różni. Proszę Cię, naucz mnie kochać wszystkich moich braci, i wszystkie moje siostry. Daj mi łaskę zrozumienia, że inność wcale nie jest zła. Pomóż nam szanować się nawzajem. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

Żyj

1.Jak reaguje na ludzi, kiedy widzę że są inni niż ja? Inaczej się modlą, ubierają, żyją.

2.Jak jest u mnie ze zrozumieniem tej inności?

3.Co mogę zrobić, żeby w sobie to przepracować?

ks. Patryk Gawłowski