Z perełek ks. Jana Twardowskiego przed Wielkanocą
2017-03-31
Przestraszone, pochyliły twarze ku ziemi...
Łk 24, 5
Jak co roku obchodzimy święta paschalne, pilnujemy tradycji, przygotowujemy stoły, prezenty… odpoczywamy… Zapominamy o tym, że święta to czas miłości, a Jezus czasem zastaje drzwi naszych serc zamknięte. Czasem poezja pomaga spojrzeć na święta głębiej i pobudzić do refleksji.
Wybieram wiersz Księdza Jana zatytułowany "Nie zląkł się", jeden z wielu związanych z Wielkanocą. Zasadniczą cechą poezji Twardowskiego jest tworzenie więzi między Autorem a czytelnikiem – jest dialog. Człowiek może utożsamić autora z kapłanem, człowiekiem wiary, bliskim, dlatego w wierszach tak częste są zwykłe, proste słowa. Poeta nie stroni od żartu, potocznych zwrotów, zwierza się z własnych pragnień, słabości, z miłości do Boga. Odbiorca czuje się więc uczestnikiem wspólnoty i razem z kapłanem doświadcza wiary.
Jednak Poeta nie zamierza nikogo nawracać, przekonywać do swych poglądów. Wyraża swe wątpliwości i z czytelnikiem poszukuje odpowiedzi na najważniejsze, egzystencjalne pytania. Nie wymyśla nowej poezji religijnej, wraca do bogactwa języka Ewangelii, przekazuje prawdę przesłania zapisanego rękami apostołów, uczniów Chrystusa.
NIE ZLĄKŁ SIĘ
Tylko święty Jan umarł w domu na posłaniu
Z poduszką pod głową owinięty w śpiwór
Jeden nie zląkł się krzyża, jeden stał pod krzyżem
Pozostali ze strachu w Wielki Piątek zbiegli
Kto ucieka od Krzyża - krzyż większy dostanie
Ostatni wers to przykład niezwykłej mądrości aforystyki – znamy:
– "Miłości się nie szuka, jest albo jej nie ma",
– "Kochamy wciąż za mało i zawsze za późno",
– "Miłość to samotność co łączy najbliższych…".
Ważną wartością dla Poety jest miłość rozpatrywana
zarówno w wymiarze duchowym, niebiańskim, jak i zwyczajnym, ludzkim. Jego
przesłanie miłości rodzi się z przeświadczenia, że tylko miłość ofiarna odsłania sens ludzkiego istnienia. Święty Jan prawdziwie ukochał i był wierny
Miłości… (por. J 19, 25-27; 21, 21-25; 1 J 1, 1-4; 3, 11-24).
Krytycy podkreślają, że poezja Twardowskiego wiąże się ze zmianami po Soborze Watykańskim II, nawet nazwali poetę "nadwornym Jana XXIII". Twardowski nie buntuje się przeciwko tradycji, jest wyczulony na przeszłość, a tradycja w jego utworach jest pokazana w sposób dynamiczny, splatający się nieustannie ze współczesnością. Przemiany w Kościele Powszechnym ułatwiły odbiór tej poezji – przekonującej, uczącej mądrości życia.
Krystyna
Twardowski J., Wiersze, Kraków 1996.
