V Niedziela W.Postu - 6.04.2014
2014-04-03
CZYTAJ!
J 11, 3-7.17.20-27.33-45
ROZWAŻ!
Podstawowym przykazaniem chrześcijan jest wzajemna więź – przyjaźń – braterskie relacje. Dlaczego dziś tak trudno o prawdziwych przyjaciół? Gdzie ich szukać? Czy ma rację Clive S. Lewis, gdy stwierdza: "Starożytnym przyjaźń wydawała się najszczęśliwszą, najbardziej ludzką z miłości, koroną życia i szkołą cnót. W porównaniu z tym świat współczesny pomija ją milczeniem. Wszyscy oczywiście uważają, że mężczyzna powinien mieć - prócz żony i rodziny - kilku <przyjaciół>. Ale sam ton tego twierdzenia i rodzaj znajomości, które ci, co to twierdzą, określają słowem <przyjaźń>, wykazują jasno, że to, o czym mówią, ma bardzo mało wspólnego z pojęciem philia, które Arystoteles zalicza w poczet cnót, czy też amicitia, o której Cyceron napisał traktat. Jest to coś całkowicie marginalnego, nie główne danie na uczcie życia, ale rozrywka, coś, co zapełnia lukę w czasie" (zob. Cztery miłości, Warszawa 1993, 76n).
Kto, jak nie Kościół, ma obowiązek głosić Dobrą Nowinę, przypominać o ideałach, cnotach, wzorcach życia.
O przyjaźni czytamy w dzisiejszej EWANGELII.
Posłano telegram do Jezusa o następującej treści: „Panie, oto choruje ten, którego Ty kochasz [gr. – ton phileis] - "przyjaciel twój" Łazarz (11, 3). Ewangelista pozwoli sobie na bardzo prosty, a wymowny komentarz: „Jezus miłował (dosł. "przyjaźnił się") Martę i jej siostrę, i Łazarza” (11, 5).
Jezus sam wyzna wobec swoich uczniów: „Łazarz, przyjaciel nasz zasnął, lecz idę, aby go obudzić” (11, 11). Gdy stanie nad grobem wzruszył się głęboko, rozrzewni, nawet zapłacze. Zdumieni Żydzi przyznają: „Oto jak go kochał! – jakim był przyjacielem” (11, 36).
Słyszymy potrójnie wyznana przyjaźń. Dlaczego dziś tak mało mówi się o tym wielkim darze, który jak słychać z Ewangelii jest tak bliski cnocie miłości.
Jakżeż potrzeba nam wołania Jezusa wobec śmierci uczuć, wrażliwości, wzajemnych relacji, potrzeba nam na nowo oswoić się z Jego słowem; usłyszeć Jego modlitwę: "Ojcze, dziękuję Ci, żeś Mnie wysłuchał..., aby uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał" (11, 41n).
Łazarz, brat Marii i Marty, którego Jezus nazywa "przyjacielem" (11, 11), to postać symboliczna, przykład szczególnego rodzaju przyjaźni z Panem. W relacji św. Jana on właściwie nic specjalnego nie robi, nic nie mówi, nie działa, nie wiadomo kim jest, nie ma wyróżniających cech. „Jeśli on nic nie robi to znaczy, że Jezus robi wszystko, czyli że to Jezus wybiera przyjaciół i nie potrzeba posiadać jakieś specjalnej cechy charakteru, aby nim zostać” - przekonuje kard. Martini.
Pierwszą cechą przyjaźni jest więc zezwolić na to, by zostać wybranym: (...) nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili (J 15, 15-16).
Łazarz
reprezentuje osobę, która jest miłowana przez Jezusa, ponieważ Jezus
tak chce. Przyjaźni nie można nikomu narzucić. O wyborze przyjaciela nie
decydują jego zewnętrzne cechy, lecz wewnętrzna intuicja, zaufanie, szczerość relacji - miłość jako dar z siebie. Prawdziwa przyjaźń rodzi się w oparciu o pragnienie pomnożenia dobra, czyli bycia lepszym, doskonalszym.
Od momentu chrztu każdy chrześcijanin staje się przyjacielem Boga – wybranym i przeznaczonym do spotkania i szczególnej z Nim zażyłości. Nie zasłużyliśmy na Bożą przyjaźń, a jednak On „nazwał nas przyjaciółmi”.
- Czy potrafimy jak Marta – w pełni świadomie – wyznać: „Tak, Panie! Ja wciąż wierzę, żeś Ty jest Mesjasz, Syn Boży, który miał przyjść na świat” (11, 27)?
- Jak umacniamy nasze przyjaźnie, budujemy więzi? Czy jesteśmy bezinteresowni w relacjach ze swoimi bliskimi?
- Czy potrafię zapłakać nad swoim przyjacielem, jak uczynił to Jezus?
MÓDL SIĘ!
Jezu, Boski Przyjacielu, przyjdź, obudź nasze uśpione uczucia, odnów więzi, przymnóż wiary. Niech Twoje łzy obmyją nasze grzechy, usuną sen obojętności i zagubienia. Pragnę wołać, jak Oblubienica z Pieśni nad Pieśniami: "Głos mojego ukochanego! / Oto on! Oto nadchodzi! / Biegnie przez góry, / skacze po pagórkach (...). Miły mój odzywa się / i mówi do mnie: / Powstań przyjaciółko ma, / piękna ma, i pójdź! / Bo oto minęła już zima, deszcz ustał i przeszedł. Na ziemi widać już kwiaty, nadszedł czas przecinania drzew (...) Powstań, przyjaciółko ma..." (2, 8-13). Tak, przyjdź Panie i mów do mnie: "(...) przyjaciel, mój zaufany, / z którym byłem w słodkiej zażyłości, / chodziliśmy po domu Bożym / w orszaku świątecznym" (Ps 55, 14n). Niech Twe Słowo rozbrzmiewa w naszych uszach, niech rozpala serce i budzi do życia - do nowej ewangelizacji świata całego!
ŻYJ SŁOWEM!
Zbliżają się Święta Wielkanocne! Jeśli nie
pojednałeś się jeszcze z Jezusem, jeśli nie odnowiłeś z Nim więzi przyjaźni,
uczyń to jak najszybciej. ON naprawdę chce być twoim PRZYJACIELEM!
ks. Jan Kochel
fot. Bouguereau - Compassion
