Stwórca i Zbawiciel Izraela

2021-04-15

Rozdział 43 „Drugiego Izajasza” stanowi odrębną jednostkę literacką, złożoną z kilku mniejszych. Zatrzymamy się tu na pierwszym fragmencie (1-7). Formuła wstępna (tak mówi Pan) wprowadza znane nam dobrze słowa Boga, skierowane do Izraela: Nie lękaj się! Formuła ta powróci w drugiej połowie tekstu, już w bardziej uniwersalnym znaczeniu. w pierwszej części wyroczni przedmiotem orędzia zbawczego jest historyczny Izrael, rozproszony w niewoli babilońskiej. W drugiej części będzie to jego potomstwo, wykupione ze światowej diaspory.

Cała ta perykopa ma pokazać słuchaczom, że serce ściśnięte bojaźnią jest wciąż sercem nieodkupionym. Nie może ona przyjąć nowiny o nawiedzeniu przez Boga, gdyż świadomość winy jest tak silna, że wyklucza nadzieję na zbawienie. Dlatego Bóg stwórca i zbawca Izraela zwraca się do niego z orędziem nadziei: „Nie bój się!” Wykupienie niechybnie nadejdzie, choć nie znaczy to, że cierpienia ustaną na zawsze. Lud jednak nie musi się już obawiać, że sprawy wymkną się spod Bożej kontroli.

Dalsze wersety (5-7) to rozwinięcie myśli co do Bożego planu względem Izraela. Tak wielkie są trudności, w jakich znalazł się lud wybrany, że Bóg ponownie dodaje mu odwagi: „Nie bój się!” Tym razem Drugi Izajasz zapowiada całkowicie nowy i nadprzyrodzony świat: prawdziwego Izraela. To nowe stworzenie ma służyć chwale Bożej. Tylko On jest święty i Jego chwała napełnia całą ziemię (por. 6,3). Jeśli Bóg nie uwolni i nie uświęci Izraela, to cel ten będzie zniweczony. Zbawienie to coś więcej niż oczyszczenie z winy. To nowe stworzenie.

Drugi Izajasz w swej teologii osiąga szczyty objawienia. Słusznie nazywa się tę Księgę „Ewangelią Starego Przymierza”. Z jego pomocą szukamy odpowiedzi na problemy dzisiejszego świata.

• Co jest jego największą tragedią?
• Czyż nie jest to brak kontaktu z Bogiem?
  
• A czy my jesteśmy gotowi być świadkami Boga żywego?
• Co winno stanowić treść naszego świadectwa?