Ks. Jan Twardowski o cudzie Zmartwychwstania

2017-04-08

Na wieść o Zmartwychwstaniu wyznawcy Jezusa zostali opanowani niezwykłym entuzjazmem:

Poranek Wielkanocny wszystko poprzemieniał –

Nie ma więcej cmentarza, grobu i kamienia.

Świat stał się samym światłem i wprost w okna świeci –

Skacze złotym zajączkiem w dobre ręce dzieci…

W kolejnych zwrotkach spotykamy bohaterów Ewangelii – każdy jest oczyszczony, odmieniony, jakby na nowo wskrzeszony do nowego życia – Weronika, Cyrenejczyk, Piotr, dobry łotr, Magdalena, Jan. Zmartwychwstanie to cud potężny, ale zaskakuje czytelnika kolejny obraz - kontrastowy - Matki Bożej:

W ogrodzie Matka czuwa na oliwnych zboczach

milcząca –

uśmiechnięta – z Wielkim Piątkiem w oczach…

Matka Jezusa uczestniczy w radości zmartwychwstania Syna, ale stoi samotnie, czuwa na zboczu Góry Oliwnej, gdzie rozpoczęła się droga krzyżowa. Matka nie zapomina o męce, ale jest szczęśliwa i wierna. To Ona zawsze Bogu mówiła „tak”, nawet w chwilach bólu i cierpienia.

W swych wierszach Ksiądz – Poeta podaje dogmaty wiary religijnej bez patosu, bez surowości i zakazów i bez lęku. Głosi, że wiara ma być pomocą i oparciem dla człowieka. Bóg w jego wierszach jest Przyjacielem, kocha i rozumie człowieka, opiekuje się nim, ma ludzką twarz. A człowiek? To ukochane dziecko Boga, czasem jest ułomne, grzeszne, przywiązane do świata, a kiedy wraca, Bóg szeroko otwiera swe ramiona. Człowiek pyta siebie o sens istnienia, szuka wartości i w wierszach Księdza – Poety może znaleźć odpowiedź – wiersz „Rany”.

raczej po ranach rąk Twych które go złamały

chleb niewidoczny jak tajniak na co dzień

być albo nie być nie dla nas pytanie

tylko Ty jesteś

miłość oddala bo za bardzo zbliża

chleb tak jak serce o wiele za małe

rany świadczą więcej niż ręce oddały.

Wiersze Poety są refleksją w odniesieniu do ludzi, a jego doskonała zażyłość ewangeliczna zrodziła szczególną moralistykę, która pomaga pięknie żyć. To poezja zakorzeniona w tradycji i nowatorska.

Krystyna